บทที่ 32

1336 คำ

ผมใช้เวลาไม่นานมากก็ขับรถมาถึงคอนโด ผมปลุกเธออยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงใดๆตอบรับ คนตัวเล็กนั่งคอพับอยู่บนเบาะไม่รู้เรื่อง ให้ตายสิ ถ้าเมาแล้วเป็นแบบนี้ผมไม่มีทางอนุญาตให้ไปดื่มเหล้ากับคนอื่นแน่นอน ผมตัดสินใจอุ้มเธอเข้ามาภายในคอนโดผ่านล็อปบี้ ผ่านสำนักงานของคอนโดตรงมาที่ลิฟท์ ระหว่างทางก็เดินผ่านคนที่พักอาศัยอยู่ที่นี่ ทุกสายตาที่มองผมฟ้องว่ากำลังคิดอกุศลอย่างไม่ต้องเดา คนสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมดทำไมชอบมองว่าผู้หญิงที่ถูกผู้ชายพาขึ้นห้องในสภาพเมาไม่ได้สติจะต้องถูกพาขึ้นไปทำไม่ดี ผมดูเป็นผู้ชายที่ไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยหรอ ผมถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะรีบสลัดความคิดพวกนี้ออกไปจากหัวแล้วอุ้มเธอไปส่งในห้องแต่ห้องของเธอก็ล็อกอยู่ ผมก็พึ่งรู้เหมือนกันนะว่าเธอล็อกประตูห้องเวลาที่ไม่อยู่ ทำไงดีล่ะผมดันลืมหยิบกระเป๋าของเธอที่วางอยู่ในรถมาซะด้วยสิ ผมเดินไปยังโต๊ะตัวหนึ่งในขณะที่ยังอุ้มเธออยู่ ผมเป

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม