บังคับขายลูกกินนี่หว่า
1527 คำ
แต่ในชั่ววินาที ก็ทำให้แสนลักษณ์ถึงกับมองตาค้าง จ้องแล้วจ้องอีกเหมือนคุ้นหน้าสาวน้อยที่กำลังเดินเข้ามา โดยมีชายวัยประมาณห้าสิบเดินนำ แสนลักษณ์จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ อีกนิด เพื่อดูให้แน่ใจ ว่าใช่คนที่เจอเมื่อตอนบ่ายนั้นหรือไม่
“ไม่จริงน่า” แสนลักษณ์สบถเบาๆ ด้วยความที่ไม่เชื่อสายตา แต่จะฟันธงอะไรตอนนี้ไม่ได้
“หนูวีเหรอ! หนูจริงๆ เหรอ” เขาถามตัวเอง และมีความรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ไม่คิดว่าเธอจะคือหนึ่งในสาวๆ ที่ถูกคัดมาแบบนี้
“ไวน์ครับพ่อเลี้ยง” คเชนทร์มาพร้อมกับไวน์ แล้วส่งให้เจ้านายพอดี แต่ในจังหวะเดียวกัน ก็มองตามสายตาของพ่อเลี้ยงหนุ่ม
“พ่อเลี้ยงมองใครครับ”
“ฉันกำลังดูให้แน่ใจว่า ใช่คนที่ฉันเจอเมื่อบ่ายหรือเปล่า น้องวีน่ะ จำได้ไหม” พ่อเลี้ยงบอกโดยไม่ปิดบัง คเชนทร์จึงมองให้ชัดๆ เหมือนกัน
“ใช่เหรอครับ อาจจะหน้าคล้ายหรือเปล่า”
“คนหน้าแบบนี้ ไม่น่าจะซ้ำกับใครบ่อยนัก น้องวีหน้าสวยเก๋จะตาย”
“ผมก็ว่างั้นแหละ แต่เอ... ออกปากชมเชียวนะครับ” คเชนทร์เหล่ตามองเจ้านายหนุ่มอย่างไม่ไว้ใจ
“สวยก็บอกว่าสวย จะให้บอกว่ายังไง”
“ชัดเจนจริงๆ เดี๋ยวผมดูให้”
“อย่าให้เขารู้ว่าแกไปส่องเขา”
“ได้ครับ” สิ้นคำ คเชนทร์ก็เดินเลียบๆ เคียงๆ แสร้งทำทีเป็นหาอะไรกิน แต่คเชนทร์ก็ระดับผู้ช่วยมือขวา เป็นที่รู้จักกันดีเพราะตามติดพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ ฉะนั้นคนในงานก็รู้จัก เขาจึงต้องแอบดูอยู่ห่างๆ ว่าเด็กสาวคนนั้นมาทำอะไรกับท่านทรงกรช
“โทษทีครับ ผมอยากถาม เด็กที่นั่งกับท่านทรงกรชน่ะ ใครครับ” คเชนทร์ทำทีเป็นถามคนในงาน
“ก็คงเป็นเด็กที่พวกเลขาหามาให้ท่านนั่นแหละคุณ จ้างเด็กๆ มานั่งด้วยจะได้กระชุ่มกระชวยหัวใจ ตามประสาผู้หลักผู้ใหญ่ที่เมียตายด้าน เด็กๆ น่ะทำให้ปึ๋งปั๋ง”
“พวกนี้เป็นเด็กเอ็นฯ เหรอครับ”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก บางคนก็ลูกหลานด้วยกันนั่นแหละ เขาไม่เอาคนนอก แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กเอ็นฯ หรอก เพราะเสร็จงานก็ออกไปต่อ รับค่าขนมไม่ต่ำกว่าหมื่นเลยนะ”
“ทำไมคุณรู้ล่ะครับ”
“ก็แหม คนที่หามาก็คนที่ผมรู้จักทั้งนั้นแหละครับ ว่าแต่ถามทำไมเหรอครับ สนใจเหรอ”
“เอ่อ เจ้านายผมสนใจน่ะ เผื่ออยากได้”
“หึๆ ระดับพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ เหมราชเนี่ย แค่กระดิกนิ้วเรียก หรือไม่ก็ยืนหล่อๆ แล้วยิ้ม ขี้คร้านสาวๆ จะเดินตาม”
“แหม เจ้านายผมเหรอจะยิ้มเก่งขนาดนั้น นับได้เดือนละครั้ง”
“ฮ่าๆ แต่สาวๆ พวกนี้ไม่ได้นะครับ มีเจ้าของหมดแล้ว”
“จริงเหรอครับ แม้กระทั่งคนที่นั่งกับท่านทรงกรชเหรอ”
