@โรงเรียนอนุบาลมินิแบร์
กิจกรรมวันพ่อ...
“โอบครับ พิธีกำลังจะเริ่มแล้ว เข้าไปที่หอประชุมกันครับ ลุงเขตต์นั่งรออยู่ที่เก้าอี้แล้ว” อบเชยเอ่ยเรียกหลานชายที่นั่งชะเง้อชะแง้อยู่ที่ลานกว้างหน้าห้องเรียน
“โอบรอปะป๊า เดี๋ยวอีกนิดปะป๊าก็มาแล้ว” โอบรักยังคงดื้อที่จะรอ ด้วยสายตาที่ละห้อย มองไปทางประตูโรงเรียนที่เปิดแง้มๆ เอาไว้
“ปะป๊าไม่มาครับ ปะป๊ามาไม่ได้...”
“มาสิครับ...นั่นไงมาพอดีเลย” เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆ ที่ปรากฏบนใบหน้าของโอบรัก จากนั้นก็กระโดดลงจากม้านั่ง วิ่งตรงไปหาปะป๊าของเขาด้วยความดีใจ
อบเชยมองตามนิ้วที่โอบรักชี้ไปก็ถึงกับตกใจจนหน้าซีดเป็นไก่ต้ม นั่นไม่ใช่องศาพี่ชายของเธอ แต่กลับเป็นฐานทัพในชุดสูทที่ไม่ได้เป็นทางการมากนัก เสื้อคอกลมสีดำ สวมทับด้วยเสื้อสูทสีน้ำตาลเข้ม กางเกงสีเดียวกับสูท พอมองแบบนี้กลับทำให้เขาดูเท่ห์อย่างไม่น่าเชื่อมันหล่อจนเธอเผลอมองเขานานจนลืมตัว
