ตอนที่ 3 ดวงตาสีแดง
2586 คำ
ขวับ! เกรย์ดึงมือลูน่าไว้
"อย่าสบตามันนาน" เขาหันไปพูดกับเธอพร้อมจ้องเข้ามาในดวงตาอีกครั้ง
"เอ่อ..ค่ะ" ลูน่าพยักหน้าตอบรับ ตอนนี้สายตาเธอสบกับดวงตาคู่ดำสนิทแทน ผมสีเทาของเขาก็ช่างโดดเด่น ทำให้เธอรู้สึกได้ว่า เกรย์กับคูซีมีอะไรบ้างอย่างที่คล้ายกัน
"หึๆ อะไรกัน...พิธียังไม่เริ่ม ท่านจ่าฝูงจะกินกระต่ายน้อยของเราซะแล้ว" คูซีเปลี่ยนท่านั่งก่อนจะเอามือเท้าคาง มองไปยังทั้งสองคนตรงหัวโต๊ะ พร้อมทั้งยิ้มเหยาะ
"ปากเก่งจริงนะ...." เมเดฟเอ่ย หลังจากมองท่าทางของคูซี
"อ้าวว ว่าไงน้องรัก" คูซีทักทายเมเดฟ แม้เมเดฟจะมองเขาเขม็งแค่ไหน
"แกไม่ควรเข้ามาที่นี่ด้วยซ้ำ" เมเดฟพูดต่อพร้อมกำมีดที่เขาหยิบออกมาจากกางเกง
"มีดด้ามนั่นเหมาะกับนายดีนี่ แล้วอีกด้ามละ.."
ฟรึ่บ! ปัก! ตึง!
ไม่นานนักมีดในมือของเมเดฟก็พุ่งไปที่คูซี แต่มันกับลอยไปปักที่ภาพด้านหลัง คนรับใช้ต่างสะดุ้ง
"เกือบแล้ว ฝึกอีกนิดนะ" คูซีที่ไม่แม้แต่ขยับตัวหลบเอ่ยขึ้น ก่อนจะเหลือบมองไปทางลูน่าที่ตอนนี้ตกใจกับภาพที่เกิดขึ้น
[ลูน่า]
ฉันตัวแข็งทื่อ มือเย็นไปหมด นี้ฉันกำลังมาดูการแสดงโชว์อะไรกันเนี่ยย นี้คงเป็นการแสดงอะไรสักอย่างของพิธีใช่มั้ยนะ
ฉันพยายามส่งสายตา เผื่อใครจะห้ามไม่ให้ทั้งสองทะเลาะกัน แต่พี่ไวบ์ก็นั่งสัปหงกเหมือนคนจะหลับ แล้วใครจะคอยห้ามหล่ะเนี่ยยย พี่ไคหล่ะ
ฉันพยายามส่งสายตาไปให้ที่เพิ่งสุดท้าย
"ไค..." เกรย์เอ่ยเสียงเรียบก่อนจะจับมือฉันแน่นขึ้น
เขาต้องสัมผัสได้แน่ๆ ว่ามือฉันเย็นแค่ไหน เขาค่อยๆเปลี่ยนจากจับมือมาเป็นประสานมือไว้ มันเขินยังไงไม่รู้ตอนนิ้วของเราสัมผัสกัน มันทำให้ฉันหน้าแดงแปลกๆ
"หึ เราจะเริ่มกันได้ยัง" คูซีมองเราทั้งคู่ก่อนจะเอ่ยกับไค
"เอาหล่ะ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนคอยอธิบายทุกอย่างเอง" ไคกล่าวขึ้น ทำให้สถานการณ์ทุกอย่างสงบ ทุกคนสายตาจ้องมาที่เขาเพียงคนเดียว
"ลูน่าเธอจำพวกฉันได้มั้ย?" ไคหันมาถามฉันคนแรก แล้วมาเริ่มที่ฉันหรอกหรอเนี่ย
"เอ่อ..คือว่าตอนนั้นหนูค่อนข้างจะเด็กมากๆ น่าจะ 5 ขวบได้นะคะ คือว่า..." ฉันไม่กล้าบอกตรงๆ เลยว่าจำอะไรไม่ได้เลย กลัวว่าจะทำร้ายความรู้สึก พอเคยได้ยินอยู่บ้างว่าตอนเด็กๆ พ่อกับแม่เคยพาฉันมาด้วย เพราะพ่อกับแม่ทำงานที่นี้ฉันรู้แค่นั้น
"แต่เธอจำท่านแม่ได้อ่ะนะ" เมเดฟเอ่ยขึั้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"ค่ะก็..ช่วงสองปีก่อน คุณแม่เกษียณมาอยู่บ้าน ท่านป่วยค่อนข้างหนัก คุณป้ามาเยี่ยมบ่อยมากๆ เลยเจอกันค่ะ.." ฉันอธิบายไปเท่าที่รู้