“ยังไม่คอนเฟิร์มหรอกครับ แต่ดูท่าทางแล้วขาวสวยออร่าขนาดนี้ โดนใจอยู่แล้ว”
“รู้ไหมครับว่าลูกเต้าเหล่าใคร”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ นี่อย่าบอกนะครับว่าสนใจคนนั้นจริงๆ”
“เอ่อ กระแทกตาอย่างจัง”
“สืบในงานเลยครับ ไม่ยากหรอก”
“ขอบคุณนะครับ เผื่อนายผมสนใจจะได้ติดต่อถูกคน”
“ยินดีครับ ถือเสียว่าแบ่งปัน” พูดจบทั้งคเชนทร์และชายหนุ่มคนนี้ก็แสร้งทำเป็นคุยเรื่องสาวๆ จากนั้นคเชนทร์ก็ขอตัว พร้อมกับสืบเสาะจากคนในงาน เพื่อจะรู้ให้ได้ว่าเด็กสาวที่นั่งกับท่านทรงกรชนั้นเป็นใคร
แต่ยิ่งแอบดูใกล้ๆ ก็ยิ่งมั่นใจ ว่าเธอคือที่พ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ชื่นชม หนูวีนั่นเอง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ หรือเป็นอาชีพของเธออย่างนั้นหรือ คเชนทร์คิด และเลือกสืบกับคนที่ไม่กินเส้นกับท่านทรงกรช เพื่อจะได้ไม่เอาไปฟ้องกัน
ระหว่างนี้ท่านทรงกรช ดูเหมือนจะดื่มกินอย่างมีความสุขเสียเหลือเกิน เมื่อมีเด็กสาวนั่งเคียงข้าง เรียกได้ว่าถูกตาต้องใจไม่ผิดไปจากที่โม้เอาไว้เลย สวยจริงๆ น่าจะเด็ดอีกต่างหาก จนท่านแอบหันไปยกนิ้วโป้งให้วิชิตเลยทีเดียว
“ท่านชอบมาก เตรียมตัวรับซองหนักๆ เลยนะคุณชิต” ชายคนหนึ่งกล่าวขึ้น
“แล้วผมจะได้ซองเมื่อไหร่ครับเนี่ย หลังเลิกงานเหรอ”
“จะได้ซองก็ต่อเมื่อลูกสาวคุณเข้าห้องกับท่านน่ะ ผมว่าไม่ต่ำกว่าห้าหมื่นแน่ๆ ว่าแต่ลูกสาวคุณซิงหรือเปล่า”
“ผมการันตีได้ ซิงแน่นอน มันไม่เคยมีแฟน แม่จับขัดศรีฉวีวรรณทุกวัน”
“หึๆ ถ้าท่านถูกใจงานนี้ได้เป็นคุณนายท่านทรงกรชตั้งแต่อายุยังน้อยแน่ แต่จะว่าไปบอกลูกสาวคุณยิ้มหน่อยนะ หน้าตาบอกบุญไม่รับเลย”
“มันเพิ่งทะเลาะกับแม่มาน่ะครับ”
“ยังไงก็เอาอกเอาใจท่านเข้าไว้สิ ท่องไว้เงินน่ะเงิน”
“ครับๆ” ว่าแล้ววิชิตจึงเดินเลียบๆ เคียงๆ ก้มตัวลงแล้วเดินไปหาลูกเลี้ยง ที่นั่งเคียงข้างกับท่านทรงกรช
“ยัยวี ยิ้มหน่อยสิ แกจะทำหน้าบึ้งทำไม” เขากระซิบบอกเบาๆ
“แล้วอย่าทำเป็นสะบัดสะบิ้ง รู้จักไหมออเซาะน่ะ”
“ไม่รู้จักค่ะ” เธอตอบเสียงเบาเช่นกัน
“ถ้าฉันพลาดเงินในคืนนี้ ฉันเอาแกตายแน่ แล้วแกก็อดตายไป” วิชิตกระซิบบอกอีกครั้งเพื่อไม่ให้ท่านทรงกรชได้ยิน
“มีอะไรเหรอคุณชิต” ท่านทรงกรชโน้มหน้ามาถาม เมื่อได้ยินสองพ่อลูกซุบซิบกัน
“อ่อ ไม่มีอะไรครับ คือลูกสาวผมยังใหม่มากกับเรื่องดูแลท่าน”
“ไม่เป็นไร แค่นั่งสวยๆ เท่านี้ก็พอแล้ว จริงไหมหนู” ท่านทรงกรช บอกแต่ไม่บอกเปล่าๆ กลับเอื้อมมือมาจับคางมนของเธอเบาๆ จนต้องเบือนหน้าหนีเล็กน้อย
“ไม่มีใครเขาเก่งตั้งแต่แรกหรอก” ท่านทรงกรช บอกอีกครั้ง
“หนูอยากเข้าห้องน้ำ ได้ไหมคะ จะไปเยี่ยว” เธอเอ่ยออกมาตรงๆ กะเอาให้เสียมารยาทกันไปเลย ดูสิพ่อเลี้ยงจะว่าอย่างไร
