“เจ้ามีกระไรจะพูดกับข้า ถึงได้มาพบข้าถึงที่นี่”
“ท่านพี่บาตูมิได้สนใจท่านเลยข้ารู้ท่านจะอยู่ได้เยี่ยงไรเมื่อเข้าไม่เคยต้องการท่าน”
“นี่เจ้าแอบสะกดรอยตามข้าเยี่ยงนั้นรึ แล้วเจ้ารู้ได้เยี่ยงไรว่าข้ากับท่าบบาตูมิเคนร่วมหอด้วยกันท่านมาเฝ้าหน้ากระโจมข้าทุกคืนหรือไร?”
“ก็ประมาณนั้น ข้าเพียงแต่สงสารท่านข้ามีใจให้ท่านมานานแล้ว แต่ข้ามันขลาดเขลาเกินไปจึงมิกล้าเอ่ย เมื่อเห็นท่านอยู่อย่างเปล่าเปลี่ยวใจข้านึกอดสงสารท่านเสียมิได้ ถึงข้าจะมีอายุที่น้อยกว่าท่าน แต่ข้าก็มิได้สนใจ ท่านมีเสน่ห์...จน...”
โจชิ ส่งสายตาที่บ่งบอกความหมายภายในดวงตาที่แสดงความปารารถนาออกมาให้หญิงสาวได้รับรู้
“แล้วท่านมาพูดกระไรในตอนี้ ข้าเป็นภรรยาของ บาตู อีกไม่นานข้าก็จะมีบุตรกับเขา นอกจากจาร์บูฮาร์แล้วมีเพียงท่าน บาตู เท่านั้นที่เหมาะกับข้า”
“หากว่าท่านเปลี่ยนใจข้ารอท่านเสมอ ทิ้งเขาแล้วข้าจะทำให้ท่านกลับมาผงาดอีกครั้งมิใช
