"พี่เจเรียกแนนมีอะไรด่วนไหมคะ?" หญิงสาวเข้ามาในห้องตามที่เด็กหญิงไอติมนั้นบอก หยุดยืนตรงหน้าผู้เป็นนายอย่างนอบน้อม...แม้ลึกแล้วจะเขินอายที่ต้องมองหน้า แต่ในเมื่อมันคือหน้าที่และสิ่งที่ต้องทำ จึงจำนนให้เธอนั้นเอื้อนเอ่ย
"พี่เรียกหรอ?..." ชายหนุ่มที่งวยงงกับสิ่งที่หญิงสาวถาม จนต้องขมวดคิ้วชนกันอย่างไม่เข้าใจ
"ค่ะ...ก็น้องไอติมเดินไปตามแนนข้างนอกบอกว่าพี่เจเรียกหา" แนนที่เริ่มหน้าตาเหลอหลากับสีหน้าของผู้เป็นนาย อธิบายให้เขานั้นฟังตามสิ่งที่เธอนั้นรับรู้
"ไอติมเดินไปบอก?"
"ค่ะ"
ทั้งสองคนจ้องมองหน้ากันอย่างงุนงง และไม่เข้าใจแต่ท้ายที่สุดแล้วก็เริ่มแถลงไขเมื่อชายหนุ่มนั้นมองไปยังโซฟา ที่ลูกสาวเคยนั่งแต่ตอนนี้ร่างเล็กของเด็กหญิงนั้นหายไป
"หึ...แนนโดนไอติมแกล้งแล้วล่ะ" ชายหนุ่มหลุดยิ้มแล้วส่ายหัวเบา ๆ มือที่จับปากกาก็วางลงกับโต๊ะ ก่อนจะประสานมือไว้ใต้คางจ้องมองหน้าหญิงสาวแล้วกล่าวขึ้น
