รักต้องเจ็บ

จากลาทั้งน้ำตา

ผมนั่งรอหนูดาที่เข้าไปในบ้านราวสิบห้านาทีเธอเดินยิ้มออกมาพร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่ มันดูสวยน่ารักมาก ผมดีดตัวลุกขึ้นยืนมองเธอตาไม่กระพริบ

"มองหนูดาแบบนี้ก็เขินแย่สิคะ" เธอพูดขึ้นอย่างเอียงอาย ก็เธอสวยจริงๆ จนผมไม่อยากละสายตามองไปทางอื่น

"ก็หนูดาสวย น่ามองนี่นา"

"ไปกินข้าวกันดีกว่าค่ะ หนูดาอยากอยู่กับพี่แซมนานๆ"

"ไปครับ" ผมเดินจับมือถือไปยังรถ แล้วเราทั้งสองคนก็มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารที่เธอบอกจะเป็นคนเลือกเอง ผมก็ไม่ขัดอะไรแค่เธอบอกผมก็พร้อมจะทำตามอย่างว่าง่าย

"ขอจับมือได้ไหมคะ" เธอหันหน้ามาพูดกับผมด้วยรอยยิ้ม ผมละมือข้างซ้ายที่ก่อนหน้าจับบังคับพวงมาลัยรถไว้ยื่นให้เธอจับตามคำขอ

"ทำไมวันนี้อ้อนจังครับ"

"อ้อนไม่ได้เหรอคะ" เธอสอดนิ้วมือข้างขวาประสานกันกับมือข้างซ้ายของผม ตอนนี้ผมขับรถมือเดียวแต่มันก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับผม

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ...สำหรับหนูดาพี่ให้อ้อนตลอดชีวิตเลย" ผมพูดพร้อมหันไปส่งยิ้มให้เธอแล้วเบือนหน้ามามองทางเช่นเดิม สัมผัสได้จากการมองทางหางตาว่าหนูดาเธอจ้องมองหน้าผมอย่างไม่ละสายตา

"มีอะไรหรือเปล่าครับ...เห็นจ้องพี่นานแล้ว"

"จ้องคนหล่อค่ะ..." เธอพูดพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"ก็รู้ว่าหล่อ อย่าจ้องนาน ถ้าไม่อยากคลานลงเตียง"

เพี๊ยะ!!

"พี่แซมอ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้" มือเล็กปล่อยออกจากการประสานกอบกุมมือผมก่อนหน้าแล้วฟาดแขนผมจนเกิดเสียง มันไม่ได้ทำให้ผมเจ็บเลยสักนิด ท่าทีของเธอที่เขินอายตอนนี้มันทำให้ผมนั้นยิ้มออกมาและอยากแกล้งเธอต่อ

"หรือไม่จริง อยากลองไหม?"

"พี่แซมหยุดเลยนะ ขับรถไปเลย" ผมขำในท่าทางของเธออย่างมีความสุข ผมขับรถมาเรื่อยๆ ร้านอาหารที่หนูดาเลือกใช้เวลาเดินทางเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึง ผมและเธอเดินเข้าไปในร้านโดยมีพนักงานเชื้อเชิญอย่างมีมารยาท

"หนูดาอยากทานอะไรครับ พี่สั่งให้"

"ตามใจพี่แซมเลยค่ะ หนูดาทานได้หมด"

ผมจัดการสั่งอาหารสามสี่อย่างที่ไม่เผ็ดมากเพราะหนูดาเธอกินรสเผ็ดไม่เก่ง ระหว่างที่รออาหารเธอเอาแต่มองหน้าผมนิ่งตลอดเวลา ในแววตาเธอดูมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

"หนูดาเป็นอะไรหรือเปล่า พี่เห็นเหมือนเหม่อๆ" ผมเอ่ยถามด้วยความห่วงใยพร้อมเอื้อมมือไปจับมือเธอแต่มันกลับทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อยจากการเหม่อลอยนั้น

"เปล่าค่ะ หนูดาแค่อยากมองหน้าพี่แซมแบบนี้ทุกเวลาเลย"

"หืม....?"

