พ่อลูกอ่อนอ้อนรัก

บอกรักพ่อแบบนี้เหรอ

“ไม่อะไร อย่าโกหก” เขาคาดคั้น ตาจับจ้องหญิงสาวที่ค่อยๆ ประคองทารกที่คอยังไม่แข็งดีขึ้นมา

ข้ามฟ้าขยับตัวหันหลังให้เขา มือเล็กลนลานปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต และเปิดเสื้อชั้นในสำหรับให้นมลูกออก เมื่อได้กลิ่นแหล่งอาหารทารกน้อยก็ไซ้ซุกดูดกินด้วยความหิว

“ลูกของอาโต๋ก็อยู่ที่บ้านไงคะ กลับไปเถอะค่ะ เดี๋ยวอาอิงค์กับน้องมันนี่จะว่าเอา”

ท่องธาราไม่สนใจคำพูดของเธอ เขาเดินอ้อมเตียงไปเบื้องหน้าข้ามฟ้า ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยอารมณ์หลากหลาย ไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้อีก เขาหย่อนก้นลงนั่งบนเตียงข้างๆ เธอ มองลูกของเขาที่กำลังดูดน้ำนมจากอกอวบขาวจนเห็นเส้นเลือดสีเขียว แต่ไม่นานทารกก็ปล่อยปากจากหัวนมร้องไห้จ้า ข้ามฟ้าจับลูกให้ดูดนมต่อ แต่ดูดไปแค่สองอึก ลูกก็กลับมาร้องไห้อีกครั้ง

“อุแว้ อุแว้”

ท่องธาราเอื้อมมือไปลูบหัวเล็กๆ ที่มีผมเส้นละเอียดปกคลุมบางๆ แล้วขยับมาจับที่แขนเล็กๆ นุ่มๆ ข้ามฟ้าเบี่ยงตัวหันลูกหนีไปอีกทาง

“ตัวร้อนจี๋เลย” เขาอุทานออกมา

ข้ามฟ้ารีบยกลูกที่บ้วนนมและร้องไห้ขึ้นพาดบ่า น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูก เครียดไปหมด ความร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวลูกยิ่งทำให้เธอตกใจกลัวว่าลูกจะช็อก นี่เป็นครั้งแรกที่ลูกป่วย แล้วก็ดันประจวบเหมาะกับตอนที่เขามาพอดี

“ไปหาหมอ ไข่ตุ๋น เราต้องพาลูกไปหาหมอนะคะ”

“หาหมอ” ข้ามฟ้าทวนคำ “เมื่อเช้าตุ๋นพาลูกไปฉีดวัคซีนเข็มแรกมา” เธอพูดอย่างนึกขึ้นได้

“โอเค งั้นลูกก็ไข้ขึ้นหลังฉีดวัคซีน” เขาพูดอย่างคนที่พอจะมีความรู้เล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับเด็กอ่อนที่ผ่านเข้าหู

“โอ๋ๆ ต๊อบ ลูกแม่” ข้ามฟ้าลูบหลังลูก หันไปหอมแก้มเล็กๆ ที่ร้อนจัด

“ใจเย็นๆ นะ ไม่เป็นไร ลูกไม่เป็นอะไร” เขาปลอบทั้งแม่ทั้งลูก เมื่อเห็นน้ำตาข้ามฟ้าไหลลงมาจากหางตา

ข้ามฟ้าพยักหน้า เธออ่านมาจากตำราแล้วว่าทารกมักจะมีไข้หลังฉีดวัคซีน แต่ด้วยความเป็นคุณแม่มือใหม่ เมื่อมาเจอสถานการณ์จริง ความตระหนกตกใจก็ทำให้เธอลืมรายละเอียด

“เดี๋ยวอาเอาน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้” ท่องธาราขยับไปหอมหัวลูกที่ร้องไห้ไม่หยุด แล้วผละไป

ข้ามฟ้ารีบรั้งเขาไว้ “อาโต๋ไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน ตุ๋นทำเอง”

ข้ามฟ้าวางลูกลงบนที่นอน

“แอ๊” ทารกน้อยตะเบ็งเสียงร้องหนักกว่าเดิม สำลักนมที่กินไปไม่กี่อึกและบ้วนออกมา ข้ามฟ้าละล้าละลังจะอุ้มลูกขึ้นมาอีก

“ไปเถอะ อาดูแลเอง” เขาบอกโดยไม่หันไปมองข้ามฟ้า และช้อนทารกน้อยขึ้นมาอย่างทะนุถนอม ท่องธาราเดินอุ้มลูกพาดบ่า พลางลูบหลังเบาๆ