“เอ่อ ยัยวี พูดอะไรเนี่ย”
“วีปวดเยี่ยว” ว่าแล้วเธอก็ลุกพรวดออกไปเลย เพราะทนนั่งนานแล้ว อีกทั้งถูกโลมเลียทางสายตา มือไม้สากๆ นั่นก็ยุบยับอย่างกับปลาหมึก ถ้าไม่ขยับหนี มีหวังก้นของเธอช้ำไปหมดแล้ว
“เอ่อ งั้นผมขอตัวนะครับ เดี๋ยวจะตามไปอบรมซะหน่อย” ว่าแล้ววิชิตก็เดินตามลูกสาวไปทางห้องน้ำทันที และในจังหวะเดียวกันนั้น วิชิตก็กระชากแขนเธอให้เดินตัวปลิว พร้อมกับหลบเข้าห้องน้ำ คเชนทร์เห็นอย่างนั้นจึงได้เดินตามไปทันที
“โอ้ย! น้าชิต วีเจ็บ”
“ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าให้ดูแลท่าน แกไม่อยากได้ใช่ไหมเงินน่ะ” “ยังไงวีก็ไม่ได้เงินอยู่แล้ว มีแต่น้ากับแม่นั่นแหละที่ได้เงิน วีมันก็แค่ตัวล่อเงินให้น้าสูบ” สิ้นคำของเธอเท่านั้นแหละ วิชิตก็จิกผมเธอแรงๆ
“โอ๊ย! มันเป็นบุญคุณที่แกต้องสำนึกและตอบแทนฉัน เพราะถ้าไม่มีฉัน แม่แกกับแกก็ไม่มีวันนี้”
“บุญคุณเหรอ น้ามันก็แค่แมงดาตัวหนึ่ง” พอโตขึ้นหน่อยเธอก็เริ่มมีปากเสียงกับเขาและนั่นก็เพิ่มความไม่พอใจขึ้นไปอีก
“อีนังวี” จบคำวิชิตกำลังจะระเบิดอารมณ์ ด้วยการเหวี่ยงฝ่ามือจะจบสักฉาด ทว่าเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“โทษทีครับ! เอ่อ ห้องน้ำผู้ชายอยู่ตรงไหนครับเนี่ย ผม... มึนไปหมดแล้ว” ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงเปลี้ยๆ เดินเซเข้ามา เรียกได้ว่าท่าทางเมาขนาดหนักเลย
“เอ่อ ห้องนี้ครับ” วิชิตรีบปล่อยมือจากมนัสวีทันที และตอบน้ำเสียงอึกอัก
“ห้องนี้เหรอครับ แน่ใจ๊!!!” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับชี้ไม้ชี้มือ ทำตาปรือมองไม่ชัด
“ก็ห้องนี้แหละครับ เชิญ” วิชิตบอกอย่างหงุดหงิด ก่อนจะรีบเดินจากไป เพราะไม่อยากทำอะไรบุตรสาวแล้วให้ใครเห็น
“คุณจะเข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรอครับ เชิญครับ” เขาบอกและยิ้มแบบคนเมา พลางผายมือบอกมนัสวี ซึ่งเธอก็ยิ้มแห้ง น้ำตาคลอ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะถูกจิก
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” เธอตอบเสียงสั่น ก่อนจะเข้าห้องน้ำหญิงเพื่อสำรวจเนื้อตัวและทรงผม ขณะที่ชายแปลกหน้าที่เมาก่อนหน้านี้ก็ยืนนิ่งวิเคราะห์สิ่งที่ได้ยิน แล้วสงสารจับใจเลยทีเดียว
“บังคับขายลูกกินนี่หว่า” เขาเอ่ยด้วยเสียงที่เบา
ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ห้องน้ำหญิง มองซ้ายขวาเพราะกลัวคนจะมาเห็น แล้วส่องหน้าเข้าไปเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ เห็นอย่างนี้แล้วเจ้านายของเขาควรได้เห็นด้วย ว่าแล้วจึงได้ถ่ายคลิปเอาไว้แม้มันจะไม่เหมาะก็ตาม
- ผู้เขียน
