ตอนที่ 1 :: First Kiss จูบแรกของไทม์
2179 คำ
มหาวิทยาลัย คณะวิศวะกรรมศาสตร์
"พี่ไทม์ขอเบอร์พี่หน่อยดิ.."ธันเดอร์หนุ่มหล่อจากคณะแพทย์ศาสตร์พูดขึ้น เมื่อเห็นไทม์คนที่ตนเองกำลังสนใจอยู่นั้นเดินผ่านมา
"เอ่อ..โทษที พอดีมีเรียนน่ะ"ไทม์บอกปัด เพราะที่จริงแล้วตอนนี้เขาเลิกเรียนแล้วต่างหาก
"เดี๋ยวสิ ผมขอไลน์พี่ก็ได้"ธันเดอร์รั้งข้อมือคนตัวเล็กเอาไว้ ไทม์เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะปั้นหน้ายากเพราะตนเองไม่ค่อยอยากจะสุงสิงกับใคร
"คือ..พี่ไทม์ไม่เล่นไลน์ ขอตัวนะพอดีพี่ต้องรีบไปเรียนน่ะ"ไทม์เบี่ยงตัวหลบก่อนจะรีบเดินหนีคนตรงนั้นให้เร็วที่สุด คนตัวเล็กเดินไปที่ล็อคเกอร์ของตนเองก่อนจะหยิบสัมภาระเก็บใส่กระเป๋าเป้
พลั่ก.ก!
"อ๊ะ..โอ๊ย!"ไทม์อุทานลั่นเมื่อหัวตนเองชนเข้ากับแผงอกกว้างๆของใครสักคนนึงเข้าอย่างจัง ค่อยๆยกมือขึ้นลูบหัวเบาๆเพราะความเจ็บ
"โทษที"คิงส์ตอบกลับอย่างห้วนๆ ไทม์ได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ แต่ถึงอย่างงั้นก็ไม่ได้ติดใจอะไรก้มเก็บกระเป๋าตัวเองที่ตกพื้นขึ้นมา
"มึงมาทำอะไรที่นี่ ได้เวลาเลิกเรียนแล้วไม่ใช่ไง"คิงส์ถามต่อ
"ไทม์มาเก็บของน่ะ"ไทม์ตอบกลับกำลังจะก้าวเทาเดินต่อแต่ก็ถูกคิงส์รั้งข้อมือไว้ซะก่อน
"แล้วนี่กลับมึงยังไง?"คิงส์เลิกคิ้วถามอีกครั้ง ไทม์ได้แต่ถอนหายใจเบาๆเพราะไม่อยากจะเสวนากับคนพูดจาหยาบคายด้วยซะเท่าไหร่
"รอพ่อมารับ ขอตัวก่อนนะ"ไทม์พูดขึ้นอีกครั้งแต่คนตรงหน้าก็ไม่ยอมปล่อยมือซะที
"เดี๋ยวกูไปส่ง โทรบอกพ่อมึงด้วยล่ะว่าไม่ต้องมา"คิงส์พูดต่อ รั้งข้อมือคนตัวเล็กให้เดินตามเขามาถึงแม้ว่าไทม์จะพยายามยื้อตัวเองเอาไว้แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยกับคนตัวสูงกว่าอย่างคิงส์
"ไม่ต้อง ไทม์กลับเองได้!.."ไทม์เน้นเสียงเข้มขึ้น
"กูจะไปส่งเพราะเป็นไถ่โทษที่กูเดินชนมึงเมื่อกี้"คิงส์เอ่ยเสียงเรียบ เดินตรงไปยังรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบท์คู่ใจของตนเองที่จอดอยู่
"ไม่เป็นไร คิงส์ก็ขอโทษแล้วหนิ..ไทม์ไม่ถือสาหรอกนะ ปล่อยไทม์เถอะ"ไทม์อ้อนวอน คิงส์ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ไม่ชอบใจที่ไทม์เอาแต่อ้อนวอนให้ปล่อย ทำเหมือนไม่อยากใกล้ชิดกับเขาเลยสักนิด ทำเหมือนกับว่ากลัวคิงส์อย่างไงอย่างงั้น..