ช่วงนั้นคุณป้าเข้ามาหาบ่อยมมาก รวมถึงอยู่ที่บ้านเกือบทั้งวันทำให้ฉันไม่ต้องห่วงคุณแม่มาก เพราะต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ด้วย
"อ่อ....แต่ก็นั้นแหละ น่าน้อยใจชะมัด ครั้งนึงเธอเคนอ้อนขอขนมจากฉันนะ!" เมเดฟเอ่ย พร้อมทั้งเอามือกอดอก
เขางอนจริงๆหรอเนี่ย
"เอาหล่ะ เรื่องอื่นๆเราเองก็ไม่มีข้อมูลมาก เลยบอกเธอได้แค่ว่า ที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่ เพราะเธอคือ กระต่ายของฝูงหมาป่า เป็นแก่นพลังที่ทำให้พวกเราแข็งแกร่งขึ้น หรือก็คือ....เธอต้องแต่งงานกับพวกเราทั้ง 5 คน" ไคกล่าวสรุป พร้อมมองลูน่านิ่งๆ
[ณ ห้องอาหาร]
"หะ ห้าคน!!" ลูน่าตาเบิกโพลง หลังจากที่ได้ยิน
"คือว่าหนูยังไม่เคยมีแฟนเลยค่ะแล้วหนูเพิ่งจะ 19 ด้วยหนูคิดว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆคุณป้าน่าจะต้องการให้หนูมาเป็นสาวใช้เฉยๆ อาจจะจำสลับคนก็ได้นะคะ" ลูน่าพูดด้วยความตกใจ เธอพูดรัวไปหมดจนหอบหายใจ
"โอ้โห กระต่ายแรปหล่ะ ฮ่าๆๆ ตลกกว่าตอนตกใจอีก" เมเดฟถูกใจใบหน้าของลูน่าที่พูดพร้อมหลับตาปี๋
"ค่อยๆหายใจนะ" ไวบ์กล่าวเสริมแต่เขาเองยังอมยิ้ม
"ฉันเข้าใจ แต่ประเพณีของตระกูลเราคือ เราต้องมีคู่ครองเพียงแค่หนึ่งคน เพื่อไม่ให้สายเลือดและพลังเรากระจายไปไหน แต่ท่านแม่ดันมีลูกหลายคน...มันก็เลยเป็นแบบนี่้"
ลูน่ายิ่งอึ้งขึ้นไปอีก
"แล้วพวกพี่..." เธอยังคงมองทุกคนทีละคนก่อนที่สายตาจะสบกับคูซีอีกครั้ง
"แล้วอีกอย่าง...พวกเราสืบเชื้อสายของเผ่าพันธุ์มนุษย์หมาป่า" ไคพูดเสริม ทำให้สายตาของลูน่ามาหยุดที่เขา
"แปลว่าพวกพี่จะกลายร่างหรอคะ?" ลูน่าอึ้งอีก พร้อมถามเสียงสูง เธอตกใจสุดขีดและสับสันไปหมด
"ฮ่าๆๆๆๆ!!" เมเดฟระเบิดหัวเราะเสียงดังพร้อมตบไหล่กันไปมา ไม่เว้นแม้แต่ไวบ์ที่พยายามกลั้นขำ และคูซีที่ก้มหน้าเพื่อกลบเสียงหัวเราะ
"เอ่อคือ..ไม่สิ พวกเราก็เป็นมนุษย์ปกตินี้แหละ แต่อาจจะมีแรงเยอะกว่าคนปกกติ แล้วก็มีความว่องไวกว่า...." ไคอธิบายเธอช้าๆ
'มีความโหดร้าย และจิตใจที่ด้านชากว่า' เหล่าข้ารับใช้พลางคิดในใจ
"อ่ออ..ค่ะ" ลูน่าเขินเล็กน้อยกับจินตนาการของเธอในตอนแรก แต่ก็ไม่หายตกใจเท่าไหร่ เพราะเธอต้องเตรียมเป็นเจ้าสาวนี้สิ
"นั่นละ วันนี้ได้เธอกับพวกเราทั้ง ห้าคนแล้ว น่าจะรู้จักกันแล้ว ฉันจะแนะนำอีกทีนะ" ไคพูดกล่าวจะมองไปทีละคน
