3 ปีที่แล้ว
ผมมองแผ่นหลังของเพื่อนสนิทด้วยความลังเล ลังเลว่าจะบอกเรื่องที่ระแคะระคายใจให้มันรู้ดีรึเปล่า หรือผมควรมีหลักฐานให้แน่นหนากว่านี้ แล้วค่อยพูด
“เป็นอะไร” ไอ้อี้หันหน้ามาถามกัน เมื่อเห็นว่าผมดูเหม่อจนเดินตามหลังอยู่หลายก้าว
“ไม่มีอะไรหรอก” สุดท้ายผมก็เลือกที่จะไม่พูด
“ว่าแต่ช่วงนี้มึงกับจูนเป็นไงบ้าง”
“ก็เรื่อย ๆ ถามทำไม” มันหลี่ตาจับผิดผม “มึงมีอะไรกันแน่ บอกกูมา”
“ไม่มี” ผมปฏิเสธเสียงต่ำ “ก็เห็นมึงวางแผนจะขอหมั้นไอ้จูนหนิ กูก็เลยอยากรู้ว่าพวกมึงเป็นยังไง”
“เหรอ” ดูเหมือนมันจะไม่เชื่อ
“เออ ไป ๆ เดิน เดี๋ยวพ่อมึงเช็คขาดหรอก” ผมดันหลังไอ้อี้ให้รีบขึ้นอาคารเรียน อ้างชื่อคุณครูวิชาเคมีผู้เข้มงวดมันถึงได้เลิกสงสัยคำพูดผม
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะอี้”
“ครับ ตั้งใจเรียนนะ” มือวางลงบนหัวแฟนสาวอย่างแสนรัก ด้านคนถูกทะนุถนอมก็ยิ้มหวานปานน้ำผึ้ง
“จูนไปก่อนนะฟิลด์”
“อือ” ผมแค่ครางรับ
