EP.01 นางบำเรอบนเตียง NC
1887 คำ
01
นางบำเรอบนเตียง NC
ปึก!! ปึก!! ปึก!!
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นอย่างหยาบโลนภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมกว้างของคฤหาสน์ราคาหลายหลักในยามราตรี ร่างสมส่วนขาวผ่องโยกคลอนไปมาตามแรงกระแทกที่ถี่รัวทำให้ เฌอร์วา กำผ้าปูที่นอนแน่นจนยับยู่ยี่เพื่อระบายความรู้สึกที่ได้รับ มันทั้งจุกแน่นและเจ็บแสบผสมปนเปไปด้วยความเสียวซ่านอย่างที่เคยได้รับ
"อึก! บะ...เบาหน่อยได้ไหมคะ อ๊ะ วะ...วาจุก อึก!" ใบหน้าสวยหวานบิดเบ้เมื่อร่างสูงอัดกระแทกแก่นกายใหญ่ที่ห่อหุ้มด้วยถุงยางบางเฉียบเข้ามาอย่างหยาบโลนตามอารมณ์ทำให้กลีบกุหลาบขาวเนียนกลายเป็นสีแดงเถือกจากแรงเสียดสีมาเป็นเวลานาน
"มีหน้าที่ครางก็ครางไป อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสีย" น้ำเสียงของ เหนือเวหา ที่เอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความรำคาญและหงุดหงิด มือหนาจับล็อกเอวคอดไว้พร้อมยกสะโพกมนเธอขึ้นเล็กน้อยก่อนจะอัดกระแทกตัวตนเข้าใส่ถี่รัวสร้างความจุกแน่นและแสบสันบริเวณช่องทางรักให้หญิงสาวไม่น้อย
"อื้อ!! จะ...เจ็บ อึก!" เฌอร์วาเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความเจ็บแสบพร้อมกับอ้าขาออกให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อให้ความเจ็บปวดลดน้อยลงแต่ทว่าก็เท่านั้นเมื่อร่างสูงไม่แม้แต่จะผ่อนแรงกระแทกลงแม้แต่น้อย
ปึก!! ปึก!! ปึกก!!
"อ่าา ตอดแน่น ๆ ซี้ดด!" เหนือเวหาครางต่ำในลำคอด้วยความพอใจกับการตอบรับของร่างกายขาวเนียนตรงหน้าโดยที่ไม่ได้สนใจว่าสิ่งที่เขาทำจะสร้างความเจ็บปวดให้เธอมากแค่ไหนเพราะเขาสนใจแต่ความพอใจของตัวเองเท่านั้น
"อึกอื้ออ!!" หญิงสาวกัดริมฝีปากของตัวเองแน่นเพื่อข่มความเจ็บปวดเธอได้แต่ภาวนาให้บทรักที่เต็มไปด้วยความรุนแรงในครั้งนี้จบลงเสียทีและเหมือนว่าครั้งนี้สวรรค์จะเห็นใจเธออยู่บ้างเมื่อเธอรู้สึกได้ถึงแก่นกายใหญ่ที่เสียดสีอยู่ภายในร่องสวาทมาเป็นเวลานานกระตุกเกร็งบ่งบอกว่าเขาใกล้จะเสร็จสมเต็มที
ปึกก!! ปึกก!!
