28 หมดสภาพ
1186 คำ
แต่พอเริ่มทำงานความรับผิดชอบก็ตามมาเป็นเงา สังคมเพื่อนฝูงก็เริ่มน้อยลง ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป จึงห่างหายจากวงการน้ำเมาไปบ้าง จากที่เคยเป็นคอทองแดงตอนนี้คออ่อนเหมือนเด็กหัดดื่ม ใจยังไหว แต่เหมือนร่างกายจะไม่สู้ หัวทิ่มลงกับโต๊ะ แต่มือยังยกแก้วไม่หยุด
“ด้ายเลยลวกพี่” เสียงขานรับของเดย์ดังอ้อแอ้ขึ้นไม่แพ้ลูกพี่สาว เพราะทั้งคู่ดื่มกันมาตั้งแต่หัวค่ำ ก่อนคนอื่น
“ท้าวแก่ อาวมาอีกหลายๆๆ ขวดดดดด แข็ง โซดาด้วยยยย”
จากนั้นวงเหล้าก็เริ่มบรรเลงต่อ ถึงแม้ร้านจะปิดก็ไม่สำคัญ ในเมื่อทั้งเหล้าและกับแกล้มเต็มหน้าโต๊ะ คืนนี้ผู้ช่วยสาวใจดี เลี้ยงเหมารอบวง ไม่มีบ่นด่าเหมือนเคย
นานมากที่ไม่มีโอกาสได้ดื่มร่วมวงกับลูกพี่สาว เพราะอีกฝ่ายยุ่ง ชีวิตก็มีแต่งานๆ ครั้งนี้เดย์จึงรู้สึกสนุก โดยไม่รู้ว่าเจนจิรามีความทุกข์ใด คิดแต่เพียงว่าคงจะดื่มฉลองเงินเดือนออกอย่างที่ลูกพี่สาวบอก มันจึงแหกปากส่งเสียงชวนคุยไม่หยุด ดังเซ็งแซ่แข่งกัน ไม่รู้ใครเป็นใคร
“ฉลองอะไรกัน!”
“คราย?...ครายวะ” เดย์ปรือตาขึ้นมอง ร่างสูงใหญ่ตรงหน้าค่อยๆ ขยายวงกว้างเป็นภาพซ้อน เพ่งมองอยู่นาน ก่อนจะเห็นภาพชัดขึ้น พอรู้ว่าเป็นใครเท่านั้น ก็ร้องเสียงหลงสะดุ้งสุดตัวแทบตกเก้าอี้
“เฮ้ย!!…นะ…นายวิชญ์”
สายตาตกตะลึงยังจับอยู่ที่ใบหน้าเจ้านาย มือก็ยื่นไปสะกิดลูกพี่สาวยิกๆ แต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ สงสัยจะตกใจไม่แพ้กัน จึงหันกลับไปมอง ก็เห็นเจนจิราฟุบหน้ากับโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ส่วนทุกคนในวงตอนนี้เงียบกริบ จากที่แหกปากร้องเพลงเสียงดัง ก็ชะงักราวกับปิดเครื่อง
“ลูกพี่!!...พี่เจน ตื่นก่อน อย่ามาทิ้งกันแบบนี้เซ่” มือเขย่าตัวลูกพี่สาว ปากก็ส่งเสียงกระซิบกระซาบเรียก จากอาการเมามาย แทบหายเป็นปลิดทิ้ง เอาไงดีล่ะทีนี้ ลูกพี่ก็ชิงหนีเอาตัวรอดไปแล้ว
“ฉันถามว่าฉลองอะไรกัน...ว่าไงนิค” พอไม่ได้คำตอบ คราวนี้เตวิชญ์หันไปถามมือขวาคนสนิท คิ้วเข้มเลิกสูง สีหน้าราบเรียบ แต่สายตาเยือกเย็น จ้องหน้ารอฟังคำตอบ
“เอ่อ…ปะ...เปล่าครับนายวิชญ์ ไม่ได้ฉลองอะไร…นี่เลยเจ๊เจน...เจ๊เจนเป็นคนชวนพวกเราดื่ม จริงมั้ยไอ้เดย์” หัวสมองมืดดับไปชั่วครู คิดไรไม่ออกก็โยนให้คนเมาไปก่อนละกัน แต่พอหันไปมองเพื่อนร่วมวงก็เห็นยังนั่งนิ่ง ไม่เออออ จึงใช้เท้าเตะเข้าไปเต็มแรง
“โอ๊ย…คะ…ครับ พี่เจนเลี้ยง”
“เลี้ยง? เจนเป็นคนชวนพวกแกงั้นเหรอ” เตวิชญ์ถามย้ำด้วยความแปลกใจ เกิดครึ้มอกครึ้มใจอะไรขึ้นมาชวนพวกนี้ดื่ม แต่ก่อนเห็นบ่นด่าเรื่องกินเหล้า
“ชะ...ใช่ครับ ลูกพี่ชวนบอกว่าเลี้ยงฉลองเงินเดือนออกเฉยๆ ไม่มีไรครับเจ้านาย” เดย์รีบตอบ แต่เมื่อเตวิชญ์หันมาจ้องหน้าเขาประกายตาตำหนิ ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ อย่างทำตัวไม่ถูก
มือบีบแน่นจนชื้นเหงื่อ ไม่รู้จะทำยังไง คนต้นเรื่องก็ดันเมาหลับไปซะก่อน ที่เหลือต้องรับชะตากรรมเอง โถ...ปกติก็ไม่ค่อยเข้าตานายอยู่แล้ว คราวนี้สงสัยจะถูกโยกให้ไปทำงานขนปุ๋ยขี้วัวใส่แปลงหญ้าแน่ๆ...น่าสงสารชีวิตน้อยๆ ของน้องเดย์
