CHAPTER 13
ประโยคนั้นที่ฉันพูดออกไปพร้อมกับทำใบหน้าอย่างเป็นต่อมันทำให้พี่รูธเหมือนจะชะงักไปชั่วขณะแต่สุดท้ายก็กลับมาทำสายตาเหมือนเดิมคือเยือกเย็น ไม่รู้ว่าทำแบบนี้มันใช้ได้หรอ ทำไปเพื่ออะไรเพราะถึงยังไงก็มีความหล่ออยู่แล้ว
ทว่า...หลังจากนั้นไม่สิ! หลังจากที่พูดประโยคนั้นสวนกลับไปได้อย่างทันควันแป๊บเดี่ยว รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ตัวฉันลอยขึ้นกลางอากาศเพราะว่าพี่รูธคว้าตัวฉันขึ้นฟาดบ่าด้วยอารมณ์โทสะก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็วไม่รู้ว่าเดินไปทางไหนบ้าง เพราะว่ามันไม่ทันที่จะเห็นอะไรเลยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เขาเลี้ยวซ้ายหรือเลี้ยวขวาไปกี่ครั้ง
เพียงแต่ว่าในสมองที่มีรอยยักอันน้อยนิดมันแค่มีความรู้สึกมึนงงมากกว่า เนื้อตัวส่ายไปมาราวกับผู้อุ้มตั้งใจให้เป็น ความคิดที่จะเริ่มเอาตัวรอดต่อเหตุการณ์นี้มันเท่ากับศูนย์ ใช่ว่าอยากจะให้พี่รูธอุ้มฟาดบ่าเดินไปอย่างงี้หรอกนะแต่เพียงแค่จะขยับเพื่อดิ้นตัวเองมัน
