CHAPTER 9
1247 คำ
CHAPTER 9
“หน้าหนูไม่ด้านนะ บำรุงอย่างดี”
“…”
นี่มันเป็นคำตอบที่ผมได้มาจากผู้เด็กคนนั้นสินะ คำที่เธอใช่มันแสดงว่าเธอเองที่อายุน้อยกว่า ถ้าไม่ติดว่ามีคนอยู่มากมายมือของผมก็คงเข้าไปบีบคอเธอจนตายแล้วล่ะ
“นมเล็กสเป็กไม่ใช่วะ”
แต่งงาน?
คำพวกนี้มันไม่เคยที่จะอยู่ในชีวิตของผมเลยด้วยซ้ำมีผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นแหละที่เอามันมาเข้าใส่หัวของผมเมื่อตะกี้นี่เองการไม่ผูกมัดเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบสุดๆ ไม่มีเรื่องยุ่งๆ ชวนให้ปวดหัวตัวคนเดียวจะทำอะไรก็ได้ตามที่ใจสั่งไม่ต้องคอยห่วงใยอะไรทั้งนั้นแบบนี้มันไม่ดีกว่าหรอ
แต่น่าแปลกที่คนเราต่างก็อยากมีคู่ทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นแบบสามีภรรยา แฟน หรือศัพท์อีกมากมายที่ล้วนแต่หมายถึงคู่รักทำไมชอบเอาปัญหาเข้ามาใส่ตัวเองด้วยวะอยู่ดีๆ ไม่ชอบว่างั้นหรือว่าชีวิตไม่มีเรื่องสนุกให้ทำ
แต่ก็ช่างเถอะต่างคนมันต่างความคิดต่างพ่อต่างแม่จะให้คิดเหมือนกันคงไม่มีทางแน่ๆ แต่ถึงยังไงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ผมจะทำลืมๆ ไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน
อย่างที่เคย...ผ่านมา
ปึง!
บรึ้น!
แต่ด้วยความกดดันที่เข้ามากระทบหัวสมองของตัวเองจนทำให้เมื่อถึงรถแล้วก็ขับพุ่งทะยานออกไปด้วยความรวดเร็วเสมือนกับว่าถนนเป็นสนามแข่งของตัวเองการเบียดซ้ายขวาในค่ำคืนมันดีอยู่อย่างหนึ่งนั่นก็คือไม่ค่อยมีรถเท่าไหร่ความกลัวก็เลยไม่มีอยู่สักนิด
เป้าหมายที่ผมสามารถคิดได้ในตอนนี้นั่นก็คือคอนโดอยากนอนพักเงียบๆ แบบไม่มีอะไรกวนใจทั้งเรื่องงานเรื่องส่วนตัวเรื่องครอบครัว เรื่อง....ยัยนั่น
“บ้าเอ้ย!”
หลังจากที่โดยเหวี่ยงจากพี่รูธร่างกายของฉันก็ตกกระทบลงพื้นแข็งๆ อย่างไม่ทันตั้งตัวจนทำให้ก้นปวดร้าวไปหมดไม่ใช่ว่าตัวเองอ่อยผู้ชายหรืออ่อนแอต่อหน้าผู้ชายแต่แรงที่พี่รูธใช่เหวี่ยงนี่ใช่ได้คงเป็นระดับสิบเลยมั้งนี่ใช่ไหมที่ทุกคนเรียกว่าพวกเขาว่ากลุ่มสารเลวแม้กระทั่งผู้หญิงก็ไม่เว้น!
“โอ้ยก้นฉันไอ้พี่รูธบ้า!”
กว่าจะพาร่างกายของตัวเองลุกจากพื้นมานั่งโซฟาด้วยความทุลักทุเลได้ร่างกายก็เสียพลังงานไปมากเหลือเกินอีกทั้งดื่มอีกนิดหน่อยพอมึนๆ ตอนนี้มันผสมกันไปหมดพอรู้สึกว่าไม่ได้มีเพียงฉันคนเดียวที่อยู่ตรงนี้ยังมีสายตาของอีกสี่คนที่มองมาตรงฉันเองอย่างไม่กะพริบมันยิ่งทำให้เสียหน้า
ที่น่าใจหายกว่านั่น...
ไม่มีใครลุกขึ้นมาช่วยพยุงตัวฉันเองด้วยซ้ำ เป็นผู้ชายภาษาอะไรวะ? นั่งมองกันอยู่ได้ นี่ผู้หญิง ผู้หญิงนะไม่ใช่ผู้ชาย ไม่มีตากันหรือไง
“ขอโทษที่สร้างความวุ่นวายพอสังเขป”
รุ่นพงรุ่นพี่อะไรไม่สนใจทั้งนั้นในเมื่อไม่มีน้ำใจทำไมจะต้องพูดดีละ ยัยเรเนสซะอย่างไม่ง้อไม่ขอโทษคนไม่มีน้ำใจแต่ก็รู้จักมารยาทที่ถูกสั่งสอนมาตั้งแต่เด็กถึงจะไม่ค่อยแสดงออกมาเท่าไหร่
“…”
“แต่เรื่องรับผิดชอบความเสียหายเหตุการณ์เมื่อกี้เดี๋ยวรับผิดชอบเอง”
เป็นอีกครั้งที่ฉันพยายามพูดกับผู้ชายทั้งสี่ตรงหน้ามันรู้สึกแปลกๆ นะกับสายตาที่ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเขาต้องการที่จะสื่ออะไรกันแน่นี่พูดดีแล้วนะ เฉยได้อีกเย็นชาได้ทั้งกลุ่ม ไม่รู้ว่ากินน้ำแข็งขั้วโลกเป็นอาหารสามเวลาหรือไง!