"อ๊าสสส!!" ร่างสูงอัดกระแทกแก่นกายเน้น ๆ สองสามครั้งก่อนจะคำรามเสียงต่ำพร้อมกับปลดปล่อยหยาดน้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งใส่ถุงยางอนามัยบางเฉียบจนหมดทุกหยาดหยดก่อนจะค่อย ๆ ถอนตัวตนออกจากร่องสวาทแดงก่ำ ในขณะที่หญิงสาวนอนหอบหายใจโรยรินอย่างหมดเรี่ยวแรง
มือหนาดึงเครื่องป้องกันออกจากแก่นกายเมื่อตรวจสอบว่าไม่มีจุดแตกรั่วตรงไหนก็โยนทิ้งลงขยะพร้อมกับเหวี่ยงขาลงจากเตียงหยิบชั้นในสีขาวพร้อมกางเกงยีนขายาวสีเข้มขึ้นมาสวมใส่ตามด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำสนิท
"คุณจะไม่นอนค้างที่นี่เหรอคะ?" เฌอร์วาที่ค่อย ๆ ขยับตัวลุกนั่งพร้อมดึงผ้าห่มสีขาวขึ้นมาคลุมร่างกายเปลือยเปล่าก็เอ่ยขึ้นทำให้เหนือเวหาที่กำลังติดกระดุมเสื้ออยู่ตวัดสายตามองนิ่ง ๆ
"ฉันว่าคำถามโง่ ๆ แบบนี้ไม่ควรออกมาจากปากของเธอนะ ที่ผ่านมาฉันเคยนอนร่วมเตียงกับเธอรึไง" ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบนิ่งในขณะที่หญิงสาวเองก็เงียบไป
ใช่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถามคำถามโง่ ๆ แบบนี้กับเขาทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าคำตอบที่ได้มามันจะทำร้ายจิตใจมากแค่ไหนแต่เธอก็ยังหวังแม้จะไม่มีหวังเลยก็ตาม ที่ผ่านมาหลังจากที่เขาเสร็จสมได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วเขาก็จะกลับออกไปทันทีโดยปล่อยให้เธอนั่งนองน้ำตาอยู่คนเดียวเพียงลำพัง ถึงแม้เหมือนจะชินแต่มันก็แค่เหมือน
ปัง!
เสียงประตูห้องปิดลงพร้อมกับภายในห้องที่ตกอยู่ในความเงียบงันอีกครั้งมีเพียงแค่เสียงสะอื้นไห้ของหัวใจที่ดังออกมาจากข้างในเท่านั้น หญิงสาวยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างลวก ๆ ก่อนจะลงจากเตียงหยิบชุดคลุมสีขาวที่วางอยู่บนพื้นห้องขึ้นมาสวมใส่แล้วจัดการดึงผ้าปูที่นอนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำรักออกก่อนจะนำผืนใหม่ที่อยู่ในตู้ออกมาเปลี่ยนแล้วเดินเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำ
วันต่อมา...
เฌอร์วาถือถาดแก้วกาแฟเข้ามาให้เหนือเวหาที่นั่งทำงานอยู่ในห้องโถงของคฤหาสน์ตามหน้าที่แต่ทว่าทันทีที่เธอวางถาดกาแฟลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้าของเขาเอวคอดก็ถูกท่อนแขนแกร่งเกี่ยวรั้งอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้เธอล้มตัวลงบนหน้าตักของเขาก่อนที่ใบหน้าคมคายจะโน้มลงมาสูดดมกลิ่นกายจากซอกคอโดยไม่สนใจว่าจะมีใครผ่านมาเห็น
"อื้อ! อย่า..." เธอร้องออกมาเบา ๆ พร้อมกับส่ายหน้าหลบการกระทำที่อุกอาจของเขาอย่างต่อต้านแต่มีหรือว่าคนอย่างเขาจะสนใจ
"อย่ามาทำเป็นเล่นตัวทีเมื่อคืนไม่เห็นสะดีดสะดิ้งแบบนี้" ท่าทางต่อต้านของเธอทำให้เขาเริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นมา
"ตะ...แต่จะมีคนมาเห็นนะคะ อ๊ะ!"
