CHAPTER 21
~ซ่า~ซ่า~
~ซ่า~ซ่า~
เสียงของน้ำกระทบกับรถหรูอย่างต่อเนื่องไม่หยุดหย่อนจากคันที่หนึ่ง สอง สามมาเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้เป็นคันที่ห้าแล้วความเหน็ดเหนื่อยจากการทั้งขัดถูทุกซอกทุกมุมของรถคันใหญ่ต่างโลดแล่นเข้ามาสู่ร่างกายของคนตัวเล็ก เหงื่อไคลทั้งเม็ดใหญ่เม็ดเล็กผุดออกมาจากร่างกายจนตอนนี้มันมีสภาพเปียกเหมือนกับลูกหมาตกน้ำ
~โครก..~
ฉันใช้มือลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ ความหิวเริ่มประท้วงร่างกายของตัวเองแล้วสินะ ตั้งแต่เมื่อเช้าจนถึงตอนนี้บ่ายสามโมงข้าวยังไม่ตกถึงท้องเลยแม้แต่น้อย สภาพตอนนี้ตัวฉันเหมือนคนใช้ เออ! ไม่ใช่สิ มันยิ่งกว่าคนใช้เสียอีก นึกไม่ออกเลยจริงๆ ว่าถ้าคนรู้จักได้มาพบฉันในตอนนี้ สภาพนี้ หน้าตาที่ไร้เครื่องสำอางบนใบหน้า พวกนั้นจะจำยัยเรเนสลูกคุณหนูที่ร่ำรวยได้ไหม
“เห้อ เมื่อไหร่จะสั่งให้หยุด”
เป็นประโยคที่พูดได้งึมงำกับตัวเองแต่พูดถึงบุคคลอื่นนั่นก็คือพี่รูธ เขาพาฉันขึ้นรถ