"มึงเลิกอ้อนวอนกูได้แล้ว ขึ้นรถ!"คิงส์สั่งเสียงเข้ม ไทม์ได้แต่ยืนก้มหน้าไม่กล้าขยับตัวไปไหน
"................"ไทม์เงียบใส่คนตรงหน้า กลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด
"ขึ้นรถมา หรือมึงจะต้องให้กูอุ้มโชว์เด็กวิศวะปี 1 มันวะ!"คิงส์เน้นเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม ทำเอาคนตัวเล็กตรงหน้าสะดุ้งน้อยๆ ไทม์เงยหน้ามองคิงส์ที่ยื่นหมวกกันน็อคใบเล็กส่งมาให้ก่อนจะรับไว้ แล้วค่อยๆขึ้นคร่อมรถของคิงส์
"ไทม์ขอกอดเอวคิงส์ได้ไหม คือว่า..."ไทม์กระอัก กระอ่วนเล็กน้อยเพราะไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้ว่าเขากลัวการนั่งมอเตอร์ไซต์แบบนี้ เพราะว่ามันแรง
"อืม"คิงส์ตอบกลับมาสั้นๆ ไทม์เองค่อยๆยื่นมือสั่นเทาไปโอบเอวคิงส์ช้าๆด้วยความกลัว ..ก่อนที่คิงส์จะสตาร์ทรถออกจากรั้วมหาลัยไป
"บ้านอยู่ไหน"คิงส์เอ่ยถามหลังจากที่เงียบมานาน แต่รถก็ยังคงแล่นอยู่บนถนน
"ส่งไทม์แค่ป้ายรถเมย์ตรงนี้ก็พอ เดี๋ยวไทม์จะเดินเข้าบ้านเอง"ไทม์เอ่ยขึ้น คิงส์ฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ
"กูถามว่าบ้านอยู่ไหน ไม่ใช่จะลงตรงไหน!"คิงส์เอ็ดเสียงดุ ไทม์ที่ตัวสั่นยอมบอกที่อยู่บ้านกับคิงส์โดยดี..
"อ่ะ ถึงแล้ว"คิงส์เอ่ยขึ้นเบาๆ
"ขอบคุณนะ"ไทม์ตอบกลับก่อนจะค่อยๆเอามือออกจากเอวคิงส์แล้วลงมา
"พรุ่งนี้รอกูตรงนี้ 7 โมงกูจะมารับ..ห้ามปฏิเสธกูเด็ดขาด!"คิงส์เอ่ยสั่งขัดไทม์ที่กำลังจะอ้าปากปฏิเสธคิงส์ไป
"คิงส์.."ไทม์เอ่ยขึ้นเบาๆ ทั้งๆที่หัวยังคงไม่ถอดหมวกกันน็อคออก คิงส์เลิกคิ้วด้วยความสงสัย
"มีอะไร แล้วทำไมไม่ถอดหมวก"คิงส์ถามกลับ
"ไทม์แกะไม่ออก ตรงนี้ไทม์แกะไม่ออก.."ไทม์เอ่ยน้ำเสียงใส เพราะด้วยความเป็นคนร่างเล็กแรงน้อยซะด้วยสิ คิงส์ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ
"มานี่กูถอดให้"คิงส์กวักมือเรียกให้ไทม์เดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะเอื้อมมือหนามาแกะตัวล็อคที่หมวกให้
"เอ่อ..คือ"ไทม์กระอักกระอ่วนเพราะหน้าของเขากับคิงส์ห่างกันไม่ถึงมิล ลมหายใจร้อนของคนตรงหน้ากระทบโดนแก้มขาวเป็นระยะ
"เสร็จแล้ว อะไรวะไม่มีเเรงเลยหรือไง กินข้าวเยอะๆนะมึงอะ"คิงส์บอกปัด ไทม์เองได้แต่พยักหน้าเข้าใจอย่างเดียว ก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านของตนไป..
