“หนังสือเขาใช้ตีนเหยียบตอนอ่านได้ป่ะวะ?”
แน่นอนว่าบทสนทนาที่เขาใช้ข่มเหงคนอื่นดูจะได้ผลใช่เล่น
“สะ ส้มจี๊ด....เราไปรอที่คณะนะเว้ย!” เมื่อบุคคลซึ่งมีชื่อแปลความหมายได้ว่า ‘หนังสือ’ รีบผละตัวออกห่างจากฉันพร้อมทั้งรีบยกมือไหว้ส่งผ่านไปทางพี่โตซึ่งนั่งคร่อมรถมองเราจากทางด้านหลัง ก่อนจะวิ่งหนีเข้าไปในมหาวิทยาลัยปานว่าหนีเจ้าหนี้
ฉันรีบหันไปขึงตาดุใส่คนตัวใหญ่นิสัยขี้แกล้ง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มยาหยีอย่างคนอารมณ์ดี แถมยังเอ่ยขึ้นด้วยคำถามเดิมซึ่งควรจะจบไปนานแล้ว
“เลิกเรียนแล้วเดี๋ยวพี่มารับนะคะ”
“หนูบอกไม่ต้องไง!”
“นะ พี่อยากมารับจี๊ดนี่”
“หนูบอกว่าหนูมีนัดแล้ว”
“ก็ช่างนัดนั้นสิ นัดกับพี่แทนไม่ได้เหรอ?”
ให้ตายสิ! นี่อย่าบอกนะว่าที่เขากำลังจะทำตามที่พูดไว้เมื่อคืนจริงๆ ทั้งที่ฉันยังไม่เลิกกับเพื่อนของเขา!
“งั้นนัดก็ได้ค่ะ” เมื่อไม่มีทางเลือกฉันจึงเลยตามเลย ซึ่งคำพูดดังกล่าวสร้างร
