ตอนที่7 เป็นข่าว/3
1344 คำ
“เคยทำท่าแบบนี้ให้ใครดูหรือเปล่า” ภูผาปั้นหน้าเคร่งถามเสียงขรึม
“ไม่ ไม่เคยค่ะ”
ณิชชารีบส่ายหน้าปฏิเสธ แก้มร้อนวูบเมื่อสบตาวาววามของเขา
“นิดแค่แสดงท่าทางประกอบการเล่าเฉยๆ พี่ภูมาทำหน้าหื่นทำไม น่าเกลียดที่สุด”
“พี่เป็นผู้ชายแท้ๆ นะ ไม่ใช่เกย์ มีผู้หญิงมาทำท่าแบบนี้พี่ก็รู้สึกเป็นธรรมดา” เขายิ้มกรุ้มกริ่ม
“ผู้หญิงคนไหนทำ พี่ภูก็รู้สึกไปหมดใช่ไหมคะ”
ณิชชาเสียงเขียว ทำตาขุ่นรู้สึกไม่พอใจเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ นึกวาดภาพว่าหาก ยายแนตตี้ ยายจูนมาทำท่ายั่วยวนกับภูผาบ้าง ชายหนุ่มคงรู้สึกอะไรๆ กับผู้หญิงพวกนั้นเหมือนกัน แค่คิดก็อารมณ์เดือดปุดๆ ขึ้นมาทันที
“คนอื่นไม่เท่าไหร่ แต่เวลาหนูนิดทำ พี่รู้สึกมาก...”
เขาเน้นเสียงตรงคำว่ามากลุกจากเก้าอี้ทำงานมาชะโงกหน้าใกล้ๆ คนถาม ริมฝีปากกระตุกยิ้มเมื่อเห็นเธอหลบตา
“พูดแบบนี้หึงพี่หรือเปล่า ฮึ”
“ใครว่า นิดไม่รู้สึกอะไรกับพี่ภูหรอก ถ้าเป็นพี่วินด์สิค่อยว่ากัน”
เธอตอบเสียงสั่น หน้าร้อนวาบใจเต้นแรง เมื่อลมหายใจอุ่นๆ พ่นรดพวงแก้ม ไม่กล้าสบสายตาคมกริบของอีกฝ่าย ทั้งๆ ที่ยามปกติเธอไม่เคยหลบสายตาเขาสักครั้ง
“อืม นั่นสินะ ถ้าเป็นนายวินด์ หนูนิดคงรู้สึกอะไรๆ แต่กับพี่ต่อให้พี่หอมหนูนิดแบบนี้...”
จมูกโด่งงามกดลงบนแก้มนุ่มจนแก้มบุ๋ม
“หรือถ้าพี่จูบหนูนิดตรงนี้...”
ริมฝีปากร้อนผ่าวแตะลงบนหน้าผากมนนุ่มนวล ขณะดวงตาคมมองจ้องในระยะประชิด มือที่เชยคางเลื่อนมาประคองพวงแก้มนุ่มปัดปลายนิ้วโป้งเกลี่ยขอบปากจิ้มลิ้มแผ่วๆ ละม้ายระบายจุมพิตผ่านรอยสัมผัสวาบหวามนั้น ยั่วยวนหัวใจสาวให้หวั่นไหวใจเต้นแรงรัวจนต้องหลุบตาเมินหลบสายตาคมวาว ไม่เข้าตัวเองว่าทำไมต้องใจสั่น ทำไมต้องหายใจไม่เต็มปอด ลมหายใจสะดุดค้างเมื่อริมฝีปากของเขาแตะไล้ไปทั่วดวงหน้าหวาน ลมหายใจอุ่นๆ รินรดคล้ายเพิ่มอุณหภูมิให้ร้อนขึ้นเรื่อยๆ
“หนูนิดจ๋า...”
เสียงทุ้มนุ่มหูครางเรียกในลำคอ
“จ๋า...”
เสียงหวานใส ครางรับอย่างลืมตัว
“รักพี่ภูไหม...”
“ระ อื้อ ไม่...”
ดวงตากลมโต ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น สติคืนกลับรีบต่อต้านคนตัวโตกว่าทันที มือน้อยยกขึ้นยันแผงอกหน้าผลักไสเขาออกห่าง ปัดอารมณ์เคลิ้มไหวทิ้งจากใจเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังถูกเขามอมเมาให้หลงผิด เธอไม่ได้รักเขาเธอรักเวหาต่างหาก ณิชชาเรียกสติตัวเองให้กลับมา
“ถอยไปห่างๆ เลยนะพี่ภู”
“เฮ้อ หนูนิดจ๋า ทำไมปากไม่ตรงกับใจเลยนะเรา”
ภูผาถอนหายใจแรงยอมขยับออกห่างหมดเวลารุก ต้องปล่อยสาวเจ้าอย่างเสียดาย เขารู้ว่าคนอย่างณิชชาต้องค่อยๆ หยอดทีละน้อย รุกหนักเทโครมเดียวเจ้าหล่อนจะต่อต้าน เขาเชื่อตอนนี้เธอเริ่มหวั่นไหวกับเขาบ้างแล้วแต่ยังใจแข็งปากหนักไม่ยอมรับ เพราะคิดว่าตัวเองรักเวหา
“นิดจะกลับที่พักแล้ว พี่ภูให้คนจัดห้องไว้ให้นิดแล้วใช่ไหมคะ”
เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีต่อหัวใจน้อยๆ ณิชชาจึงเลือกถอยดีกว่าฝืนต่อสู้ ทั้งที่ตัวเองเสียเปรียบ ตอนนี้เธอสติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่นัก เพราะถูกภูผาทำให้หวั่นไหวกับสัมผัสวาบหวามใจนั้น ขืนอยู่กับเขาสองต่อสองนานๆ ในที่รโหฐานแบบนี้อาจจะเตลิดเปิดเปิงไปง่าย ทางที่ดีหนีไปห่างเสียดีกว่า
“พี่ให้คนจัดที่พักให้หนูนิดแล้ว เดี๋ยวพี่ให้คนพาไป”
ภูผาโทรเรียกแม่บ้านมาพาณิชชาไปยังที่พัก เมื่อเธอออกไปจากห้องทำงานแล้วเขาก็โทรไปสั่งงานคนงานอีกสองสามอย่างก่อนจะตามหญิงสาวไป
“พี่ภู นิดจะย้ายไปอยู่ที่รีสอร์ต นิดไม่พักที่นี่นะ”
เมื่อเจอหน้าหญิงสาว เธอก็แผดเสียงลั่นทำหน้าบึ้งเดินมาหาเขาที่หน้าบ้านพักส่วนตัวทันที ภูผากระตุกยิ้มมุมปากวางท่าใจเย็นมองดูยายเด็กดื้อออกฤทธิ์
“จะไปพักที่รีสอร์ตทำไม ที่นี่มีห้องว่างอยู่ มีคนดูแลทุกอย่างสบายกว่าที่นั่นเยอะ” เขากอดอกมองหน้าหญิงสาว
ณิชชาหน้าหงิก “นิดจะมาพักที่นี่ได้ยังไง เดี๋ยวถูกคนนินทาแย่ เรายังไม่ได้แต่งงานกันนะ หมั้นก็ยังไม่ได้หมั้น จะให้นิดมาพักบ้านเดียวกับพี่ภูเดี๋ยวใครรู้เขานิดก็เป็นข่าวอีก” เธอคัดค้านเต็มที่ ไม่ยอมพักร่วมชายคากับเขาเด็ดขาด
“ที่นี่ไม่มีนักข่าวหรอก กลัวเป็นข่าวกับพี่แต่ไม่กลัวเป็นข่าวตอนตีกับคนอื่น มันไม่ไหวนะหนูนิด” ภูผาตีหน้าเคร่ง มองคนหัวดื้อที่ขยันสร้างเรื่องจนถูกสั่งปล่อยเกาะ
