“อย่าให้ถึงทีฉันนะ” ร่างเล็กบ่นอุบอิบกับตัวเอง
ตลอดการเดินทางมาที่สวนสนุกค่อนข้างที่จะนาน เนื่องจากต้องขับรถเข้ามาในตัวเมือง ซึ่งคนเจ้าเล่ห์อย่าฐานทัพก็ต้องเลือกสวนสนุกที่ไกลบ้านของอบเชยอยู่แล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพราะอะไร
“แวะกินข้าวเที่ยงก่อนไหม”เสียงทุ้มเอ่ยถาม พร้อมกับหันไปมองหน้าอบเชย สลับกับมองถนนเบื้องหน้า
“โอบครับ...หิวข้าวหรือยังครับ” เธอไม่ได้ตอบคำถามของฐานทัพ แต่กลับเอี้ยวตัวหันไปถามหลานชายด้านหลังแทน
“โอบยังไม่หิวครับมี๊”
“สรุป?” เอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ไม่ได้ยินที่โอบบอกหรอ นั่นไงคำตอบ”ตอบพร้อมกับชี้นิ้วไปทางโอบรักด้านหลังเบาะ ด้วยท่าทีไม่ยี่หระเท่าไหร่
“แล้วตอบแค่คำว่ากินกับไม่กิน มันยากตรงไหน” ไม่เข้าใจเลยว่าเธอจะพยศใส่เขาทำไมนักหนา
“ไม่กิน”
“มันก็แค่นั้นไงอบ แค่นั้นเลย”
“นี่! ใครใช้ให้เรียกฉันแบบนั้น เราไม่ได้สนิทกันนะ”
“สนิทสิ วันนั้นสนิทแนบแน่นเลย ไม่สนิทตรงไหน” เขาต
