CHAPTER 2
1056 คำ
CHAPTER 2
รูธ เป็นหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มสารเลวหรือ MISCREANT ที่ใครๆ ในวัยรุ่นก็ต่างรู้จัก กลุ่มนี้มีทั้งความเลวเถื่อนโหดครบสูตร เรียกได้ว่าถ้าไม่อยากตายก็อย่าคิดมีเรื่องกับพวกเขาอีกทั้งยังมีลูกน้องไปทั่วเมืองและที่สำคัญเขาก็ยังเป็นเจ้าของสนามแข่งรถอย่างครบวงจรแห่งนี้ที่มีชื่อเสียงภายใต้ที่ชื่อว่า RUTH MISCREANT RACING ที่ใครๆ ต่างก็รู้จักเป็นอย่างดี
กระจอกเป็นคำเดียวที่ผมพูดได้ตอนนี้เมื่อได้เห็นใบหน้าที่ซีดเผือกลงเรื่อยๆ ของไอ้เชี่ยนั้น คงพึ่งรู้สินะว่ามันมาหาเรื่องกับคนที่ไม่ควร จริงๆ
แพ้ก็คือแพ้ ชนะก็คือชนะ ง่ายๆ สำหรับคนอย่างไอ้รูธแต่ที่ไม่ง่ายก็คือการไม่ยอมรับความจริงมีความคิดเข้าข้างตัวเองว่ามีฝีมือที่เด็ด ถุย! ไอ้เชี่ยนี่แข่งกับลูกน้องผมยังแพ้ด้วยซ้ำ
เด็กใหม่มั้งที่ถูกส่งมาแข่งในครั้งนี้
ส่วนผู้คนที่มองเหตุการณ์นี้อยู่รอบๆ ต่างก็คิดด้วยความจริงใจบวกด้วยความน่าสงสาร ไม่น่าเลย ไม่น่าที่จะเอาอนาคตตัวเองมาหาเรื่องกับคนๆ นี้ มันเหมือนกับการเอาชีวิตมาทิ้งเฉยๆ โดยเปล่าประโยชน์อย่างสิ้นเชิง
“หายโง่ยังมึงกูว่ากลับบ้านไปเลี้ยงควายเถอะอย่าเสือกมาแข่งถ้าฝีมือยังอยู่ระดับตีนแบบนี้มันน่าสมเพชวะ”
ผมพูดขึ้นก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเองจากนั้นก็นำเท้าออกจากหน้าอกไอ้เชี่ยคนนั้น
~ซ่า~
“กูกรวดน้ำให้อย่าเสือกมาที่นี่อีกแล้วกันเจออีกครั้งมึงอาจไม่มีลมหายใจกลับไปอีกแน่!”
น้ำสีดำสนิทที่มาพร้อมกลิ่นถูกเทตรงลงอย่างช้าๆ ตรงลงไปที่ศีรษะของผู้แพ้อย่างไม่เป็นท่า มันไม่ใช่เพียงแค่น้ำธรรมดานี้สิแต่มันคือน้ำมันเครื่องที่เสียแล้วกำลังจะถูกเอาไปทิ้ง น้ำสีดำนั้นก็ค่อยๆ ไหลรินรดตัวไปในพริบตาโดยที่ไม่มีความปรานีอะไรทั้งนั้นทั้งใบหน้าไหลย้อยมาเข้าตรงปากไหลลงไปต่อจรดลำคอลงไปเรื่อยๆ จนถึงเสื้อผ้าที่สวมใส่ ความสกปรกเข้าเล่นงานชายผู้แพ้อย่างจังทั้งสภาพที่ดูค่อนข้างไม่จืดเลย ดำไปทั้งตัวจนไม่สามารถแยกแยะได้ว่าเป็นชายผู้แพ้คนดังกล่าวจริง
เพล้ง!
แรงเหวี่ยงกระป๋องน้ำมันไปไกลจากตัวเองด้วยแรงมหาศาลยิ่งเป็นการเพิ่มความเถื่อนสู่สายตาทุกๆ คนที่จับจ้องดูการกระทำของเขาอยู่ สาวสวยหลายคนต่างส่งเสียงกรี๊ดด้วยความชอบใจ
“เฮ้ย! หล่ออ่ะยัยลูกหยีผู้ชายอะไรยิ่งดูยิ่งหล่อ”
เสียงเล็กแหลมพูดขึ้นกับเพื่อนท่ามกลางผู้คนกลุ่มใหญ่ที่กำลังมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผู้หญิงที่มีลักษณะตัวเล็กๆ ผมสีน้ำตาลทองยาวจรดกลางแผ่นหลังจมูกเล็กที่แสนโด่งรับกับใบหน้าอย่างพอดี ถึงจะไม่ค่อยสวยมากนักแต่ก็น่ารัก
“จะบ้าเหรอเรเนสพูดมาได้ไงหะ!”
