24
เฝ้ารออย่างมีความหวัง
เฌอร์วาเฝ้ารอเหนือเวหาตั้งแต่บ่ายจนกระทั่งดึกดื่นแต่ทว่าก็ไร้เงาของเขา ถึงจะรู้ว่าเขาไม่มาแต่เธอก็ยังมีความหวังแม้จะเป็นเพียงความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ก็ตาม
"ดิฉันปิดม่านให้เลยนะคะ" เสียงพยาบาลสาวเอ่ยขึ้นดึงสติที่ฟุ้งซ่านของเธอให้กลับมาได้อีกครั้ง
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง ขอบคุณนะคะ"
"ยินดีค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวก่อนนะคะ" หญิงสาวส่งยิ้มให้กับพยาบาลก่อนที่หญิงสาวในชุดขาวจะเดินออกจากห้องไป
เฌอร์วาเหวี่ยงขาลงจากเตียงก่อนจะลุกยืนขึ้นพร้อมกับจับเสาน้ำเกลือเดินไปยังระเบียงห้องที่กั้นด้วยบานกระจกทึบ ดวงตากลมทอดสายตามองทิวทัศน์ในยามค่ำคืนที่มีแสงไฟส่องสว่างตามตึกรามบ้านเรือนหรือแม้แต่ถนนหรือสถานที่ต่าง ๆ ทำให้ดูสวยงาม
"เหลือเวลาอีกไม่นานแล้วสินะ" เหลือเวลาอีกแค่ไม่ถึงสามเดือนที่การฝึกงานจะผ่านพ้นไปและถ้าหากถึงวันนั้นขึ้นมาจริง ๆ เธอจะเป็นยังไงกันนะ
แค่คิด