"ไทม์มากินข้าวก่อนสิ"พ่อของไทม์พูดขึ้นในขณะที่กำลังนั่งทานอาหาร มีป้าแม่บ้านกำลังตักข้าวอยู่ โดยที่มีแม่เลี้ยงวัยสาวนั่งอยู่ข้าง..ซึ่งไทม์ไม่ชอบเธอ
"กินเลยฮะ ไทม์กินมาจากโรงเรียนแล้ว"ไทม์ตอบกลับ ก่อนจะรีบเดินขึ้นห้องของตัวอย่างไว เพราะไม่อยากมีปัญหากับแม่เลี้ยงนั่น อีกอย่างเพราะแม่ของไทม์สั่งสอนมาดี..แต่ตอนนี้แม่ไม่อยู่กับไทม์แล้ว คนบนสวรรค์มารับแม่ของไทม์กลับคืนไปแล้ว..
"เห้ออออ..แม่ฮะ ไทม์คิดถึงแม่จัง"ไทม์ล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ภายในใจยังคงคิดถึงผู้เป็นแม่อยู่ตลอด ตอนแม่เสียไปผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามาแทนที่หน้าตาเฉย..แถมยังจ้องจะจับไทม์ทำสามีอีกต่างหาก มีที่ไหนกันแม่เลี้ยงจะจับลูก เพราะยัยนั่นมันคืออวตาน!..
07.00 นาฬิกา
"ไทม์ไปแล้วนะฮะพ่อ วันนี้พ่อไม่ต้องไปส่งนะฮะ เพื่อนไทม์มารับ"ไทม์เอ่ยบอกผู้เป็นพ่อของตนเอง ไทม์หันไปมองแม่เลี้ยงนิดๆก่อนจะเดินออกไป ก็พบว่าคิงส์มารอแล้ว
"ช้าจังวะ มึงทำอะไรอยู่"คิงส์เอ่ยถามอย่างหัวเสีย ยื่นหมวกกันน็อคให้ไทม์ใส่
"ขอโทษที"ไทม์ตอบกลับก่อนจะขึ้นคร่อมรถคิงส์ คราวนี้คิงส์ไม่ได้รอให้ไทม์ขออนุญาตเกาะเอวแต่อย่างใดเอื้อมมือหนากุมมือคนตัวเล็กก่อนจะเอามือเล็กนั่นมาโอบเอวของตัวเอง
"เดี๋ยวมึงตก กูยังไม่มีอารมณ์เข้าคุกตอนนี้"คิงส์ตอบห้วนๆ
'ไม่มีอารมณ์เข้าคุก? แบบนี้ก็มีด้วยหรอ?' ไทม์คิดในใจ
**คณะวิศวะกรรมศาสตร์**
"ขอบคุณนะ"ไทม์เอ่ยขึ้นเมื่อถึงที่หมาย ก่อนจะถอดหมวกคืนคิงส์
"เย็นนี้มารอกู เฮ้ย!ไอ้เตี้ย!..มึงจะไปไหน"คิงส์ตะโกนเรียกคนตัวเล็กที่วิ่งหายเข้าไปในฝูงคน ไทม์เองคิดว่าไม่อยากจะให้คิงส์ไปส่งแล้วเลยเลือกที่จะเดินหนีไป แต่ไทม์ลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าอยู่ห้องเดียวกับคิงส์..
"พี่ไทม์!..พี่ไทม์รอผมด้วยดิ"เสียงธันเดอร์ตะโกนเรียกมาแต่ไกล ไทม์เองได้ยินดังนั้นรีบหยิบหูฟังมาเสียบโทรศัพท์แล้วแกล้งไม่ได้ยินเพราะอยากอยู่เงียบๆ
"................."