“ลูกพ่อ เดี๋ยวเช็ดตัวก็ดีขึ้นแล้วนะครับ” เขาคุยกับลูก ทารกน้อยคนนี้ไม่มีทางเป็นลูกของคนอื่นไปได้ ข้ามฟ้าหนีออกจากบ้านเขาเมื่อแปดเดือนก่อน หลังจากแต่งงานกันได้ร่วมสองเดือน นั่นหมายความว่าเธอท้องตั้งแต่คืนเข้าหอ

ผ่านไปห้านาทีข้ามฟ้าก็เดินยกกะละมังใบย่อมกลับมาโดยมีผ้าขนหนูทั้งผืนเล็กผืนใหญ่พาดมาบนบ่า

ท่องธาราวางทารกลงบนผ้าที่เธอนำมาปูบนเตียง ข้ามฟ้าดึงถุงมือของลูกออก เธอเหลือบตาขึ้นมามองเขาระหว่างที่กำลังแกะแพมเพิร์ส พบว่าเขากำลังมองเธออยู่...

เด็กผู้ชาย!

“อุแว้”

เสียงร้องไห้ไม่มีทีท่าว่าจะแผ่วลงเลยสักนิด ซ้ำกรีดร้องดังขึ้นตอนที่ข้ามฟ้าลงมือเช็ดตัวให้ลูก ท่องธารามองเธออยู่สักพักหนึ่งก็อดช่วยไม่ได้

“เช็ดตัวให้ลูกเวลาเป็นไข้จะต้องเช็ดอีกแบบ อาทำเอง” ท่องธาราขยับไปจับไหล่บางของหญิงสาว ดึงตัวเธอออก

ข้ามฟ้ายอมปล่อยให้เขาทำ ส่วนตัวเองทำหน้าที่เปลี่ยนผ้าชุบน้ำให้เขา

“เริ่มจากเช็ดที่แขนก่อน แล้วก็เช็ดเข้าหาลำตัว จะได้กระตุ้นการไหลเวียนของเลือด แล้วก็ควรจะพักผ้าตรงข้อพับต่างๆ เพราะเป็นบริเวณที่มีหลอดเลือดมาเลี้ยงมาก พอผ้าร้อนก็ต้องเอาผ้าชุบน้ำใหม่ ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าตัวลูกจะเย็นลง” เขาเช็ดตัวให้ลูกไปด้วย อธิบายให้คุณแม่มือใหม่ฟังไปด้วย พอสบายตัวเสียงร้องไห้ก็เริ่มสงบลงจนเงียบในที่สุด

ท่องธาราก้มลงยิ้มให้ทารกน้อยที่ลืมตาแป๋ว ดุนลิ้นอยู่ตรงริมฝีปาก ก่อนจะดูดปาก

“ไง ตัวเล็ก สบายตัวแล้วใช่ไหม หิวเลยเหรอลูก”

ข้ามฟ้ายืนถือกะละมังหน้าบูดบึ้งขณะมองเขาคุยกับลูก ไอ้ตัวเล็กก็ช่างกระไร จ้องหน้าเขาเหมือนคนคุ้นเคย

ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด

“โอ้โห โอ้โห เต็มหน้าพ่อเลย ร้ายจริงๆ ทักทายพ่อแบบนี้เหรอ” ท่องธาราหัวเราะอย่างชอบใจ ฉี่ของทารกพุ่งใส่หน้าเขาเต็มๆ เขาหันไปทางข้ามฟ้า หยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดฉี่บนตัวลูกก่อนจะเช็ดหน้าตัวเองอย่างไม่นึกรังเกียจ

“ตุ๋นเอาของไปเก็บนะคะ” ข้ามฟ้าหันหลังเดินออกจากห้อง

“หยิบปรอทวัดไข้มาให้อาด้วยนะ” เขาหันไปบอกตามหลัง

ข้ามฟ้าชะงัก ตำหนิตัวเองในใจที่สะเพร่าเตรียมของใช้จำเป็นไว้ไม่ครบ อันที่จริงก็ขาดไปหลายอย่าง แต่เธอผัดผ่อนเรื่อยมาว่าเดี๋ยวค่อยเตรียม เดี๋ยวค่อยทำ เพราะต้องเร่งแปลงานส่งสำนักพิมพ์ให้ทันกำหนดจึงไม่ได้ออกไปไหนจนกระทั่งคลอดลูกกลับมา คราวนี้การที่จะออกไปไหนก็ยิ่งเป็นเรื่องลำบากสำหรับผู้หญิงที่หนีมาอยู่คนเดียว วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธอออกไปข้างนอกเพื่อพาลูกไปฉีดวัคซีน