ที่เห็นคือชาวต่างชาติร่างสูงใหญ่ เขาไม่ได้พนมมือไหว้ศพ ไม่ได้คว้าธูปขึ้นมาจุด หากคุกเข่า วางมือทั้งสองข้างลงที่หน้าขา ใบหน้าเรียบขรึมจนดุ ดวงตารียาวค่อยๆหรี่หลับไว้อาลัยให้กับร่างไร้ลมหายใจที่นอนเหยียดยาวอยู่ในโลงทองตรงหน้า
จากนั้นก็หันขวับมาที่เธอ
“คาร์รอส มิคาเอล”
เขาแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ชัดเจน ราวกับว่าเขาอ่านความคิดได้ ล่วงรู้ในความสงสัยของเธอ ‘ที่อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร?’
ในขณะที่หญิงสาวชำเลืองกลับไปยังพวงหรีดที่มีชื่อของเขา เพื่อจะอ่านให้ชัดอีกครั้งว่าเป็นคนเดียวกัน ทว่าเมื่อเธอหันกลับมา ร่างสูงใหญ่ก็หายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว ทิ้งความสงสัยเอาไว้ให้เธอ
“พี่ผึ้งคะ”
“หืม…” เธอหันมาตามเสียงเรียกของน้องสาว
“ผู้ชายเมื่อครู่เป็นใครกันคะ”
“คาร์ลอส มิคาเอล เป็นพี่ชายของปราโมทย์” น้ำผึ้งตอบ
หัวคิ้วที่ขมวดมุ่นของน้ำค้างค่อยๆคลายออกช้าๆเมื่อระลึกขึ้นมาได้ว่าเธอเคยได้ยินมาว่าปราโมท