"ผู้ชายผมเทา ตาสีดำคนที่อยู่ข้างเธอชื่อเกรย์ เขาคือพี่คนโตและเป็นคนที่ต้องสืบทอดตำแหน่งจ่าฝูงต่อจากท่านแม่" ไคเหล่มองมือของเกรย์ที่ยังคงจับลูน่าอยู่
"ส่วนฉัน ไค และข้างๆฉันคือไวบ์ ส่วนฝั่งตรงข้ามคือ เมเดฟ ส่วนคนสุดท้ายที่เพิ่งเข้ามา ชื่อคูซี" ไคมองไปที่คูซีที่โบกมือทักทายลูน่าพลางส่งยิ้ม
"สะ สวัสดีค่ะ หนูชื่อลูน่าค่ะ ลูน่า มาเรีย" เธอเอ่ยจบ ทุกคนก็มองกลับมาที่เธออีกครั้ง
"เอ่อ..คุณแม่ตั้งให้ เพราะหนูเกิดวันที่พระจันทร์เต็มดวงค่ะ" เธอย้ำอีกครั้ง เธอรู้ว่าชื่อเธอมันฟังดูแปลกๆ
"งั้นคงเป็นเธอไม่ผิดตัวหรอก เจ้าสาวของฉัน.." ไคพึมพำออกมาเบาๆ แต่ลูน่ากับได้ยินชัดเจน
"แล้ว..หนูต้องทำอะไรบ้างคะ" ลูน่าถามขึ้น เพราะเธอเตรียมใจมาทำงาน แต่ไม่ได้เตรียมใจมาเป็นเจ้าสาว
"ก็อยู่ที่นี่ซะ อย่าคิดจะหนี" เกรย์กล่าวสั้นๆ เพราะเขาแค่มองตามเธอก็รู้แล้วว่าตัวเล็กด้านหน้ากำลังคิดอะไรอยู่
"ค่ะ...." ลูน่ารีบตอบ แม้จะไม่กล้าสบตากับตาคมตรงหน้าที่ดูน่ากลัววสุดๆ
"แล้วก็ต่อไปดื่มเลือดสาบาน.." ไคพูดขึ้นแล้วเดินตรงมาที่ลูน่า เขากริซสีเงินที่คมกริบและจอกสีทองที่เคนส่งให้
ทันใดนั้นเหล่าข้ารับใช้ต่างคุกเข่าลงพร้อมก้มหน้า ลูน่าหันมองทุกคน ที่อยู่ๆก็คำนับคุกเข่า รอบข้างมืดลง เหลือเพียงไฟสลัวจากเทียนรอบห้อง และพวกพี่ๆที่เดินมาหยุดตรงหน้าเธอ
"พะ พี่คะ คะ คือว่า...กริซเล่มนั้น.." ลูน่าส่งสายตาหวาดกลัว เพราะแรงที่มือเกรย์
ขวับ!! ตึง!!
เกรย์ออกแรงดึงลูน่าให้มานั่งบนตัก มือข้างนึงโอบเอวเธอไว้ ส่วนอีกข้างจับแขนยกให้ไคที่กำลังเดินเข้ามา
"อย่าดิ้น ถ้าไม่อยากเจ็บเยอะ“ เกรย์กระซิบที่หูของลูน่า ทำให้เธอตกใจหันมามองหน้า
”จะ..เจ็บ หรอคะ?“ เธอพูดตะกุกตะกัก เพราะใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันจนปากแทบประกบ ใจเธอเต้นระส่ำ จนไม่รู้ว่าเพราะหน้าใกล้เขาหรือกริซที่กำลังเข้ามา
“พะ พี่หมายความว่า กริซนั่นใช้กับหนูหรอ?” เธอถามอีกครั้ง ด้วยดวงตาสั่นไหว
ไวบ์ที่เห็นแบบนั้นรีบตรงเข้ามาลูบหัวเธอเบาๆ
“แปปเดียวนะ” เขายิ้มอ่อนๆ ก่อนจะกุมมืออีกข้างเธอไว้
ไม่นานนัก ไคมาหยุดตรงหน้าของทั้งคู่ โดยมีเมเดฟ และคูซีที่กำลังเดินเข้ามา
”หึ“ เกรย์กระตุกยิ้มเล็กน้อย พลางโอบรัดเอวบางแน่นขึ้น
คูซีเอามือล้วงกระเป๋าแล้วเหลือบมองทั้งคู่โดยไม่พูดอะไร
”เจ็บหน่อยนะ แต่ฉันจะทำให้เบาที่สุด“ ไคกล่าวก่อนจะจรดกริซเงินคมกริบลงผิวผิวผ่อง เขาพยายามเลี่ยงข้อมือเพื่อไม่ให้โดนเส้นเลือดใหญ่