"พี่ไทม์ผมเรียกไม่ได้ยินหรอไง"ธันเดอร์วิ่งมาหยุดตรงหน้า
"ได้ยิน แต่พี่ต้องเข้าเรียนแล้ว"ไทม์ตอบกลับ
"เลิกเมินผมไม่ได้เหรอไง"ธันเดอร์พูดน้ำเสียงเศร้า ไทม์เองก็อดสงสารไม่ได้
"ของนั่นเอามาให้พี่ไทม์หรือเปล่า.."ไทม์พูดขึ้นพลางชี้ไปที่ถุงของกินนั่น ธันเดอร์พยักหน้าเบาๆ
"ผมซื้อมาให้ตั้งแต่เช้าแล้วเพราะรู้ว่ายังไงพี่ก็ยังไม่ได้ทานอะไรมา"ธันเดอร์ยื่นให้ไทม์ ไทม์เองก็ยิ้มแล้วก็รับมา ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียน
"วี๊ดวิ๊ววววววว!!!"เสียงโห่ปากแซวจากกลุ่มของคิงส์โห่ปากแซวกันเป็นแถบๆ ปกติก็เป็นแบบนี้ทุกวันอยู่แล้วเพราะไทม์ตัวเล็กอย่างกับผู้หญิง ขาวโอโม่ หน้าหวานอีกต่างหาก แถมหน้าตาใสซื่อเหมือนลูกแมวใครๆก็อยากแกล้งทั้งนั้นแหละ..
"ไทม์โว้ยยยย!"มิกซ์เพื่อนในห้องแก๊งค์คิงส์ตะโกนเรียกชื่อไทม์ คนตัวเล็กหันไปอย่างไม่สบอารมณ์นักก่อนจะก้มเล่นเกมต่อ
"เฮ้ยไทม์.."เสียงบิ๊กเพื่อนร่วมห้องคนในแก๊งค์ของคิงส์ก็เรียกชื่อไทม์เหมือนกัน
"ไทม์โว้ย! ไอ้คิงส์เรียกว่ะเห้ยยยย ฮิ้ววววว!"ชินเพื่อนหนึ่งในเเก๊งค์เขาก็ตะโกนเรียกไทม์อีกคน
"ไอ้พวกบ้า!"ไทม์เขวี้ยงรองเท้าผ้าใบที่ตัวเองใส่มาเข้ากลางวง ทำเอาเพื่อนๆหัวเราะกันเป็นแถบเพราะความน่ารักของไทม์ ที่ตัวเองโกรธแต่มันกลับดูน่ารักอะไรแบบนั้น ทำแก้มพองๆใส่อีกต่างหาก
"เห้ยคิงส์เมียมึงเมนส์ไม่มาเหรอวะ หงุดหงิดแต่เช้า"มิกซ์พูดแซว ไทม์ได้แต่นั่งหน้าบึ้งตึงเพราะความโมโห ส่วนคิงส์เองได้แต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร
"เอารองเท้ามาคืนไทม์เดี๋ยวนี้!"ไทม์เอ่ยเสียงเข้ม ก่อนจะเดินไปเอารองเท้าตัวเองที่กลุ่มของคิงส์
"เห้ย! บิ๊กรับเว้ยย.."มิกซ์โยนรองเท้าผ้าใบคู่เล็กส่งให้บิ๊กทีที่ไทม์จะเดินเข้าไปเอา
"เลิกแกล้งไทม์ซะทีเถอะ เดี๋ยวอาจารย์จะเข้าแล้วนะ!"ไทม์ตวาดเสียงหวานกลับ
"มานี่สิไทม์.."คิงส์เอ่ยขึ้นเบาๆ เพราะตอนนี้รองเท้าของไทม์อยู่ในมือคิงส์ ทำให้ไทม์ค่อยๆเดินไปหาคิงส์อย่างช้าๆ
**หมับ**
"คิงส์!"ไทม์ร้องเสียงหลงเมื่อคนตรงหน้าคว้าเอวบางเข้าไปหา ก่อนจะจับไทม์ล็อคตัวไว้บนตัก
