18 ไม่เหมือนเดิม
1198 คำ
“ค่ะ คราวหน้าเจนจะจัดการเอง”
“ดี!...อย่ามาทำตัวมีปัญหา”
“ค่ะ” ปากอยากเถียงใจแทบขาด แต่จะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อตอนนี้เขามองเธอในแบบที่เขาเข้าใจไปแล้ว ต่อให้พูดจนปากฉีก เธอก็คือตัวปัญหาที่พยายามเรียกร้องความสนใจ
“แค่นี้ล่ะ ไปทำงานของเธอได้”
“ค่ะ”
เจนจิราลุกเดินออกจากห้องประชุม ใบหน้าหวานเชิดขึ้น สูดลมหายใจเข้าลึกเต็มปอด พร้อมสัญญากับตัวเองว่า นับจากวันนี้ไปเธอจะทำงานเพื่องาน จะไม่ทำตัวอ่อนแอ หรือปล่อยให้ใครมามีอิทธิพลเหนือหัวใจเธอเป็นอันขาด
“ลูกพี่!”
เจนจิราชายตามองไปทางประตู ก็เห็นลูกน้องคนสนิทกำลังพุ่งตัวเข้ามา สีหน้าตื่นๆ
“อะไร”
“มีไรหรือเปล่า ทำไมนายวิชญ์เรียกคุย”
“จมูกดีจริงๆ ใครบอกแก”
“เอ่อ”
“ไอ้นิคล่ะสิ”
“พี่นิคเค้าก็เป็นห่วง กลัวพี่เจนจะโดนนายวิชญ์เล่นงาน...ว่าแต่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“มาก็ดีแล้ว ถามหน่อย เมื่อเช้าแกเอาแฟ้มขึ้นไปเสนอ นายวิชญ์ถามอะไร”
“อืม...เปล่านี่ นายไม่ได้ถามอะไรผมเลย”
“ไม่ได้ถาม?”
“ก็ถามเหมือนกันแหละ”
“ว่าไง?” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามอง ตั้งใจฟังอย่างจดจ่อ อยากรู้ว่าเรื่องอะไร หรือเธอจะทิ้งงานเหมือนที่เขากล่าวหา
“ถามว่าลูกพี่ไปไหน ทำไมไม่ขึ้นมาเอง”
“แค่นี้?”
“ใช่”
“แล้วเรื่องงานถามไรมั้ย”
“ไม่น่ะ ผมถือแฟ้มขึ้นไปให้พี่นิค เจอนายวิชญ์พอดีก็เรียกเข้าห้อง ผมก็เลยตามเข้าไป แล้วก็กางแฟ้มให้นายเซ็นตามที่พี่บอก นายก็ถามแค่ว่าพี่ไปไหนไม่ได้คุยเรื่องงานสักคำ…ว่าแต่มีไรหรือเปล่า”
“เปล่า ไม่มีไร”
“ลูกพี่...โดนนายวิชญ์เล่นงานมาเหรอ ผมทำงานพี่เสียหรือเปล่า”
“จะเสียได้ไง แกไม่ได้เป็นคนทำ แค่เอาแฟ้มขึ้นไปเสนอ”
“นั่นสิ ได้ยินลูกพี่ถามแบบนี้ ผมก็ใจคอไม่ดี”
“เออ ไม่มีไรหรอก ฉันก็แค่ถามดู” เจนจิราเลิกสนใจ แล้วก้มหน้าลงมองเอกสารในมือต่อ แต่ภายในใจอดคิดไม่ได้ หรือเตวิชญ์จะไม่พอใจ แล้วหาเรื่องกลั่นแกล้งให้เธอลาออกไปให้พ้นหูพ้นตาเขา แล้วเธอล่ะถ้าถูกกดดันมากๆ จะยังอยู่ที่นี่ต่อ หรือควรจะออกไปหาอย่างอื่นทำ
สู้นะโว้ย ถ้าแกอ่อนแอหมายถึงอดตายนะ...ไอ้เจน!!
“...พี่เจนว่ามะ”
“หือ?” เจนจิราเงยหน้าขึ้นมองลูกน้อง เห็นเดย์ยกมือขึ้นกอดอก สีหน้าครุ่นคิด ราวกับขบคิดเรื่องสำคัญ เธอต้องอมยิ้มด้วยความขบขันกับท่าทางของอีกฝ่าย
“ผมว่านะ”
“ว่าอะไรของแก”
“ก็นายวิชญ์น่ะสิแปลก อยู่ดีๆ ก็เลิกกินเหล้า หันมาทำงานหามรุ่งหามค่ำ ได้ยินพี่นิคบ่นเหมือนกันว่า ขยันกว่าเดิมสิบเท่า ทำงานหายใจหายคอแทบไม่ทัน”
“ไม่ดีหรือไง”
สมน้ำหน้า สบายกันมาตั้งนานทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง ทำงานเสียมั่ง
เธอพอนึกสีหน้าเลขาหนุ่มออก ยิ้มสะใจ โดนซะมั่ง ปล่อยให้เธอเหนื่อยอยู่คนเดียวมาตั้งหลายเดือน
“ไอ้ดีมันก็ดีหรอก แต่ที่แปลกใจคือพอจะหยุดกินก็หยุดเลย”
“ที่พูดเนี่ย แกเสียดายไม่มีคนเลี้ยงเหล้า”
“แหมลูกพี่...ก็ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย...ผมก็แค่สงสัยว่า จู่ๆ ก็หยุดเลย แล้วยัง...”