"อย่ามาทำเป็นหน้าบาง หรือเธอจะบอกว่าคนที่นี่ไม่เคยมีใครมาเห็นเธอในสภาพนี้"
"..." เธอนิ่งไปกับสิ่งที่เขาพูด เพราะที่ผ่านมาไม่มีใครที่จะไม่เคยเห็นหรือรับรู้ในสิ่งที่เขาทำกับเธอราวกับผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงินแบบนี้ เธออับอายแต่เธอก็ต้องทน
"แฮ่ม! ฉันมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า?" ยังไม่ทันที่จะมีใครพูดอะไรออกมาเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากหน้าประตูห้องทำให้เฌอร์วารีบผละตัวลุกขึ้นจากหน้าตักของเหนือเวหาทันที เธอจำได้ว่าผู้หญิงเจ้าของคำพูดนั้นคือ อ้ายผิง ผู้หญิงที่เขาเคยพาเข้ามาอยู่ที่นี่ก่อนที่เธอจะมาอยู่
"ขะ...ขอตัวก่อนนะคะ" เมื่อดึงสติกลับมาได้เธอก็รีบเอ่ยขึ้นเสียงสั่นด้วยความอับอายกับภาพที่อ้ายผิงเห็นเมื่อครู่ก่อนจะรีบเดินออกไปทันที
"ผู้หญิงของคุณเหรอ?" อ้ายผิงที่เห็นสายตาคมมองตามหญิงสาวที่เดินออกไปก็เอ่ยขึ้น
"แค่คนรับใช้ ไม่ได้มีค่าอะไร" ร่างสูงตอบเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจ
"อึก!!" เฌอร์วาที่ยังเดินออกไปไม่พ้นประตูห้องก็สะอึกตัวชาเพราะเธอได้ยินคำพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบของเขาอย่างชัดเจน ถึงแม้จะรู้สถานะตัวเองว่าเป็นเพียงแค่คนรับใช้ของเขาแต่ก็อดที่จะเสียใจไม่ได้ เธอตัดสินใจรีบสาวเท้าออกไปให้พ้นจากตรงนี้อย่างเร็วที่สุดเพราะกลัวจะร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขา
"พูดแบบนั้นไม่กลัวเธอจะเสียใจเหรอ?" อ้ายผิงเอ่ยขึ้นหลังจากที่เฌอร์วาเดินออกไป เธอมั่นใจว่าคำพูดของเหนือเวหาเมื่อครู่ทำให้หญิงสาวได้ยินอย่างชัดเจน
"ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับฉันอยู่แล้ว" เหนือเวหาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างไม่สนใจเพราะเฌอร์วาไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขาอยู่แล้วนอกจากนางบำเรอที่มีไว้สนองความต้องการของเขา
"หึ ปากแข็งไปเถอะ ระวังซมซานขอความรักจากเขาล่ะ"
"แล้วที่มามีอะไร" คำพูดของอ้ายผิงไม่ได้ทำให้เขาใส่ใจเพราะรู้อยู่แล้วว่ามันจะไม่มีวันนั้นเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
"ฉันแค่จะมาขอบคุณสำหรับทุกเรื่องที่คุณช่วยเหลือฉันเอาไว้"
"ตอนแรกผมแค่อยากหาอะไรสนุก ๆ ทำเพราะคุณเองก็ดูน่าสนใจดี ถ้าไม่ติดว่าคุณเป็นของหวงของมันผมคงจะเก็บคุณมาไว้ใกล้ตัว น่าเสียดายจริง ๆ" ความเฉลียวฉลาดและกล้าได้กล้าเสียของเธอทำให้เขาถูกใจไม่น้อย และผู้หญิงอย่างเธอเหมาะแก่การที่จะยืนอยู่ข้างเขายืนอยู่ในจุดที่เขาอยู่
"ฉันรู้ว่าคุณเองก็ไม่ได้ชอบฉันหรอก แค่หาเรื่องปั่นหัวเฮียเฟยมากกว่า" เธอรู้ว่าเหนือเวหาไม่ได้ชอบหรือรู้สึกอะไรกับเธออย่างที่เขาพูดสักนิดเพียงแต่อยากจะหาเรื่องปั่นหัวเฟยเทียนก็เท่านั้น
"เพราะคุณฉลาดแบบนี้ไงจากที่ผมเล่นสนุกเลยอยากได้คุณมาครอบครองจริง ๆ"
"แล้วจะไม่ขอบคุณเรื่องที่ไปช่วยจากไอ้โจชัวหน่อยเหรอ?"
