“ไม่จริงใช่ไหม ไม่จริง!”
“โอ้ยยยย แล้วแกจะแหกปากทำไม หูจะแตก”
“ไม่แหกปากได้ไง ในเมื่อแกบังอาจมาแย่งสมบัติคณะฉันกลืนลงท้อง” ไอ้บอสรับไม่ได้แบบสุด ๆ ที่รู้ว่าตอนนี้ฉันกับพี่ฟิลด์กำลังคุยกันอยู่
“ยังไม่ได้กลืน” ฉันแก้คำ เพราะฉันกับพี่ฟิลด์ยังไม่ถึงขั้นนั้นกันหรอกนะ
“ฉันไม่เชื่อแกหรอกย่ะ” มันจีบปากจีบคอพูด ไม่แค่นั้นยังมองแรงใส่ฉันอีกต่างหาก
“ก็ถ้ากลืนแล้วจะทำไม”
“นี่ไง หน้าใส ๆ อย่างแกมันผู้ร้าย”
“พูดอย่างแกเป็นผู้ดี” ฉันรู้นะว่ามันจีบเด็กสัตวศาสตร์คนนั้นติดแล้วน่ะ แล้วก็รู้ด้วยว่าขับรถไปหาเขาที่ห้องแทบทุกคืน จากตอนแรกสงสารเพื่อนเห็นเหนื่อยคอยตามจีบ ตอนนี้เริ่มสงสาร ‘น้องเหม’ คนนั้นแล้ว เพราะดูจากรูปการณ์น้องน่าจะโดนไอ้บอส ‘กลืนกิน’ ทุกค่ำคืน
“เฮียน็อตรู้รึเปล่าเรื่องนี้น่ะ”
“รู้สิ ก็เฮียแหละที่อนุญาต”
“เซอร์ไพร์สมาก” ไอ้บอสยกมือปิดปากทำตาโต “เป็นไปได้ยังไงที่เฮียน็อตผู้หวงน้องสาวด
