“ถ้าคุณไม่ว่าง…ไม่เป็นไร เราจะรอคุณ เราอยากให้คุณไปด้วย”
คาร์ลอสฉลาดที่เลือกใช้คำว่า ‘เรา’ เพราะอย่างน้อยก็ทำให้รู้สึกว่าการคะนั้นคะยอให้เธอไปด้วย ไม่ใช่ความต้องการของเขาคนเดียว หากเป็นความต้องการของลูกชายของเธอด้วย
“ไปด้วยกันนะครับแม่”
เด็กชายเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าและแววตาเว้าวอน เสียงน้อยๆนั้นออดอ้อน และมันทำให้คนเป็นแม่ใจอ่อนในที่สุด
“จ้ะ…”
“เย้ๆๆๆๆ…” วศินกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
จากนั้นทั้งสามก็พากันเดินไปที่รถเก๋งของเธอ ซึ่งสภาพของมันค่อนข้างเก่าเพราะเป็นรถมือสองที่ผ่านการใช้งานมาแล้วหลายปี ทว่าสภาพเครื่องยนต์ก็ยังพอไหว แม้มีหลายครั้งที่มันเคยเสียกลางทาง ปราโมทย์เคยบอกเอาไว้ว่าถ้าได้เงินมา เขาจะซื้อรถใหม่…ทว่าวันนั้นก็ไม่เคยมาถึง
น้ำผึ้งรับหน้าที่คนขับ คาร์ลอสนั่งเคียงข้างมากับเธอ ส่วนวศินเลือกที่จะนั่งเบาะหลัง ด้วยความที่คาร์ลอสมีรูปร่างสูงใหญ่ ทำให้ศีรษะของเขาค้ำเพดานหลังคารถขอ