"มองคนหล่อไม่ได้เหรอคะ .... ขี้หวงกับหนูดาเหรอ" เธอพูดแซวจนผมรู้สึกเขินเล็กน้อย มือเล็กเอื้อมมาลูบแก้มผมเบา ๆ พร้อมจ้องมองหน้าผมอีกครั้ง แต่ผมเห็นว่าในดวงตาของเธอมันเริ่มมีน้ำใสๆ เอ่อคลอในดวงตา มันพร้อมที่จะไหลรินรดแก้มนวลที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบาง ๆ ...เธอร้องไห้อย่างนั้นเหรอ แต่ร้องไห้ด้วยเรื่องอะไร ?

"หนูดาร้องไห้ทำไมครับ" ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเบามือ

"เปล่านี่คะ หนูดาไม่ได้ร้องไห้ หนูดานั่งตรงแอร์พอดี เลยแสบตา โน่นไงคะ" เธอเอ่ยบอกพร้อมทำปากยู่ยื่นไปทางที่แอร์ติดอยู่ซึ่งมันคงจริงอย่างที่เธอบอก เพราะตอนที่น้ำตาเธอไหลเธอไม่ได้มีการสะอื้นไห้ออกมาเลย

"งั้นเดี๋ยวพี่นั่งตรงนั้น หนูดามานั่งตรงนี้"

"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องหรอก"

"เดี๋ยวน้ำตาไหลอีก" เธอส่งยิ้มมาให้ผม มือที่ยังกอบกุมมือผมไว้ตลอดเวลาเหมือนกับผมนั้นจะหายไปไหน

"หนูดามีอะไรจะบอกพี่แซมค่ะ"

 ((ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารค่ะ)) พนักงานเสิร์ฟเดินมาหยุดข้างโต๊ะพอดีพร้อมวางจานอาหารหน้าตาน่ากินลงกับพื้นโต๊ะอย่างเบามือ อาหารทุกถูกจัดวางจนครบเรียบร้อยพนักงานจึงเดินจากไป

"น่ากินมากเลย พี่ตักให้นะครับ"

"ขอบคุณค่ะ" เธอยิ้มอย่างน่ารักแล้วเอ่ยขึ้น

ผมกับหนูดาทานข้าวเรื่อยๆ ผลัดกันตักให้กันผมมีความสุขที่เห็นรอยยิ้มของเธอ มันสดใส น่าหลงใหล ทุกครั้งยามใดที่ผมนั้นเข้าใกล้เธอ เธอเป็นเหมือนสิ่งเติมเต็มหัวใจของผมให้ชุ่มฉ่ำเสมอ

"เมื่อกี้หนูดาบอกว่ามีอะไรจะบอกพี่ ?"

"ไม่มีอะไรแล้วค่ะ หนูดาลืมแล้ว" เธอเงยหน้าจากจานข้าวแล้วตอบผมแบบยิ้มๆ

"เด็กขี้ลืมเอ้ย..." ผมเอื้อมมือไปยีหัวเธอเบาๆ ก็ผมหมั่นเขี้ยวนี่นา เธอทำอะไรก็ดูน่ารักในสายตาของผมไปเสียทุกอย่าง

"พี่แซมผมหนูดาเสียทรงหมดแล้ว" เธอทำหน้างอแล้วใช้มือจัดผมให้เข้าที่

"ฮ่าฮ่าฮ่า....เวลางอนน่ารักจัง"

"ยังจะเล่นอีกนะคะ...เดี๋ยวเถอะ!" เธอพูดเอ็ดเป็นเชิงคาดโทษผมไว้ กลัวที่ไหนล่ะเดี๋ยวจับกดจะร้องไม่ออก เอ๊ะ! ร้องออกสิแต่เป็นแบบสุขสม .... คิดอะไรของแกแซมไอ้โรคจิต....

"ไม่แกล้งแล้ว รีบกินข้าวดีกว่า หนูดาอยากไปเที่ยวไหนอีกไหม"

"ไปไหนต่อดีนะ.......ยังคิดไม่ออกค่ะ คิกๆ"

"ฝากไว้ก่อน กินข้าวเร็วเด็กขี้ลืม ต่อไปจะลืมพี่ไหมเนี้ย"

"หนูดาไม่มีวันลืมพี่แซมแน่นอนค่ะ จะไม่ มี วัน ลืม! " เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนผมต้องเงยหน้ามอง ผมแค่พูดแซวเล่นเองนะ

"พี่แค่แซวหนูดาเล่นเองครับ " ผมเอื้อมมือไปจับมือเธอกุมไว้เพื่อยืนยันกับสิ่งที่ผมพูดออกไป

"หนูดาจะไม่มีวันลืมพี่แซมเด็ดขาด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

