ตอนที่ 3
1506 คำ
ที่บริษัททัวร์แห่งหนึ่งซึ่งมีสภาพเป็นเพียงทาวน์เฮาส์เล็กๆสองห้องเชื่อมต่อกัน ทว่าด้วยการตกแต่งให้บริเวณผนังด้านหน้าดูแตกต่างไปจากหลังอื่นๆที่ขนาบยาวออกไปทั้งด้านซ้ายและขวา จึงตกแต่งผนังและกรอบประตูทางเข้าด้านหน้าให้ดูแปลกตา ก่อทับด้วยอิฐมอญสีส้มซีด เรียงสลับขึ้นเป็นผนังโดยไม่ฉาบปูนทับ โชว์รอยประสานของอิฐแต่ละก้อนด้วยสีของซีเมนต์ธรรมชาติ จงใจทำให้ความสูงของอิฐแต่ละก้อนลดหลั่นไม่เสมอกัน มีรอยเว้าแหว่งราวกับว่าที่ตรงนั้นเป็นส่วนหนึ่งของโบราณสถานเก่าแก่ ตกทอดมาแต่ครั้งอดีตกาล กลมกลืนกับต้นตีนตุ๊กแกที่แผ่คลุมบางส่วนของผนัง กระจายคล้ายผืนพรมที่ปูขึ้นในแนวตั้ง คลี่คลุมบางส่วนของอิฐเอาไว้
ที่ด้านหน้าประตูทางเข้า ขนาบเอาไว้ด้วยลีลาวดีสายพันธุ์ขาวพวงต้นใหญ่สองต้น อวดดอกสีขาวเป็นพุ่มสะพรั่ง กลิ่นหอมจางๆของดอกลีลาวดีที่เจือจับอยู่ในบรรยากาศ ทำให้บริษัทเล็กๆแห่งนั้นดูมีเสน่ห์ลึกลับ ป้ายชื่อบริษัทที่แขวนประดับเอาไว้เหนือกรอบประตูทางเข้า เป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษสีขาว หากเส้นสายกระหวัดไหวประหนึ่งลวดลายไทย บนแผ่นไม้สีน้ำตาลเข้ม ความยาวเท่าช่วงแขนเหยียด อ่านข้อความได้ว่า ‘Precious Moment Tour’ ซึ่งพนักงานมักจะเรียกย่อๆกันจนติดปากว่า ‘PMT’ ทัวร์ อันย่อมาจากชื่อเต็มของบริษัท
เมื่อก้าวเท้าขึ้นมาบนรถทัวร์วีไอพีปรับอากาศ 2 ชั้น 42 ที่นั่ง สีน้ำเงินคราม ในสภาพใหม่เอี่ยม จอดเลียบอยู่หน้าบริษัท ติดเครื่องรออยู่ในสภาพพร้อมออกเดินทาง แอร์ในรถเย็นยะเยียบเพราะแสดงแดดยังไม่สาดมาเยือน
“ครบหรือยังเอ่ย”
‘น้ำค้าง’ หญิงสาวหน้าตาสะสวย ในมือถือโทรโข่ง ถามเอ่ยถามกับลูกทัวร์ด้วยเสียงดังฟังชัด ขณะกำลังกวาดสายตาสำรวจไปตามที่นั่งของผู้โดยสาย
“รู้สึกว่าจะขาดไปสองคน…อีกคนไปห้องน้ำ”
เป็นเสียงของเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง มีชื่อว่า ‘เพ็ญ’ กำลังสาละวนอยู่กับน้ำดื่มในแก้วพลาสติกบรรจุสำเร็จ เพื่อเตรียมแจกจ่ายลูกทัวร์ตอนรถเริ่มออกเดินทาง
“อ้าว…แล้วตรงนี้ล่ะ”
หญิงสาวที่มีโทรโข่งอยู่ในมือหันมาถามอีกครั้ง เมื่อเหลือบไปเห็นเบาะที่นั่งตรงแถวหน้า ด้านหลังคนขับซึ่งยังว่างอยู่
“ยังไม่เห็นเลย” เพ็ญส่ายหน้า
“แล้วมีใครโทรตามหรือยัง”
“กำลังโทรตามครับ”
ลุงแหลมซึ่งเป็นโชเฟอร์หันมาตอบเบาๆ
“เร่งหน่อยนะครับคุณน้ำ ถ้าสายเดี๋ยวรถติด” ลุงแหลมเป็นห่วง ขณะตรวจตราดูความเรียบร้อยของรถ อุ่นเครื่องยนต์ไปพลางๆ
ระหว่างที่น้ำค้างกำลังจะเดินลงไปจากรถ เพื่อตรวจสอบข้อมูลของลูกทัวร์รายที่ยังมาไม่ถึง ทั้งที่ก็เลยเวลานัดมามาก ระหว่างนั้นเอง อังเอิญสายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ของผู้ชายชาวต่างชาติ สะพายเป้ใบใหญ่เอาไว้ด้านหลัง เดินตรงเข้ามาที่สำนักงาน ใกล้ๆกับที่เธอยืนอยู่
เขาชะงักเล็กน้อย ดูเงอะงะเมื่อเห็นเธอ
“กลิ่นนั้น…”
ฝรั่งคนนั้นพึมพำ ตอนแรกเจอกันเขาสื้อสารด้วยภาษาอังกฤษ ทำจมูกฟุดฟิด สูดกลิ่นหอมของลีลาวดีที่ลอยโชยอยู่ในบรรยากาศ
“คะ…”
น้ำค้างย่นหน้าผาก นึกสงสัยว่าอีตาฝรั่งคนนี้พูดอะไร?
