วันเดียวกันนั้น
ฉันถูกพี่โตพากลับบ้านตอนเกือบ 4 โมงเย็น โดยเขาจอดรถเยื่องกับรั้วบ้าน ปล่อยฉันให้เดินนำเข้าบ้านไปก่อน จึงค่อยขับรถตามหลังมาให้ดูเหมือนว่าเราไม่ได้มาด้วยกัน ซึ่งฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร เข้าใจเหตุผลที่พี่โตให้ทำเช่นนั้น อีกทั้งช่วงสีข้างตอนนี้มันก็แสบไปหมด สีเข้าบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดที่สบายกว่านี้น่าจะดีกว่า
สุดท้ายเราก็สักไม่เสร็จ ทั้งหมดมันก็เพราะเขานั่งแหละที่มัวแต่ทำเรื่องน่าอายแบบนั้นกับร่างกายฉันจนไม่เป้นอันทำอะไร พอคิดแล้วมันรู้สึกร้อนไปทั่วทั้งหน้า
เอาเข้าจริงแล้วมันเหมือนเป็นความฝันนะ ที่ฉันจะได้มีโอกาสรักและอยู่กับผู้ที่ชายที่เป้นแรกแรกแบบนี้ แม้ว่าความสัมพันธ์ของเรามันจะไม่ได้ปูด้วยทางสวยๆ เหมือนอย่างในนิยายหรือหนังสือการ์ตตูนที่เคยอ่าน ถึงอย่างงั้นฉันก็รู้สึกดีที่เราได้อยู่ด้วยกัน แม้ต้องแลกหรือสูญเสียกับหลายๆ สิ่งรอบตัวไปก็ตาม
ทันทีที่เอื้อมมือเปิดประตูบ้านเดิ