“วะ...ว่าแต่ นายวิชญ์มีไรหรือเปล่าครับ” เดย์รวบรวมความกล้าเอ่ยถามขึ้น แต่พอสบตาเข้มดุของเจ้านาย มันก็รีบแก้ตัวทันควัน “พวกผมเปล่ากินเหล้าในเวลางานนะครับ เพิ่งตั้งวงกันตอนเลิกงาน แล้วพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุด รับรองไม่เสียงานแน่นอนครับ” เขาต้องบอกกล่าวเจ้านายให้เข้าใจ เดี๋ยวจะมาพาลไล่ให้ไปทำงานขนปุ๋ยขี้วัวจริงๆ
“แล้วใครจะว่าอะไร”
ใครจะว่า...ก็สายตาของเจ้านายกำลังว่าชัดๆ
เตวิชญ์หมดความสนใจลูกน้องที่นั่งมองเขาตาสลอน ก่อนจะเบนสายตาไปยังสาวขี้เมาที่ฟุบหลับบนโต๊ะ และไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมารับรู้ หรือได้ยินที่พวกเขาคุยกัน
“คะ…ครับ” ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเจ้านายไม่ได้ต่อว่า แค่ถามดู
เมื่อสามเดือนที่ผ่านมา ก็พวกนี้หน้าเดิมๆ ทั้งนั้นที่อยู่ในวงเหล้าเดียวกัน เคยชงเคยเสิร์ฟเหล้าให้เจ้านาย ดูแลเป็นอย่างดี ไม่มีหนีกลับพร้อมสู้ไปกับเจ้านายทุกคืน แต่พอนายวิชญ์เลิกเหล้าเด็ดขาด จะมาสั่งห้าม ก็ใจร้ายมากเกินไปแล้ว
“แล้วนี่จะเลิกยัง”
สมาชิกในวงเงียบกริบ สายตาทุกคนมองไปยังเหล้าที่เหลืออีกสองขวด กับแกล้มที่กินไปยังไม่ถึงครึ่ง แต่ก็ไม่มีใครกล้าตอบ จึงเป็นหน้าที่ของคนต้นเรื่องในคืนนี้
เดย์จำใจต้องเป็นตัวแทนหมู่บ้านตอบแทนสมาชิกทุกคน ไอ้พวกนี้ ไม่คิดจะช่วยกันบ้างเลยหรือไง ทีแต่ก่อนเห็นกล้าชนแก้วกับเจ้านาย พอตอนนี้ทำเป็นกลัวหัวหด
“ยังครับ”
“อือ…แล้วจะปล่อยคนเมาไว้อย่างนี้เหรอ” เจ้านายพยักพเยิดไปที่สตรีหนึ่งเดียวที่แพ้ศึกครั้งนี้ไปเรียบร้อยแล้ว ฟุบหลับอย่างหมดสภาพ
“เดี๋ยว ผมไปส่งเองครับ” เดย์อาสาอีกเช่นเคย
“ไม่ต้อง!!” เสียงตวาดดังขึ้น สำเนียงบ่งบอกว่าไม่พอใจ
“คะ...ครับนายวิชญ์” เดย์ปากคอสั่น เมื่อถูกตวาดใส่เต็มหน้า สมาชิกในวงเงียบกริบ ไม่กล้าแม้แต่จะยกแก้ว
สายตาคมกริบกวาดมองรอบวง ก่อนจะไปหยุดที่ ผู้ช่วยสาวที่กำลังฟุบหลับบนโต๊ะ สีหน้าไม่พอใจ รู้ว่าไหวแค่ไหนก็น่าจะพอ นี่อะไร เป็นผู้หญิงกินเหล้าจนเมามาย หลับไม่รู้เรื่อง ถึงที่นี่จะขึ้นชื่อเรื่องความปลอดภัย แต่เธอก็ควรจะรู้จักระมัดระวังตัว เมาเละแบบนี้เผื่อใครลากไปข่มขืนจะทำไง
ไม่รู้จักคิด!!
สายตาเบนไปจับอยู่ที่ใบหน้าลูกน้องคนสนิทของเจนจิรา ในใจพลันนึกถึงวันที่มีปากเสียงกัน ที่หน้าห้องน้ำ เธอกล้าพูดใส่หน้าเขา จะนอนกับเขาหรือไอ้เดย์คงไม่ต่างกัน
...แล้วยิ่งเมาแบบนี้ เกิดเธอทำจริงขึ้นมาจะทำไง ถึงไม่รักไม่ชอบ เขาก็ไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับใคร...และใครก็ห้ามยุ่งกับของที่เคยเป็นของเขา
“เหล้ายังเต็มขวดอยู่นี่ พวกแกก็กินกันต่อสิ จะรีบกลับทำไม ส่วนเจนเดี๋ยวฉันไปส่งเอง”
“แต่...” เดย์เหลือบตามองลูกพี่สาว แววตาลังเล ไม่ใช่กลัวเจ้านายจะทำอะไรเจนจิรา แต่กลัวลูกพี่สาวด่ามากกว่า หากรู้ว่าปล่อยให้เจ้านายไปส่ง
- ผู้เขียน
