14 : 25 นาฬิกา
ทรงภพนั่งฟังสองสาวพุดคุยกันอย่างสนุกสนาน ยิ่งได้ฟังยิ่งได้เห็นนิสัยและกริยาที่แสนจะน่ารักของเพียงตะวัน เขาก็รู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นผิดจังหวะ ยามที่หญิงสาวหันมายิ้มให้ ก็รู้สึกอิ่มเอิบหัวใจ สิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่นี่เขาเรียกว่าความรักหรือเปล่าหนอ
ชายหนุ่มส่งยิ้มให้อีกหนึ่งสาวที่สวยน่ารักไม่แพ้เพียงตะวัน เขาอยากรู้เหลือเกินว่าใครกันที่สามารถครอบครองหัวใจของปิยะดาไป เขารู้ดีว่าผู้ชายคนนั้นคงโชคดีไม่น้อยที่ได้สาวน้อยน่ารัก
นิสัยก็เรียบร้อย คำพูดคำจาก็ฟังดูรื่นหู ตั้งแต่เขานั่งมาชั่วโมงกว่าๆ เขายังไม่เห็นคำพูดไม่สุภาพของออกมาจากปากของสาวน้อยนามปิยะดาเลยสักคำ
“เสียดายจังเลยนี่ถ้าอรมาด้วยก็ดี”
ปิยะดาบ่นพึมพำขึ้นมา เมื่อนึกถึงพินทุอร ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง โทรฯ ไปหาก็ไม่รับสาย สงสัยพี่ชายของเพียงตะวันยึดโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่ๆ
“ถึงเสียดายก็ทำอะไรไม่ได้หรอกแก้ว ป่าน