"เหยดดด มีนั่งตักด้วยเว้ยยยย!"เสียงชินร้องแซว ดีนะที่ตอนนี้คนในห้องยังไม่เยอะไม่งั้นไทม์คงอายมากกว่านี้แน่ๆ
"ปล่อยไทม์นะ!..ปล่อย เลิกเล่นซะทีไทม์ไม่สนุกด้วยเลยนะ! ปล่อย!"ไทม์ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดแกร่งของคิงส์ เวลาไทม์อยู่ใกล้คิงส์ทีไรเขาจะเหมือนเด็กน้อยทุกทีเพราะไทม์ตัวเล็กกว่ามาก
"แค่แกล้งเฉยๆเองหนิ"คิงส์พูดลอยหน้า ลอยตา
"อื้อ! ปล่อย เลิกเล่นซะทีเหอะ ไทม์ไม่สนุกด้วยเลยสักนิด!"คนตัวเล็กยังคงดิ้นไม่หยุด ยิ่งทำให้คิงส์รัดแน่นกว่าเดิม
"ถ้าไม่ปล่อยล่ะ มึงจะทำอะไรกูได้หรอไทม์?"คิงส์กระซิบข้างหูไทม์ จนขนลุกชูชันไปหมด
"อึก.ก ไทม์ไม่เล่นด้วยแล้ว ปล่อย.."เสียงไทม์แผ่วลงก่อนจะตามมาด้วยเสียงสะอื้นเบาๆ
"เห้ย! ไทม์ร้องแล้วมึงไอ้คิงส์เลิกแกล้งมันเหอะ"มิกซ์พูดขึ้น คิงส์พลิกตัวคนตัวเล็กที่นั่งตัวสั่นอยู่บนตักให้หันหน้ามามองตัวเอง คิงส์ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วใส่
"เป็นอะไร มึงร้องไห้ทำไม?"คิงส์เอ่ยถาม ไทม์งุดหน้าลงส่ายหน้าไปมา แต่ยังไม่หยุดสะอื้น
"ไทม์! กูถามว่าเป็นอะไร!"คิงส์ตวาดลั่น ไทม์ได้แต่นั่งตัวสั่นเทาด้วยความกลัวคิงส์ น้ำตาไหลอาบแก้มใส
"ไทม์กลัว..."ไทม์เอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะงุดหน้าลงตามเดิม ซึ่งไทม์ไม่ได้กลัวอะไร ถ้าเขาคนนั้นไม่ใช่คิงส์..
"มึงกลัวอะไรกู กูไม่ฆ่ามึงหรอกน่า"คิงส์บอก
"งั้นก็ปล่อย อึก.ก..."ไทม์สะอื้นน้อยๆ ยกมือปาดแก้มใส
"ไทม์.."คิงส์เรียกชื่อไทม์เบาๆ ไทม์เงยหน้าขึ้นมองคิงส์ม่านตาสั่นไหวไปมา
**จุ๊บ :X**
"O[]O"ไทม์อ้าปากค้างทันทีที่คิงส์แนบริมฝีปากลงริมฝีปากสีแดงระเรื่อของไทม์เบาๆ ก่อนจะผละออกไป แถมคิงส์ยังจูบไทม์ต่อหน้าเพื่อนๆของเขาอีกต่างหาก ทุกคนต่างก็พร้อมโห่ปากแซวกันใหญ่
"จูบนี่หยุดคนร้องไห้ได้ด้วยจริงๆแหะ"คิงส์ยกยิ้มนิดๆ
"คะ..คิงส์"ไทม์ยังคงตกอยู่ในภวังค์จูบนั่นอยู่คนเดียว เพราะตัวเองพึ่งเสียจูบเเรกให้กับคิงส์ไป..
- ผู้เขียน
