CHAPTER 11
มันจะเป็นไปได้ไง เข้าง่ายแต่ออกยาก เป็นประโยคที่หลุดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นจากริมฝีปากของคนตัวใหญ่ในขนาดที่มือของพี่เขาก็ยังพันธนาการจับข้อมือฉันอยู่ ครั้นนั้นถึงจะสะบัดออกมันก็ยากเหลือหลายด้วยแรงที่พี่รูธส่งมายังข้อมือมันคงอยากที่จะหลุด
“อ๊ะ..ปล่อยนะหนูเจ็บ”
“…”
ความเจ็บโลดแล่นมาสู่ข้อมืออีกละรอบหนึ่งซึ่งไม่รู้มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่ จนร่างกายมันไม่สามารถทนความปวดเอาไว้อีกแล้วฉันจึงใช้มืออีกข้างเข้ามาแกะมือที่เหนียวราวกับตีนตุ๊กแกของพี่รูธออก จึงทำให้เกิดการกระชากเสมือนกับมีการเกิดสงครามย่อยๆ ขึ้นมา
“เอ๊ะ! พี่รูธพูดไม่รู้เรื่องหรอก็หนูบอกให้ปล่อยไง ปล่อยนะ ปล่อยมือเนส..”
“…”
“พี่หนูบอกปล่อยนะ!”
“…”
ทุกประโยคที่ฉันเปล่งออกไปมันเหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาของพี่เขายังไงอย่างงั้น ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมาเลยแม้แต่น้อยทั้งคำพูดและการกระทำก็มีเหมือนเดิมคือความเงียบ!
ได้จะเ
