ด้านคมสันที่จับตามองหลวงพ่อเอกชัยแทบจะทุกฝีก้าว ก็รู้สึกหวั่นใจนิดๆ พลางคิดเล่นๆ ว่า...หากมองอยู่ดีๆ แล้วพอหลวงพ่อหายแวบไปต่อหน้าต่อตา ตนจะทำยังไง
“หลวงพ่อล่ะคม” ทัศเทพถามลูกน้องคนสนิท พร้อมกับส่งสายตาไปรอบๆ
“เอ่อ...เดินอยู่ตรงนั้น...” คมสันกำลังจะชี้ไปยังตำแหน่งที่ตนเห็นครั้งล่าสุด แต่ทว่า...กลับพบเพียงความว่างเปล่า
“มีอะไรเหรอโยม?” หลวงพ่อเอกชัยถามขึ้นจากด้านหลัง
“เฮ้ย!” คมสันสะดุ้งจนตัวโยน หันไปมองหลวงพ่ออย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง ‘ปะ...เป็นไปได้ยังไงวะ เมื่อกี้หลวงพ่อยืนห่างไปประมาณสิบห้าเมตร แล้วเพียงแค่เสี้ยววินาทีก็มายืนอยู่ด้านหลังของเรา’
“คือผมอยากจะขอโทษหลวงพ่อครับที่ถวายน้ำปานะเมื่อช่วงค่ำ แล้วทำให้ท้องเสีย” ทัศเทพเอ่ยด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“ไม่เป็นไรหรอกโยม ว่าแต่...เดี๋ยวถ้าโยมสินออกมาแล้ว อาตมาขอเข้าต่อเลยนะ” หลวงพ่อเอกชัยบอกยิ้มๆ ขณะที่ท้องไส้เริ่มปั่นป่วนขึ้นมาอีกคร