จนกระทั่ง...
“ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นเจ้าของคลับนี่เองความเสียหายที่เกิดขึ้นเล็กน้อยเมื่อเปรียบเทียบกว่าความปลอดภัยของคุณ”
“…”
โอ้! สุภาพบุรุษเวลาพูด ความแปลกใจโลดแล่นเข้ามาสู่ในความคิดเห็นของฉันเองหรือว่าพวกเขายังไม่รู้จักฉันหรือเปล่า
ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นนี่หรอผู้ชายที่ชื่อว่าคิวพีเจ้าของคลับอันใหญ่โตที่สำคัญยังเป็นเพื่อนของพี่รูธอีก กลุ่มนี่เลือกคบที่หน้าตาหรือไงนะทำไมถึงหล่อเท่กันแบบนี้
“อ๋อ..งั้นก็ขอตัวนะคะ”
ถึงยังไงก็ไม่สามรถไว้ใจอะไรได้ในสมัยนี้ คำพูดมันอาจเป็นเพียงแค่เปลือกนอกที่คนเราสามารถสร้างขึ้นมาด้วยความแหลก็เป็นได้
พรึบ!
“เจ็บก้นชะมัด!”
ผมมองตามร่างเล็กๆ ของผู้หญิงที่เข้ามานั่งตักไอ้รูธไปจนสุดสายตายอมรับว่าเธอใจกล้ามากที่ทำให้เจ้าชายหมอผู้เย็นชาโกรธได้แต่มันแปลกมากกว่าที่ไอ้รูธยอมให้นั่งตั้งนานโดยที่ไม่ยอมผลักอะไรเลยด้วยซ้ำ แบบนี้มันต้องมีอะไรแอบแฝง
หรือไม่อีกอย่างมันต้องรู้จัก
“กูว่าผู้หญิงคนนี้แน่ที่อาจเป็นเมียในอนาคตไอ้รูธวะ”
“ชัวร์กูมั่นใจ”
ผมเทลเห็นด้วยกับไอ้แวนเดอร์เพราะดูๆ ไปเธอคนนี้เหมือนกับใครที่รู้จักแต่ยังไงก็คิดไม่ออก
“เธออาจชอบไอ้รูธมากก็เป็นได้”
“มึงก็ชอบมองโลกในแง่ดีตั้งแต่มีเมียเจนิสเป่าสมองมึงหรือไงวะไอ้เชี้ยโซ”
“กูก็เหมือนมึงนั่นแหละไอ้เชี้ยคิวพี”
คนที่ถูกย้อนถึงกับพูดไม่ออกบ้างมีเพียงรอยยิ้มตรงมุมปากที่ปรากฏก่อนที่ร่างสูงจะยกแก้วกระดกรวดเดียวลงลำคอ
บทบรรยายพิเศษ: เรเนส
สองวันผ่านไปแล้วแต่เหตุการณ์นั้นยังคงลบออกไปจากความคิดของฉันไม่ได้ ทุกๆ วันม๊าโทรมาถามถึงเรื่องพี่รูธทั้งๆ ที่ยังไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อแต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่าม๊าถูกชะตากับเขาเหลือเกินฉันก็คอยที่จะเลี่ยงตอบมันไม่อยากโกหกม๊าจริงๆ นะแต่เรื่องนี้มันจำเป็นนี่น่า
เหตุการณ์นั่นเกิดขึ้นเพราะฉันเองที่ตั้งใจทำให้เกิดแล้วผู้ชายอย่างพี่รูธที่ดูดีแค่เปลือกนอกแต่โคตรหัวรั้นซ่อนไว้นั่นน่ะหรอจะยอมแต่งงานกับฉันความจริงน่าจะตอบม๊าไปตรงๆ เลยว่ามันไม่มีอะไรทั้งนั้นพอมาคิดอีกทีมันก็น่าเสียดายที่ยอมลงทุนไปขนาดนั้น
“เป็นไปไม่ได้!”
“เครียดโว้ย!”
“จะทำยังไงดี!”
ว้าย!
“คุณหนูเป็นอะไรไปคะ”
“…”
คนรับใช้ทั้งสองคงตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นว่าจู่ๆ ฉันก็ตะโกนออกมาแบบนี้ทั้งๆ ทียังมีช้อนและซ้อมอยู่คามือ ก็ใช่ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารที่มีเพียงแค่ตัวเองคนเดียว เฮียเร็นอยู่ LA ม๊าอยู่ LA มีฉันคนเดียวที่อยู่ที่นี่
เป็นครอบครัวที่สุขสันต์มากทั้งลูกไว้คนเดียวในบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ม๊านะม๊าบอกให้รอสอบเสร็จก่อนแล้วค่อยไปพร้อมกันไม่รอกันบ้างเลย เฮีนเร็นก็อีกคนจะช่วยพูดหน่อยก็ไม่ได้อีกมีแต่คอยซ้ำเติมพูดให้ม๊าไปหาเร็วๆ คิดถึงอย่างนั้นอย่างงี้ ผู้ชายติดแม่แบบนี้ไม่มีใครเอาทำลูกทำสามีหรอก!
เชอะ!
“ไม่มีอะไรค่ะ เนสอิ่มแล้ว”
- ผู้เขียน