"ครับ...ขอบคุณนะ กินข้าวต่อดีกว่าเนอะ"

//หนูดา//

หัวใจที่หดหู่เริ่มห่อเหี่ยวเมื่อเห็นใบหน้าของเขา คนที่ฉันไม่ได้เห็นหน้า พูดคุย ตลอดสองสัปดาห์ด้วยเงื่อนไขและเหตุบางอย่างที่ฉันไม่สามารถบอกเขาได้...^หนูดาขอโทษนะคะ^ ฉันพร่ำพูดในใจแล้วมองหน้าคนที่ขับรถและจับมือฉันตลอดทาง หลังจากที่เราทานอาหารกันเสร็จแล้วเขากำลังขับรถมาส่งฉัน แต่ฉันยังอยากอยู่กับเขา เก็บเกี่ยวความทรงจำให้ได้มากที่สุด

"หนูดายังไม่อยากกลับบ้าน"

"แล้วหนูดาจะไปไหนครับ...ไปดูหนังต่อไหม"

"ก็ดีค่ะแต่เราซื้อไปดูห้องพี่แซมดีไหมคะ หนูดาไม่ค่อยชอบดูหนังคนเยอะๆ"

"ก็ได้ครับ"

"น่ารักมากค่ะ" ฉันเอื้อมมือไปหยิบแก้มเขาอย่างน่ารัก เขามักทำตัวน่ารักตลอดเวลาที่อยู่กับฉัน ฉันจะต้องทำยังไงดี ฮือฮือ ภายนอกยิ้มแย้มแต่ข้างในนั้นแสนเจ็บปวดมันคือสิ่งที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ รักแรกของฉันทำไมถึงมีอุปสรรคขนาดนี้นะ ความกล้าที่มีไม่เพียงพอจะบอกความจริงออกไป หากเขารู้เข้าต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ แต่ถ้าฉันไม่ทำคนที่จะเดือดร้อนคือเขา คนที่ฉันรักตรงหน้า ซึ่งฉันไม่มีวันยอมให้เป็นแบบนั้นแน่

"ดูเรื่องอะไรดี" เขาถามฉันทันทีที่เราเดินเข้าห้องฉันเลือกเดินมานั่งเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานของเขาแล้ววางกระเป๋าลง

"ตามใจพี่แซมเลยค่ะ"

"หืม...ทำไมวันนี้ตามใจพี่จัง" เขาหันมายิ้มแล้วถามฉันอย่างสงสัย

"ก็อยากตามใจแฟนบ้างทุกทีมีแต่พี่แซมตามใจหนูดาตลอดเลย"

"วันนี้ทำตัวน่ารัก พี่จะไปไหนรอดครับ หื้ม" เขาเดินมาหยุดตรงหน้า แล้วทาบทับหน้าผากสัมผัสกับหน้าผากของฉัน ปลายจมูกของเราชนกันลมหายใจอุ่นๆ กระทบเข้ากับผิวหน้าจนฉันรู้สึกวาบหวาม ฉันค่อยๆ หลับตาพริ้มเอียงหน้าให้ได้มุมมากพอที่จะกดริมฝีปากตัวเองทาบทับกับริมฝีปากหนาของเขาเพราะหัวใจมันสั่งให้ฉันทำก่อนที่ฉันจะไม่มีโอกาสได้ทำมัน เขาสะดุ้งเล็กน้อยคงเพราะตกใจปกติฉันไม่เคยรุกเขาก่อนแต่ก็ยอมจูบตอบ

"หนูดารักพี่แซมนะคะ รักมาก" ฉันละริมฝีปากออกเล็กน้อยใช้สองมือกุมใบหน้าของเขาพร้อมจ้องมองเข้าไปในแววตาที่กำลังหยาดเยิ้ม ความห่างของใบหน้าเราทั้งคู่แนบชิดเพียงกระดาษกั้นเท่านั้น

"รักหนูดาเหมือนกัน รักมากที่สุด"

หลังจบประโยคแสนหวานเราทั้งคู่ต่างปรี่บดจูบซึ่งกันและกัน ฉันลุกขึ้นยืนสองมือโอบรอบคอเขา

เขาค่อย ๆ ดันหลังฉันให้เดินตามจังหวะที่เขานั้นบังคับจนฉันสัมผัสได้ว่าตอนนี้แผ่นหลังของฉันนอนราบกับเตียงนอนเรียบร้อยแล้ว

