ราชินทร์เหลือบมอง แววตาแข็งขึ้น ก่อนคว้าข้อมือคนตัวเล็กท่ามกลางสายตาของพนักงาน อโรชาถูกลากมายังห้องพักพนักงาน เธอรีบบิดข้อมือให้พ้นการเกาะกุม
“นี่คุณกำลังทำอะไร แล้วมาที่นี่ได้ยังไง!”
“ถามทีละคำถามสิคุณ” เขายกยิ้ม
“ฉันไม่เข้าใจ คุณมาที่นี่ทำไม ในเมื่อฉันปฏิเสธไปแล้ว!” อโรชาบอกเสียงเครียด
คนถูกถามยกท่อนแขนกอดอก สีหน้าเรียบนิ่ง
“ผมรู้ว่าคุณทำงานที่นี่ และผมอยากมาให้เห็นกับตา”
อโรชาชะงัก กัดริมฝีปาก ชักสีหน้าไม่พอใจ เห็นเงียบหายไป นึกว่าหนีพ้นแล้ว คงไม่ตามมายุ่งกันอีก แต่ที่ไหนได้ กลับมาถึงที่นี่
“ฉันไม่เข้าใจคุณเลยจริง ๆ ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย เราสองคนไม่ควรยุ่งเกี่ยวกันอีก” เธอบอกเสียงเบา
“คงไม่ได้หรอก ผมบอกคุณแล้ว ว่าผมต้องการคุณ”
เธอผ่อนลมหายใจ แล้วหย่อนกายลงนั่งตรงเก้าอี้ ปวดตัวไปหมดเพราะผ่านศึกมาเมื่อครู่ ทำเอาร่างกายแทบไม่มีแรงเลย เจ็บระบบไปทั้งหน้า เสียงประตูเปิดออก ดนุพลก้าว
