22 เผลอตัว ทั้งเฟยเทียนและอ้ายผิงเงียบไปเมื่อได้ยินคำพูดของเหนือเวหา เพราะเขาเองก็เข้าใจความรู้สึกที่ต้องสูญเสียคนที่รักไปว่ามันยากที่จะทำใจยอมรับได้แต่ไม่ว่ายังไงสุดท้ายคนเราต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยวางเพื่อจะใช้ชีวิตต่อให้มีความสุข อ้ายผิงเองก็เข้าใจทั้งเหนือเวหาและเฌอร์วา พวกเขาสองคนไม่ผิดมันผิดที่เรื่องของผู้ใหญ่ที่กระทำทิ้งไว้จนลามมาถึงรุ่นลูกหลานที่ต้องมารับกรรมสร้างกรรมกันต่อไปอย่างไม่จบสิ้นอยู่แบบนี้ แกร๊ก~ "ผมคงไม่ได้เข้ามาขัดจังหวะอะไรใช่ไหมครับ?" ตงหยางที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมลูกน้องคนสนิทเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นบรรยากาศที่เงียบสนิท "เปล่าครับ เชิญนั่ง" เฟยเทียนเอ่ยขึ้นทำให้ตงหยางเดินเข้าไปหย่อนสะโพกลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับเหนือเวหา "นี่คุณตงหยางลูกค้าใหม่ของเรา ส่วนนี่อ้ายผิงภรรยาผมครับ" "ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" มือหนายื่นไปตรงหน้าเพื่อทักทายในขณะที่อ้ายผิงก็ยื่นเข้ามาจับอย่างมีมา