“หอม…หอมเหลือเกิน” เขารำพึงขึ้นลอยๆ
“อะไรหอมคะ” เธอสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษเช่นกัน
“’…..”
เขาตอบด้วยการทำจมูกฟุดฟิด ทอดสายตาไปที่หน้าประตูทางเข้าสำนักงาน
เมื่อหญิงสาวหันไปเห็นดอกลีลาวดี จึงได้รู้ว่าฝรั่งคนนั้นกำลังพูดถึงอะไร
“ดอกลีลาวดีค่ะ”
ในจังหวะที่หญิงสาวหันกลับมาบอก เธอประสานดวงตาเข้ากับเขาอย่างจัง ดวงตาของเขาเป็นวงสีน้ำตาลสนิมเหล็ก เส้นขนตาดกหนาและงอน เค้าโครงหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติติง หนวดเครารกครึ้มกระจายโอบกรามทั้งสองข้าง แผงหนวดสีน้ำตาลเข้มเหนือริมฝีปาก ยาวและโค้งครอบเป็นแนวลงมาถึงคาง ยิ่งทำให้เขาดูคมเข้ม หล่อเหลาราวกับรูปหล่อสำริด หรือประติมากรรมที่สลักเสลาได้อย่างสมบูรณ์ จมูกโด่งเป็นสันรับกับเบ้าตาและสันคิ้วที่ส่งราศรีไปสู่เนินหน้าผากกว้าง เส้นขนคิ้วเรียงแนวแน่นหนา เป็นสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ เช่นเดียวกับสีผมและหนวดเครา เธอนึกในใจว่าถ้าเขาโกนหนวดเคราออกเสียบ้าง ‘คงหล่อเป็นบ้า’
เมื่อเห็นเขาย่นหน้าผากกับประโยคที่เธอเอ่ยออกไปเป็นภาษาไทยว่า ‘ดอกลีลาวดี’ เธอจึงฉุกคิดขึ้นได้ว่าเขาอาจจะฟังภาษาไทยไม่เข้าใจ จึงขยายความด้วยภาษาอังกฤษอีกทีว่า
“Frangipani”
“ลีลาวดี…Frangipani” ชายหนุ่มพึมพำ ออกเสียงตามที่เธอบอก ทั้งที่ยังทำจมูกฟุดฟิด สูดกลิ่นหอมระรื่นชื่นใจ
“What can I do for you”
น้ำค้างถาม เมื่อสังเกตเห็นว่าสีหน้าของชายผู้นั้นกำลังตั้งคำถามกับเธอ บางทีเขาอาจต้องการความช่วยเหลือ ทว่าผิดคาด
“ผมพูดภาษาไทยได้ครับ”
ร่างสูงสง่าตอบด้วยกังวานเสียงทุ้ม พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆประดับอยู่ที่ริมฝีปาก
“อ้าว…พูดภาษาไทยได้หรือคะ”
หญิงสาวทำน้ำเสียงประหลาดใจ จากนั้นจึงหันมาสื่อสารกับเขาด้วยภาษาไทย
ชายหนุ่มรีบอวดสำเนียงที่ท่องจำมาจนขึ้นใจ
“สะ-วัด-ดี-คร๊าบ”
เขาแทบจะเคล้นถ้อยคำออกมาทีละพยางค์ ยกมือขึ้นไหว้ แสดงการทักทายแบบไทยๆ ตามที่ได้อ่านมาจากหนังสือนำเที่ยวเล่มเล็ก ขนาดเท่าพ็อคเก็ตบุ๊คที่ถืออยู่ในมือ
“สวัสดีค่ะ”
มีแววฉงนผุดพรายขึ้นในดวงหน้าสวยสะคราญ แม้ภาษาไทยของชาวต่างชาติคนนี้จะไม่ชัดนัก หากก็ออกมาจากความมั่นใจที่จะพูด มีความกระตือรือร้นในน้ำเสียงที่พยายามจะสื่อสารกับเธอ
“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”
