สิงห์เหลือบสายตาขึ้นมองสาวน้อยที่เอาแต่ยืนก้มหน้า เจ้าหล่อนดูเหมือนคนป่วยหนัก ด้วยใบหน้านั้นขาวซีดราวกระดาษไข ไม่รู้ใครเป็นคนออกคำสั่งให้ชารีนขึ้นมาบนนี้ ทั้งที่ก่อนเขากลับขึ้นตึกใหญ่ สาวน้อยกำลังนอนหลับสบาย และเขาไม่ได้รบกวนอะไรเจ้าหล่อนทำเพียงแค่หอมแก้มแล้วตัดใจเดินออกจากห้องนั้นมาเลย
“ลองทานจานนี้ดูสิคะพี่สิงห์ ฤดีว่ารสชาติมันดีเหลือเกิน” สิงห์ชักสายตากลับมาหาคนยื่นช้อนรอจ่อส่งถึงริมฝีปากตนเอง เลยจำต้องเผยออ้าปากรับอาหารคำนั้นเข้ามาเคี้ยวเพื่อตัดความรำคาญ แต่สาบานได้เลย เขาไม่อาจสัมผัสรสชาติมันได้สักนิด เพราะตอนนี้สมองของเขากำลังนึกห่วงหญิงสาวที่เอาแต่ยืนก้มหน้าอยู่
“ใครเป็นคนสั่งให้เธอเสนอหน้าขึ้นมาบนนี้” เมื่อเคี้ยวอาหารจนหมดปากสิงห์ทนความหงุดหงิดไม่ไหวพอยกผ้าขึ้นมาเช็ดเสร็จเขาจึงตวาดถามขึ้นเสียงกร้าว
ชารีนงอตัวให้เล็กลงกว่าเดิมเพราะสะดุ้งตกใจ พร้อมกับรีบถอยร่างอ่อนแรงเซเข้าหาเมโรใ