“ก็มันจริงนิแกอย่าหัวโบราณสิระวังเป็นไดโนเสาร์เต่าล้านปีนะแล้วจะหาว่าเพื่อนไม่เตือน!”
แนะนำตัวเลยแล้วกันฉันมีชื่อว่า ‘เรเนส’ เป็นนักศึกษาของสถาบันแห่งหนึ่งตอนนี้ก็กำลังเรียนอยู่ปีสามแล้วละ มีเพื่อนสนิทที่อยู่ข้างๆ ชื่อว่าลูกหยี ยัยคนนี้กุลสตรีเรียกแม่คะที่มาอยู่ในสถานที่แบบนี้ก็เป็นเพราะว่าฉันบังคับมาเองแหละส่วนเรื่องผู้ชายใครจะว่ายังไงก็ช่างสนใจไปมิใช่อะไรจะดีขึ้นใช่ไหมล่ะ มีแต่จะนั่งอยู่บนคานทองตอนแก่เท่านั้น ยังไงก็ต้องทำตามคติ สู้เพื่อได้ชายดีกว่าตายอยู่บนคานทอง
“อย่าบอกนะว่าเรเนสจะทำตามคติของตัวเองกับผู้ชายคนนั้น”
ใบหน้าที่อึ้งยิ่งกว่าการสอบชิงทุนได้ของยัยลูกหยีมันยิ่งทำให้ฉันอยากจะหัวเราะออกมาอย่างหนักหน่วง ยัยนี้รู้ใจฉันจริงๆ ว่าคิดอะไรอยู่ แบบนี้สิถึงสมคำว่าเพื่อนรัก
“แน่นอนสิหล่อลากขนาดนั้น”
“แต่เขาดูไม่น่าจะเป็นคนดีนะเรเนสอย่าเอาตัวไปเสี่ยงจะดีกว่า”
โอ้ยตาย!
เหมือนว่าตัวเองมีแม่คนที่สองยังไงอย่างงั้นเพราะเพื่อนที่เหมือนกับแม่ชีคนนี้ล่ะถึงทำให้ฉันครองโสดกับยัยลูกหยีมานานมากขนาดนี้จนใครๆ ก็เรียกว่าเราเป็นคู่รัก
“สมัยนี้คนเลวครองยะยัยป้าหยีระวังนะเกลียดมากจะได้เลวยิ่งกว่าฉันอีกอีกอย่างที่รับประกันได้เลยว่าฉันรักเขารักมากตั้งแต่แรกเจอ.. ไม่ว่าเขาจะเลวกับฉันยังไงก็ตามยังไงเขาก็ต้องเป็นของฉันคนเดียว”
ความหมาดหมั่นที่เรเนสแสดงออกมานั้นมันยิ่งเป็นการเตือนว่าครั้งนี้เป็นการเอาจริงเอาจังมากไม่ได้ทำเล่นๆ แต่ฉันจะว่ายังไงได้ล่ะในเมื่อเพื่อนตัดสินใจแล้วและหมั่นใจมากเสียขนาดนี้
“ตัดสินใจดีๆ นะเรเนสดูที่ชายคนนั้นทำ”
เมื่อฉันได้ยินเสียงที่ยัยลูกหยีพูดขึ้นก็รีบเบี่ยงสายตาไปโฟกัสตรงผู้ชายที่เป็นแฟนในอนาคตของตัวเองทันที เขาเดินตรงไปยังอุปกรณ์ของเครื่องยนต์จากนั้นก็คว้าท่อนเหล็กพอประมาณกับมือยกขึ้นวางไว้บนไหล่อย่างเท่ๆ ก่อนที่จะค่อยๆ เดินกลับมายังที่เดิม
สายตาที่แน่วแน่บวกกับความแข็งกร้าวมันส่งไปยังชายผู้แพ้นั่นสั่นไปโดยอัตโนมัติด้วยอาการที่กลัวอย่างสุดขีดถึงขั้นยกมือไหว้ทันที
“เป็นยังไงบ้างเรเนสยังชอบเขาอยู่ไหม?”
“ชอบสิ เท่เป็นบ้าขนาดนั้น แบบนี้รู้ไหมยิ่งดูแล้วยิ่งเถื่อนยิ่งโหด สมบูรณ์แบบทุกๆ อย่างเลยนะลูกหยี”
ยังไงก็ยืนยันคำเดิมๆ ถ้าชายผู้แพ้นั้นไม่เข้ามาหาเรื่องคงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอย่างเป็นแน่นอนแต่ในเมื่อเลือกที่จะทำก็ต้องยอมรับการกระทำด้วย
ผัวะ!
- ผู้เขียน
