สมองมันประมาลผลคำพูดของมีนทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นรัวๆ แต่ไม่ใช่เพราะดีใจ มันไม่ควรเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว จังหวะหัวใจที่เต้นอยู่มันรู้สึกหน่วงไปหมด
ไม่รู้ว่าฉลามจะมาจอดรถที่หน้าคณะทำไม ที่แน่ๆ ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอหน้าเขา
“เอายังไงถ้าลงตึกไปต้องเจอแน่ๆ”
“ลงทางอื่นไหม”
“แต่ยังไงก็ต้องอ้อมไปตรงนั้นอยู่ดี”
“รอจนกว่าเขาจะกลับไปได้ไหม”
“ได้สิ เข้าใจว่าแกไม่อยากเจอ”
“ขอโทษนะมีนที่ทำให้เสียเวลา”
“บ้า! เสียเวลาที่ไหนฉันเองก็ไม่อยากให้แกเจอหน้าฉลามเหมือนกัน”
ฉันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพราะมีสายโทรเข้า ทว่าเบอร์ที่โชว์กลับไม่แสดงชื่อทำให้ลังเลว่าจะรับสายดีหรอเปล่า
“ใครโทรมาหรอ” มีนที่นั่งข้างๆ รีบถามเบอร์ฉันไม่ยอมรับสายสักที
“ไม่รู้เหมือนกัน เบอร์แปลกน่ะ”
“รับให้เอาไหม”
“อือ เอาสิ”
ฉันยื่นโทรศัพท์ไปให้มีน จากนั้นเธอก็กดรับสายแล้วเปิดสปีคเกอร์โฟนทว่าปลายสายกลับเงียบ มีน
