“มอนิ่งครับที่รัก” ฐานทัพเอ่ยทักขึ้นพร้อมกับยกยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ที่หน้าประตูห้อง
“น่ะ...”
ติ๊ด ครืดๆ
“อ๊ะ” อบเชยกำลังจะส่งเสียงด่าฐานทัพ เขาก็ชิงยกรีโมทควบคุมอุปกรณ์ที่อยู่ในตัวของอบเชยทันที
“นาย...อื้อ”
“เรียกฐานสิอบ” ไม่พูดเปล่า กลับยกรีโมทคอนโทรลขึ้นมาขู่เธอ แถมยังทำท่าเหมือนจะกดปุ่มให้มันทำงานอีก
“ฐะ...ฐาน...หยุดนะ!!”
“หึๆ ค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อย ว่าแต่อบมีอะไรสงสัยอยากจะถามฐานหรอครับ หื้ม?” เขาเดินไปหยุดอยู่ที่ข้างเตียง จากนั้นก็โน้มตัวลงยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอเชิงกลั่นแกล้ง
“ฐานเอาอะไรใส่เข้ามาข้างในตัวอบ” แม้จะกัดฟันพูดก็เถอะ แต่ก็ต้องอดทน เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้เขาเตรียมจะกดปุ่มบ้านั่นทุกครั้งที่เธอขัดใจเขา
“เขาเรียกว่าไวเบรเตอร์ ใช้กำราบเด็กดื้ออย่างอบไง ถ้าอบทำตัวไม่น่ารักกับฐาน ฐานก็จะกดปุ่มนี้ทันที อ้อ!!...เครื่องนั่น...มีแค่ฐานที่เอามันออกได้นะ สั่งทำพิเศษคนอื่นเอาออกไม่ได้
