อ้อมกอดแกร่งยังรัดแน่นแม้จะผล็อยหลับไปแล้วก็ตาม เหม่ยฟางอยากขยับตัวให้เป็นอิสระ แต่กลับถูกดึงรั้งเข้าไปยังอกอุ่น คุณหนูเล็กแห่งบ้านต้าหวังนึกขอบคุณวงแขนเอาแต่ใจคู่นั้นที่ช่วยให้นางไม่ต้องหาข้ออ้าง ว่าเหตุใดจึงยังไม่กลับไปห้องของตน
หวังจื่อเทียนบิดตัวอย่างคนเกียจคร้าน นานมากแล้วที่เขาไม่ได้ปล่อยตนเองตื่นยามตะวันตรงศีรษะ และเมื่อทอดมองจากบนเตียงก็พบว่าเหม่ยฟางกำลังย่องหนีออกจากห้อง ทว่าดูเหมือนว่ากิจกรรมที่ทำมาตลอดทั้งคืนยันรุ่งสางจะทำให้นางเดินเหินไม่สะดวกนัก
“เจ้ากล้าออกจากห้องในสภาพเช่นนั้นหรือ”
เหม่ยฟางหยุดชะงักทันทีและเปลี่ยนใจไม่ขยับกลอนประตู ก่อนหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ที่อยู่ห่างจากองค์ชายรองมากที่สุด ระหว่างนั้นนางได้สำรวจร่องรอยที่จอมเจ้าชู้ฝากไว้ทั่วร่าง ก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่าเกือบทุกรอยถูกซ่อนอยู่ภายใต้ร่มผ้าของนางเป็นอย่างดี
“แล้วท่านจะให้ข้าทำเช่นใด”
คุณหนูเล็กอุทธร
