เหม่ยฟางส่ายหน้าด้วยไม่เข้าใจกับสถานการณ์ที่ตนกำลังเผชิญอยู่ กว่าสิบราตรีแล้วที่นางต้องอยู่อย่างอ้างว้างเพียงลำพังยามค่ำคืน ว่าไปก็ใช้คำนั้นได้ไม่เต็มปากนัก เพราะยังมีสาวใช้ผู้ซื่อสัตย์นามว่าอาโปอยู่ด้วยเสมอ หัวใจของหญิงสาวที่ต้องจากบ้านจากเมืองมาจึงไม่ห่อเหี่ยวจนเกินไป
“ข้าต้องทำอะไรผิดไปแน่ เมื่อบ่ายที่ผ่านมาองค์ชายยังสนทนาเรื่องต่างๆ บางคราวยังพูดจาหยอกเย้าข้าอีกด้วย แต่ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเหตุใดจึงยังไม่ยอมมาหาข้าอีก” ร่างบางเอ่ยปรับทุกข์กับสาวใช้ หวังจื่อเทียนให้ความสนิทสนมจนเกือบพูดได้ว่ารักใคร่ เขาร้องขอให้เหม่ยฟางเลิกเอ่ยเรียกว่าองค์ชาย ทว่าความสัมพันธ์นั้นกลับจบสิ้นเมื่อตะวันตกดิน
“คุณหนูอย่าได้กังวล วันนี้ข้าแอบเห็นองค์ชายจ้องคุณหนูตาเป็นมัน เรียกว่าถ้าเป็นปลากัดก็คงมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองไปแล้ว” อาโปเอ่ยตามที่เห็น ยามกลางวันองค์ชายรองมองคุณหนูราวกับจะกลืนกินทั้งที่ยังสวมเสื้อ
