ณิชชาตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นด้วยสภาพอ่อนเพลียเพราะกว่าจะข่มตาให้หลับลงได้ก็ค่อนรุ่ง รอยจูบที่ภูผาฝากไว้ทำให้หญิงสาวไม่อาจหลับตาลงโดยที่ไม่มีภาพใบหน้าหล่อเหลาของเขามากวนใจได้ พอนอนหลับได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“ฮัลโหล ใครคะ โทรมาหาบิดาอะไรแต่เช้าคะ”
ยามง่วงจัดประสาทสั่งการมักจะบกพร่อง ทำให้ณิชชาไม่อาจห้ามปากตัวเองไม่ให้ด่าใครได้ หมายเลขที่โทรหาก็ไม่คุ้นเสียเลย มาโทรหาอะไรแต่เช้าแบบนี้ เลยจัดให้สักหน่อย
“แหม ตื่นมาก็อวยพรพี่แต่เช้าเชียว”
เสียงคุ้นหูของผู้ชายที่เป็นตัวการให้เธอนอนไม่หลับดังมาตามสาย ณิชชาแทบหายง่วงเปลี่ยนมาหงุดหงิดแทน
“พี่ภู โทรมาทำไม เพิ่งหกโมงเช้าเองนะ มีอะไรก็รีบพูดมานิดง่วง” เธอบ่นพึมพำ อ้าปากหาวหวอดๆ
“เช้านี้นิดต้องไปช่วยพี่ทำงานนะ ลืมแล้วเหรอ” ปลายสายดูเหมือนจะใจเย็น
ณิชชาแบะปาก “รู้แล้วค่ะ แต่นี่มันยังเช้าอยู่ ปกติงานมันเข้าแปดโมงครึ่ง