“ยังไงมันก็ไม่ดี” เธอไม่ยอมแพ้
“ไม่ดี เหอะ ถ้าบ้านนี้เป็นของนายวินด์ หนูนิดคงไม่พูดแบบนี้ใช่ไหม พี่จำได้ว่าตอนที่ครอบครัวเราไปพักผ่อนที่ไร่กาแฟของคุณลุงเพลิงที่เชียงราย หนูนิดยังขอไปพักบ้านหลังเดียวกับครอบครัวนายวินด์เลย”
ภูผาเหนื่อยหน่ายกับหญิงสาว หากมีเวหาเกี่ยวข้องด้วยณิชชาไม่เคยกลัวเป็นข่าว ไม่สนใจว่าเหมาะสมไหม ขอเพียงได้เสนอหน้าอยู่ใกล้น้องชายของเขาก็พอ แต่กับเขาเธอกลับหาข้ออ้างไม่ยอมอยู่ใกล้
“พี่ภูจะคิดยังไงก็ช่าง แต่นิดจะย้ายไปอยู่ที่รีสอร์ต” เธอยืนกราน ไม่สนใจอีกฝ่ายสักนิด
“หนูนิดต้องอยู่ที่นี่ ที่รีสอร์ตห้องพักเต็มหมดมีทัวร์จากจีนมาลง อย่าสร้างปัญหาเพิ่มได้ไหม หรืออยากให้พี่บอกคุณลุงจักรว่าหนูนิดไม่ยอมทำตามคำสั่งพี่ หนูนิดก็รู้นี่ว่าคุณลุงท่านให้พี่ดูแลหนูนิด หากพี่รายงานว่าหนูนิดไม่ตั้งใจทำงาน ท่านจะทำยังไงกับลูกสาวจอมดื้อคนนี้บ้าง”
ภูผายกบิดาของหญิงสาวมาอ้าง เขามองคนฤทธิ์มากแล้วลอบยิ้มเมื่อเห็นเธอเงียบไป ก่อนมาที่นี่ณิชชาสร้างเรื่องป่วนไว้ จนถูกบิดาคาดโทษว่าหากสร้างปัญหาอีกจะส่งไปอยู่กับอากงอาม่าที่ฮ่องกง นั่นคือนรกสำหรับหญิงสาวเลยทีเดียว ผู้ใหญ่ทั้งสองไม่ชอบให้หลานสาวทำงานในวงการบันเทิง หากถูกส่งไปอยู่ด้วยคงไม่มีทางได้ออกมาสู่โลกที่มีแสงสีเร้าใจอิสรภาพจะหมดสิ้นลงทันที
“บ้าจริง ก็ได้ๆ นิดอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่ขอย้ายไปอยู่ปีกซ้ายของบ้านนะคะ พี่ภูห้ามข้ามแดนมาฝั่งของนิดเด็ดขาด”
เธอย่นจมูกใส่เขา ยอมจำนนแบบมีข้อแม้เล็กน้อย ก่อนจะสะบัดหน้าเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทำหูทวนลมกับเสียงหัวเราะของชายหนุ่มที่จงใจหัวเราะเสียงดัง คล้ายจะเย้ยหยันให้เจ็บใจเล่น
“หนูนิด เธอน่ะยังอ่อน พี่จะดัดนิสัยเด็กดื้อให้เลิกพยศ พรุ่งนี้ก่อนเถอะ จะจัดหนักให้สักชุด”
ภูผามองตามร่างเล็กที่หายเข้าไปในบ้านอย่างหมายมาด เขามีแผนกำราบปราบพยศเด็กดื้อคนนี้หลายแผน แน่นอนว่าได้รับการเห็นพร้องจากผู้ใหญ่ทั้งทางเขาและทางณิชชาเรียบร้อยแล้ว
ให้มันรู้กันไปว่าคนอย่างภูผา สุริยะกุล จะทำให้หญิงสาวอย่างณิชชายอมศิโรราบไม่ได้ !
- ผู้เขียน
