การได้คุยกับเกตุวดีทำให้รู้อะไรหลายๆ เรียกได้ว่าประวัติของที่นี่ก็ได้
แต่สิ่งที่อยากรู้อยากเห็น และยังไม่ได้รับอนุญาตคือ การเห็นใบหน้าของพ่อเลี้ยง ดูเหมือนคนสนิทปิดบังเอาไว้ ก่อนถึงเวลาที่แท้จริง
“เอ่อ กินข้าวเสร็จ วีขออนุญาตเดินชมรอบๆ บ้านได้ไหมคะ”
“ได้สิคะ เดี๋ยวพี่เกตุพาไป จะได้ไปเดินย่อยด้วย” เกตุวดีบอกอย่างยินดี เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ
“วี ต้องเก็บจานไหมคะ”
“ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวเด็กๆ มาเก็บไปให้ คุณวีเป็นเจ้านายนะ อย่าลืมสิ”
“โทษทีค่ะ วันนี้วันแรก วียังไม่ชิน ทั้งชีวิตโดนบังคับให้ทำตลอด”
“โธ่ ไม่เอาสิคะ ทิ้งมันไว้ข้างหลัง ไปเดินเล่นกับพี่เกตุ” ว่าแล้วเกตุวดีก็เอื้อมมือมาจับมือมนัสวีเอาไว้ แล้วดึงให้ลุกเพื่อจะได้ออกจากห้องอาหาร
เวลานี้ภายนอกประมาณ 6 โมงครึ่ง ไม่ถึงกับมืดเท่าไหร่ ทว่าแสงไฟสีเหลืองที่สาดกระทบตัวบ้านนั้นสวยงามมาก ไหนจะบ้านแต่ละหลังอีก รวมถึงทั้งทางเดิน การเดินอ
