“อย่าบอกว่าหนีกลับแล้วนะ” ฉันพึมพำกับตัวเองเมื่อเดินหาเท่าไหร่ ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอตัวคนขี้งอนนัมเบอร์ทู ที่เรียกว่านัมเบอร์ทู ก็เพราะนัมเบอร์วันไอ้ปั้นจองไปแล้ว
“น้องนิว?” เสียงเรียกที่ไม่เต็มเสียงนักทำให้ฉันหันไปมอง พอแน่ใจว่าเป็นฉัน พี่ฟิลด์ก็รีบเดินเข้ามาหา “หาอะไรครับ พี่ช่วยไหม” พี่ฟลิด์มองไปด้านหลัง สายตาสอดส่ายเหมือนที่ฉันเคยทำเมื่อสักครู่ ทั้งที่ตัวเองเหลือตาแค่ข้างเดียวเพราะอีกข้างถูกปิดด้วยผ้าก็อต แต่ก็ยังขันอาสาช่วยเหลือกัน
“นิวหาเพื่อนนะคะ เดินออกมาก่อนแค่ไม่กี่นาที ไม่รู้ตอนนี้อยู่ที่ไหน โทรไปก็ไม่รับ” ฉันโทรจนเครื่องร้อน แต่ไอ้บอสก็ไม่ยอมรับสายกันสักที ไม่พอใจที่ไอ้ปั้นเมินใส่พอเข้าใจ แต่ที่ไม่เข้าใจ คือทำไมฉันต้องมารับกรรมเดินตามหามันอยู่แบบนี้
“จอดรถที่ไหนครับ เพื่อนนิวอาจจะรอที่รถก็ได้นะ”
“นิวไปมาแล้วค่ะ รถอยู่แต่คนไม่อยู่” ที่สำคัญคือฉันมาคันเดียวกับไอ้บอสด้วยนี่สิ