“เรื่องของเค้า”
“ก็มันอดสงสัยไม่ได้นี่นาว่านายวิชญ์เป็นอะไร ท่าทางก็ดูน่ากลัว แปลกๆ หน้างี้ดุชะมัด เหมือนไม่ใช่นายวิชญ์คนเดิม หรือว่า...”
“อะไร”
“นายวิชญ์จะถูกผีเข้า!...ฉันว่าต้องใช่แน่ๆ ไม่เคยเห็นยิ้มหรือหัวเราะเหมือนแต่ก่อน คุยกับฉันก็เสียงดุ บางครั้งยังมองตาขวาง น่ากลัวจนขนหัวลุก”
“ไอ้บ้านี่”
“จริงๆ นะลูกพี่”
“แกน่ะเพ้อเจ้อ...ไปทำงาน!!”
อุตส่าห์ตั้งใจฟัง นึกว่าจะมีสาระ เสียเวลาทำงานชะมัด เจนจิราส่ายหัวก่อนจะหมุนตัวกลับไปที่หน้าจอคอมฯ ไม่สนใจลูกน้องที่ยังนั่งหน้ายุ่งสีหน้าครุ่นคิดอยู่ที่เดิม ไล่ให้ไปทำงานก็ไม่ไป
เธอยังมีหลายอย่างรอให้จัดการ ต้องตอบอีเมลล์ลูกค้าอีกหลายฉบับ แปลงหญ้าก็ต้องลงไปตรวจ แฟ้มงานก็ต้องเดินไปเสนอเอง ห้ามใช้คนอื่น พอนึกถึงหน้าเจ้านาย หัวใจก็พลันเหี่ยวแฟบลง
แต่ก่อนมาทำงานทุกวัน ได้คุยได้หัวเราะกับเจ้านาย พูดคุยเย้าแหย่กัน พอให้สนุก หอมปากหอมคอ แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว แต่ตอนนี้เหรอ ริมฝีปากเรียวเม้มแน่น
...หากย้อนเวลากลับไปได้ คืนนั้นเธอจะไม่เฉียดเข้าใกล้บ้านเนินเขาเด็ดขาด
มือจรดปลายปากกาลงบนเอกสารแผ่นสุดท้าย ก่อนจะผลักออก แล้วเอนหลังผิงพนักเก้าอี้ ขาเหยียดยาวด้วยความเมื่อยขบ สองมือยกขึ้นประสานรองท้ายทอย สายตามองออกไปทางนอกหน้าต่าง
ตั้งแต่เกิดเรื่องคืนนั้น เขาเหมือนคนที่เพิ่งฟื้นคืนสติกลับมา ความผิดพลาด หรือจะเรียกให้ถูกก็คือขาดสติจนเกิดเรื่อง ทำให้หลายอย่างเปลี่ยนไป มีทั้งดีขึ้น และแย่ลง งานการที่เคยปล่อยทิ้งเขาก็ลุกขึ้นมาทำจริงจัง ชดเชยช่วงเวลาที่หายไป จนลูกน้องโอดครวญกันยกใหญ่ ไม่ใช่ไม่รู้แต่เขาก็แค่อยากทำงานให้หนัก จะได้ไม่มีเวลาเหลือไปคิดเรื่องอื่น
ส่วนเรื่องที่แย่ลง...ความสัมพันธ์ของเขากับผู้ช่วยสาวคนสนิท ยอมรับว่าความไว้เนื้อเชื่อใจที่เคยมีให้ เริ่มสั่นคลอน หวาดระแวง ไม่ไว้ใจ ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเจนจิรารู้สึกอย่างไร แต่เขาไม่เคยคิดกับเธอมากไปกว่าลูกน้องคนหนึ่งเท่านั้น ยิ่งเธอบอกว่าหวังดี ก็ยิ่งทำให้เขาตีความหมายไปอีกแบบ
ความผิดหวังความเสียใจทำให้เตวิชญ์เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่เชื่อใจใคร เพราะแม้แต่พี่น้องคลานตามกันมายังหักหลังกันได้ และนับประสาอะไร เธอมันคือคนอื่น จะมารักและหวังดีกับเขา...เป็นไปไม่ได้
เพราะเธอทำตัวไม่น่าไว้ใจ จู่ๆ คืนนั้นก็โผล่ไปที่บ้านเขากลางดึก...คนเดียว มันทำให้เขาคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ นอกจากเธอวางแผนเรื่องนี้ไว้
แต่...เจนจิราก็เคยไปที่บ้านเขาบ่อย เข้านอกออกในได้ตลอด และยังมีกุญแจบ้านเขาด้วย หรือเธอจะไม่ได้มีแผนการ แต่เป็นเขาเองที่...
ไม่จริง!!...ถ้าไม่คิด แล้วเธอจะพูดจายั่วยุให้เขาขาดสติทำไม บอกเลยถึงจะพลาด แต่ก็ไม่มีทางปล่อยเลยตามเลยให้เธอสมหวังแน่ ก็แค่มารยาหญิงตื้นๆ ถ้าเจนจิราคิดจะเอาเรื่องนี้มาแบล็คเมย์ บอกเลยคิดผิด เขานี่ล่ะจะจัดการเธอให้อยู่ที่นี่ไม่ได้
เจนจิรา...หึ! สุดท้ายเธอมันก็เป็นเหมือนกับคนอื่น ไว้ใจไม่ได้
- ผู้เขียน