”อ๊ะ อ๊าา!!“ เสียงร้องของความเจ็บปวดดังขึ้น
”กัดไว้นะ“ ไวบ์ยื่นมืออีกข้างของตัวเองไว้ที่ปากของลูน่า เพื่อให้เธอกัด เผื่อจะช่วยบรรเทาอาการเจ็บไว้ได้
แม้ความจริงคือเขาไม่ต้องการให้ใครได้ยินเสียงร้องอ่อนหวานของเธอก็ตาม
ลูน่ากัดมือไวบ์แน่นจนน้ำใสไหลออกจากปาก เธอไม่สนอะไรนอกจากความเจ็บปวดที่ได้รับ น้ำเอ่อล้นที่นัยตากลมโตของเธอ
ทั้งเจ็บ ทั้งแสบไปหมด ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องบ้าๆนี้ด้วย
”อื้อออ!“ เธอส่งเสียงในลำคอ เมื่อไคบีบที่แขนเบาๆ เพื่อให้น้ำสีแดงข้นไหลลงในจอกทอง
ติ๋ง ติ๋ง ติ๋ง ติ๋ง ติ๋ง….
เสียงน้ำแดงข้นของเธอหยดลงจอก เธอพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ แต่ไม่สามารถสู้แรงพวกเขาได้เลย ยิ่งดิ้นเหมือนแรงโอบรัดยิ่งแรงขึ้น เธอจิกมือที่ไวบ์จับไว้จนแน่น เล็บของเธอจิกเขาจนเป็นรอยเลือดแดงเล็กๆ
“อยู่นิ่งๆ จะเสร็จแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบอีกครั้ง แม้ฟังดูน่ากลัว แต่มันทำให้เธอรู้สึกว่าทุกอย่างจะจบสักที
ไคนำผ้าขาวสะอาดมาคุมไว้ที่แผลก่อนจะกดไว้
เกรย์และไวบ์ค่อยๆดึงมือตนเองออกจากเธอ
“อึก ฮึก ฮึก” เธอสะอื้นไห้หลักจากที่ตัวเองโดยปลดพันธนาการ แม้จะยังคงอยู่บนตักของเกรย์ แต่อย่างน้อยเธอก็หายเจ็บแขนบ้าง มันชาไปหมด
“เมเดฟ…” ไคเอ่ยชื่อเมเดฟเป็นคนแรก
เมเดฟเดินมาหยุดที่ตรงหน้าเธอ เขายกมือขึ้นแล้วใช้เพียงนิ้วชี้ปาดน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา
ลูน่าสบนัยตาดำของเขาเพียงครู่ เขาก็ก้มลงคุกเข่าและจูบที่หลังมือของเธอ
“ข้าขอสาบานด้วยดวงจิตว่าจะผูกไว้แด่ท่านแต่เพียงผู้เดียว”
กล่าวเสร็จ เขาก็เดินไปจิบจอกทองและเดินไป
ภาพตรงหน้าทำลูน่าตกใจไม่น้อย แต่เธอไม่สามารถจะเอื้อยเอ่ยเสียงใดๆออกมา มีแต่ความรู้สึกร้อนที่กำลังแทรกซึมมายังแผลของเธอและใบหน้า
ไม่นานนักไวบ์ที่อยู่ด้านข้างก็คุกเข่าลง เขาจับมือเธอหงายขึ้น พร้อมจูบลงไป
“พี่จะดูแลและปกป้องหนูด้วยชีวิตตลอดไป”
ไวบ์พูดด้วยเสียงหนักแน่นก่อนจะเดินไปจิบเลือดของเธอที่จอกทอง
ลูน่าสัมผัสได้ว่าตัวเธอค่อยๆร้อนขึ้น ดวงตาเริ่มพร่ามัว จนเธอต้องกระพริบตาถี่ขึ้นพลางขยี้ตาเบาๆ
ไคที่จับแผลเธออยู่ ค่อยๆประสานมือเธอแล้วจุมพิตเบาๆที่ข้อมือ
“ฉันจะอยู่ตรงนี้เพื่อเธอเสมอ”
ไคกล่าวก่อนที่เขาจะจิบเลือดเธอจากจอกทองเช่นกัน
ตึก ตึก ตึก….