"ทำไมฉันต้องขอบคุณด้วยในเมื่อที่คุณไปเพราะเฮียเฟยขอร้องให้ไปต่างหาก" ซึ่งเหนือเวหาเองก็เคยบอกเธอแล้วบวกกับเธอที่เคยถามเฟยเทียนแล้วเช่นกันว่าที่เขาไม่ได้ไปช่วยเธอในวันนั้นเป็นเพราะอะไร หากเขาออกจากงานไปแผนการทั้งหมดที่สืบหาก็จะพังลงและคนที่คิดว่าจะช่วยเหลือเธอได้ก็คือเหนือเวหา การที่คนอย่างเขากล้าออกปากขอร้องเหนือเวหานั่นแปลว่าคนที่ต้องการจะให้ช่วยเหลือจริง ๆ ต้องเป็นคนที่มีความสำคัญกับชีวิตเขาที่สุด
"หึ นั่นสินะ พอนึกย้อนกลับไปก็อดสมเพชมันไม่ได้จริง ๆ การมีจุดอ่อนเป็นเรื่องที่สิ้นคิดที่สุด" หากการที่มีจุดอ่อนจะทำให้อ่อนแอและน่าสมเพชแบบนั้นคนอย่างเขาก็ไม่คิดจะมี
"ก็อย่าให้เห็นว่ามีแล้วกันเพราะถ้าถึงเวลานั้นมึงอาจจะดูน่าสมเพชกว่ากู" เฟยเทียนที่เดินเข้ามาทำให้ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ก็เอ่ยขึ้นทำให้ทั้งอ้ายผิงและเหนือเวหาหันไปทางต้นเสียง
"เฮียมาได้ยังไงคะ ไหนบอกผิงว่าเคลียร์งานอยู่ที่บริษัทไง"
"แล้วผิงล่ะมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงไหนบอกเฮียว่าจะไปบ้านคุณพ่อไง" อ้ายผิงหน้าสลดลงเล็กน้อยกับน้ำเสียงของสามี
"เหอะ! เห็นสภาพที่น่าสมเพชของมึงแล้วทนดูไม่ไหวจริง ๆ" เหนือเวหาที่นั่งเงียบอยู่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายก่อนจะหยัดกายลุกจากโซฟาเพื่อจะเดินออกไป
"ฉันลืมบอกข่าวดีกับคุณไป ตอนนี้ฉันท้องอยู่ก็ถือว่าเป็นหลานของคุณเหมือนกัน ฉะนั้นอย่าลืมเตรียมของไว้รับขวัญหลานด้วยล่ะ"
"หึ! ถ้าว่างจะสละเวลาไปแล้วกัน" ร่างสูงตอบกลับไปเสียงเรียบก่อนจะเดินออกไปทำให้ในห้องโถงเหลือเพียงเฟยเทียนกับอ้ายผิงแค่สองคน
"เฌอร์วาอยู่ไหน?" เขาเอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินออกมาแล้วไม่เห็นเฌอร์วาอยู่ในที่ที่เธอมักจะมาอยู่
"เอ่อ...มะลิเห็นขึ้นไปข้างบนเมื่อกี้ค่ะ" มะลิที่กำลังยืนทำหน้าที่ของตัวเองอยู่เอ่ยขึ้น
"ไปตามมาพบฉันที่ห้อง"
"ได้ค่ะ" สาวใช้รับคำก่อนจะเดินออกไปในขณะที่เหนือเวหาเองก็เดินขึ้นไปยังชั้นสองทันที
- ผู้เขียน
