“เสียใจ ผมไม่จอดรถให้คุณ หากคิดจะกระโดดลงไปจากรถก็เชิญเลย ผมไม่ได้ล็อกประตูรถ แต่ด้วยความเร็วรถ 140 กิโลเมตรต่อชั่วโมง หากคุณกระโดดลงไป ไม่คอหักตายก็พิการเลี้ยงไม่โต”
เจอคำขู่ของรามิลทำเอานลินดาถึงกับเงียบกริบคิดตามที่อีกฝ่ายพูดออกมาและเธอก็ไม่กล้าทำเช่นนั้นด้วย จึงได้แต่นั่งกอดกระเป๋าเป้ตัวเองไว้แน่นแล้วเอ่ยออกมาอย่างอ่อนล้า
“ถ้ายังงั้นจะพาฉันไปไหนก็พาไปเถอะค่ะ ฉันเหนื่อย เจ็บแผล อยากนอนพักสักตื่น ก่อนจะลุกขึ้นมาต่อสู้กับชีวิตที่เหลืออยู่”
“เจ็บแผล คุณได้รับบาดเจ็บตรงไหน...นลิน”
น้ำเสียงที่เอ่ยถามเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ขณะเดียวกันก็ขมวดคิ้วด้วยความงุนงง เพราะก่อนหน้านี้เขาไม่เห็นบาดแผลตามร่างกายของนลินดาแม้แต่ที่เดียว และด้วยกำลังขับรถอยู่บนทางด่วนไม่สามารถจอดรถได้ รามิลจึงทำได้แค่เพียงขับรถชิดทางซ้ายชะลอความเร็วลดลงเพื่อเอ่ยถามนลินดาอีกครั้