จ๊วบ อื้ม อื้อ เสียงระงมจากการมอบรักทางริมฝีปากดังอย่างต่อเนื่องไม่มีลดละ จมูกโด่งของเขาไล่ดอมดมลงมาตรงซอกคอ หลังใบหู ซึ่งทุกสัมผัสมันตราตรึงจนฉันขนลุกซู่ สองมือของฉันลูบไล้ตามแผ่นหลังหน้าที่ยังมีเสื้อผ้ากั้นอยู่

เขาค่อยๆ ใช้มือที่ยังคงว่างจัดการปลดเปลื้องสิ่งกีดขวางของฉันจนตอนนี้มันหล่นไปกองที่พื้น ตามด้วยของเขาที่หล่นไปในเวลาไล่เลี่ยกัน

"พี่จะไม่บังคับหนูดา" เขายังคงความสุภาพบุรุษเสมอ

"หนูดาเต็มใจค่ะ" เมื่อสิ้นประโยคเขาทาบทับลงบนตัวฉันอีกครั้งพร้อมตรึงสองแขนของฉันไว้เหนือหัว ปากหนาไล่ดอมดมฝังจมูกลงตามเนินอกอวบที่กระเพื่อมไหวติงตามแรงหอบหายใจ ความซ่านเสียวที่แล่นสู่กลางกายจนฉันแยกขาออกอัตโนมัติโดยที่เขานั้นไม่ต้องออกแรง

"อ่าส์ พี่แซม อื้มมมม" เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าที่ท่อนเอ็นอุ่นถูไถตามร่องรักจนน้ำรักไหลเยิ้มพร้อมที่จะต้อนรับประสานกายเป็นหนึ่ง

กึด! ท่อนเอ็นอุ่นเข้ามาอยู่ในตัวฉันจนรู้สึกแน่นตึงแทบหายใจไม่ออก มันรู้สึกอึดอัด

"อ่าส์ซี๊ดดดดด หนูดา" เขาค่อยๆ ขยับเอวอย่างเชื่องช้าเนิบนาบเพื่อให้มันคุ้นชิน จึงค่อยๆ ขยับสวนเอวถี่ขึ้นจนฉันหัวสั่นคลอนตามจังหวะกระแทก

"อร๊าๆๆๆๆ พะ พี่แซม" บทรักที่ใช้เวลานานหลายนาทีกำลังจบลงสัมผัสได้จากที่เขาเริ่มสวนเอวกระแทกแรงและถี่ขึ้นอย่างไม่ปราณี จนในที่สุดความร้อนวูบวาบก่อตัวในช่องท้องของฉัน เขาล้มตัวนอนทับตัวฉันหายใจหอบถี่ ใบหน้าหลุบลงซอกคอของฉัน เม็ดเหงื่อเล็กๆ ผุดขึ้นตามหน้าผากและขมับของเขา ฉันสอดมือโอบกอดรอบเอวของเขาแน่นอย่างหวงแหนพร้อมจูบลงขมับของเขาด้วยความรักที่มีเต็มหัวใจ....กอดครั้งสุดท้าย

“หนูดาขอโทษนะคะพี่แซม” ฉันนั่งมองหน้าชายคนรักที่นอนหลับสนิทหลังจากที่เราจบกิจกรรมรักร่วมกัน นั่งมองหน้าเขาอย่างเศร้าเสียใจ พร้อมกับน้ำตาที่รินไหลอาบสองแก้มเมื่อต้องห่างไกลกันโดยที่ไม่รู้ว่าวันไหน เวลาไหน ที่เราจะได้เจอกันอีกครั้ง

“หนูดาสัญญาว่าจะกลับมาหา ฮึก อึก” สองมือลูกแก้มสากแผ่วเบาก่อนจะจูบชิดริมฝีปากหนานั้นทั้งน้ำตา “ลาก่อนนะคะ...หนูดารักพี่แซมมากนะ” ฉันรำพึงบอกรักทั้งที่รู้ว่าเขาคงไม่ได้ยิน ขอแค่ให้ฉันได้พูดเท่านั้น

ฉันจากมาทั้งน้ำตา ใบหน้าชายคนรักยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจแม้เราจะอยู่ห่างไกลกันคนละซีกโลก แต่สายใยของฉันที่มีให้เขาจะไม่มีวันเสื่อมคลาย และฉันก็จะไม่ชายตามองใคร ฉันจะรอวันที่เรานั้นได้ครองรักกันอย่างมีความสุข...หวังว่าเขาจะรอ