“เหตุใดวันนี้รสชาติของชาเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเช่นทุกคืนที่ผ่านมา” หวังจื่อเทียนถามหลังจากดื่มเติมชาเป็นครั้งที่สอง โดยปกติยามนี้คือเวลาพักผ่อนนอนหลับ ทว่าเขากลับไม่รู้สึกง่วง แถมยังกระชุ่มกระชวยเป็นพิเศษ
“วันนี้มิใช่ชาจากทางแดนใต้ ทว่าเป็นชาที่ทางวังหลวงส่งมาให้เมื่อสองวันก่อน” เหม่ยฟางตอบก่อนจะเติมชาเป็นครั้งที่สาม ซึ่งเป็นครั้งสุดท้ายเฉกเช่นทุกคืน นางส่งยิ้มที่ดูหวานซึ้งกว่าทุกวันให้กับหวังจื่อเทียน เขากลืนน้ำลายเมื่อนึกได้ว่าสิ่งที่ตนได้ดื่มไปนั้นอาจจะไม่ใช่ชาธรรมดา
“ข้าต้องขอโทษแทนอาโปที่เสียมารยาทในวันนี้ ความจริงแล้วข้าเข้าใจถึงเหตุผลที่ท่านไม่รู้สึกปรารถนาในตัวข้าดี และไม่ต้องการให้ท่านฝืนใจทำในสิ่งที่ขัดกับความต้องการ” คำพูดของเหม่ยฟางนั้นไม่ต่างจากน้ำมันที่ราดลงบนเปลวไฟ นางกำลังดูถูกความเป็นชายของหวังจื่อเทียนโดยมิได้เจตนา
‘ราวเดือนหน้าหมอหลวงจะกลับมาจากต่างเมือง เห็นว่าค้นพบสมุน