เธอถามพร้อมกับหยิบยื่นรอยยิ้มเป็นมิตร เพื่อไม่ให้เสียสโลแกน ‘ยิ้มสยาม…น้ำใจไทย’ ที่ดังระบือไกลไปทั่วโลก
“ผมอยากไปด้วย”
เขากล่าว พลางเหลือบมองที่ป้ายเหนือกรอบประตูทางเข้า
“อะไรนะคะ…” น้ำค้างขมวดคิ้ว
ครั้นแล้วจึงถามต่อ
“เอ่อ…คุณจองทัวร์ไว้แล้วใช่ไหมคะ”
ที่ต้องถามออกไป เพราะเธอเข้าใจว่าเป็นเช่นนั้น เขาอาจจะจองทัวร์ไว้แล้ว แต่ก็ไม่น่าจะตกหล่นไปจากการประสานงาน
“ไม่ได้จองครับ…”
“อ้าว!…”
หญิงสาวอุทาน นึกในใจว่าอีตานี่มาแปลก
“แต่ผมอยากไปด้วยครับ”
“เอ่อ…เห็นทีจะไม่ได้ค่ะ”
“ทำไมล่ะครับ” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว
“ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าอยากจะเดินทางกับเรา อย่างน้อยคุณต้องจองล่วงหน้าสามวันค่ะ”
เป็นที่รู้กันว่าตามเงื่อนไขการจอง อย่างน้อยที่สุดก็ก่อนการเดินทางหนึ่งวัน เพราะว่าทางบริษัททัวร์ต้องใช้เวลาประสานงานในเรื่องห้องพักเอาไว้ล่วงหน้า และต้องวางเงินมัดจำครึ่งหนึ่ง สาเหตุที่ต้องวางเงินมัดจำก็เพราะทางบริษัททัวร์จะต้องมีค่าใช้จ่ายในการมัดจำ เพื่อจองห้องพักเอาไว้ล่วงหน้าเช่นกัน ป้องกันกรณีที่ลูกค้าเกิดเปลี่ยนใจกะทันหัน หรือมีเหตุสุดวิสัยทำให้ไม่สามารถเดินทางได้
“ทำยังไงดี…คุณพอจะช่วยผมได้ไหมครับ ผมอยากไปจริงๆ”
“แล้วคุณรู้หรือคะ…ว่าทัวร์นี้จะไปไหน”
หญิงสาวถามอีก เมื่อเห็นชายหนุ่มผู้นั้นชำเลืองไปยังรถทัวร์ที่จอดอยู่ไม่ไกล
“ไม่รู้ครับ” เขาตอบตามตรง
“อ้าว…คุณไม่รู้ว่าคุณจะไปไหน?”
เธอทำหน้าฉงน นึกในใจว่าแปลก…เขาอยากร่วมทัวร์ไปด้วย ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปไหน?
“ผมเพิ่งมาถึงเมืองไทยเมื่อเช้านี้ครับ…เพิ่งลงจากรถแท็กซี่ กำลังเดินหาที่พัก บังเอิญผ่านมาทางนี้ แล้วได้กลิ่นดอกไม้นั่น ผมเลยเดินตามมา” เขาบอก
น้ำค้างพยายามปะติดปะต่อ คิดในใจด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า ‘ช่างสมเหตุสมผลเหลือเกินนะคุณฝรั่งตาน้ำข้าว…อยู่ๆก็เดินตามกลิ่นดอกลีลาวดีมา แล้วยังไง?...สุดท้ายบอกว่าอยากร่วมทัวร์ด้วย’
“พิลึกคน”
เธอเผลอหลุดคำพูดออกมาเบาๆ ทั้งที่มันควรจะอยู่ในความคิด
“อะไรนะครับ” คนตัวโตขมวดคิ้ว
“เปล่าค่ะ…”
น้ำค้างรีบแก้ คิดว่าเขาคงไม่เข้าใจคำว่า ‘พิลึก’
เธอนิ่งคิดอยู่ชั่วขณะ ครั้นแล้วจึงเอ่ยออกมา
“เอางี้…ถ้าคุณสนใจ อยากจะไปจริงๆ ได้ค่ะ เรามีทัวร์อีกรอบ คุณจองไว้ก่อนดีมั้ยคะ”
“จองไว้ก่อน” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว
- ผู้เขียน