เสียงก้าวเท้าของคูซีเดินเข้ามา เขาเหลือบมองไปที่จอก ซึ่งตอนนี้เหลือเลือดเพียงน้อยนิด
เขาจ้องมองสาวน้อยที่ตอนนี้ดูไร้เรี่ยวแรง และมือใหญ่ที่โอบเอวเธอแน่นขึ้น
“หึ” เขาหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าทั้งคู่
เขาจ้องไปที่ดวงตากลมโต ที่ตอนนี้เริ่มกลายเป็นสีแดงเหมือนกับเขา
“เธอเป็นของฉัน ฉันเป็นของเธอ…กระต่ายน้อย”
พูดจบเขาก้มลงจุมพิศที่ปากของเธอและออกแรงกัดริมฝีปากบาง ก่อนที่จะมีเลือดไหลออกมา ให้เขาได้ดูดดื่ม
“อื้อ~ อึก!!” เสียงร้องจากลำคอของเด็กสาวดังขึ้น
ทุกคนตกใจ แต่รู้ว่าไม่สามารถขัดอะไรได้ เพียงแต่จ้องภาพตรงหน้าเงียบๆ
คูซีผงะออก พร้อมเลียริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะกระตุกยิ้มมองหญิงสาวตรงหน้า และไม่วายไปสบตากับเกรย์
“ไอเวร…” ครั้งแรกที่เกรย์สบถออกมา เขาขบฟันกรามแน่น
“ไม่พูดคำสัตย์หน่อยหรอ? หึ” คูซีหยอกล้อก่อนจะเดินหันหลังไป
“เกรย์ดึงคางให้ลูน่าหันมาสบตา เขาเห็นว่าดวงตาเธอกลายเป็นสีแดงเหมือนทับทิม ดวงตาที่ตอนแรกเขามองหาจากเธอ ตอนนี้มันได้ปรากฎแล้ว
“ทุกอย่างของฉัน ฉันยกให้เธอ”
เกรย์กล่าวก่อนจะก้มลงจูบพิศที่คอระหง
เขารับจอกจากไคมาแล้วกระดกรวดเดียว
“อึก…เจ็บ…” ลูน่าส่งเสียงออกมา เธอเอามือกุมกลางอกแล้วก้มลง เธอแสบตาไปหมด ทั้งแผล ทั้งปากร้อนๆรุ่มๆ จนตอนนี้เธอหงุดหงิดไปหมด
มือเล็กกำแน่น ไคค่อยๆลูบหลังเธอ
“เสร็จแล้ว…มันจบแล้ว”
“นายหญิงคนใหม่ได้เข้ารับตำแหน่งแล้ว อีกไม่นานเตรียมจัดงานเพื่อให้ตระกูลอื่นรับรู้” เกรย์กล่าว
“รับทราบ!” ข้ารับใช้ที่ก้มหน้าต่างตอบรับโดยพร้อมเพรียง
เกรย์อุ้มลูน่าขึ้น ก่อนจะพาเธอเดินออกจากห้องไป ตามด้วยน้องๆที่เดินตามมา
”ฉันไปส่งเอง…” เกรย์พูดก่อนจะเหลือบมองด้านหลังเล็กน้อย
“หึ คงไม่ได้หวังจะเข้าหอกันเลยหรอกนะ” คูซีพูดตัด แต่ครั้งนี้กับไม่มีใครห้ามเขา
“ฉันรู้ ว่ากำลังทำอะไรอยู่” เกรย์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เขาพยายามข่มใจไม่ให้ตัวเองฟิวขาด
“หึ แล้วไป…ตามกฎก็ต้องผ่านคืนนี้ไปก่อน กระต่ายน้อยคงทรมานน่าดู” คูซีพูดก่อนจะมองสาวน้อยที่ถูกร่างหนาอุ้ม เธอหลับตาปี๋ด้วยความเจ็บปวด มือเล็กกำเเน่นจนเล็บเธอจิกเข้ากับเนื้อ
“ฉันแค่จะไปส่ง… เดี๋ยวให้พวกแฟรี่ดูแลต่อ” เกรย์พูดก่อนจะเดินออกไป
“ไว้อยากเข้าหอพร้อมกัน 5 คนก็บอกละกัน ฉันพร้อมเสมอ” คูซีกล่าวล้อ ก่อนจะเดินจากไป
“ไอ้!!” เมเดฟสบถออกมา เขากัดฟันแน่นมองไล่หลังคูซีไป
“เงยหน้าได้ ส่วนพวกเธอสองคนรีบตามขึ้นไปรับใช้นายหญิงซะ” ไวบ์กล่าวเสียงเรียบ
- ผู้เขียน
