วันต่อมา...
ตึกตึก เท้าบางของวีวิ่งไปยังที่ทำงานตัวเองด้วยความรีบร้อนหลังจากที่เธอมาสายได้เกือบหนึ่งชั่วโมงจากรถที่ค่อนข้างติดบวกกับรถบัสที่มาถึงมหาวิทยาลัยช้าไปกว่าเวลาที่บอกไว้
“พี่ปราบ...”
“...ขอโทษนะคะวีมาสาย” หญิงสาวรีบเอ่ยบอกผู้จัดการรุ่นพี่ไป
“ไม่เป็นไร” ปราบก็พยักหน้ารับรู้อย่างเข้าใจ
“งั้นเดี๋ยววีไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”
“อืม”
พึ่บ แล้วคนตัวเล็กก็รีบวิ่งไปยังหลังร้านเพื่อเปลี่ยนชุดทำงานทันที
ตึก...ไม่นานร่างบางก็เดินออกมา แต่ก็ต้องชะงักไป
“คุณ...”
“มาเลท” คนตัวสูงเอ่ยพร้อมกับมองใบหน้าเล็ก
“ขอโทษค่ะ” เธอก็ก้มหัวบอกเขาด้วยความรู้สึกผิดปนกลัวว่าจะมีปัญหา
“เฮ้!...” แล้วมือหนาก็เอื้อมไปจับอีกคน
“...ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย ทำอะไรของเธอวะ” ปากหนาเอ่ยบอก
“ฉันกลัวคุณไม่พอใจแล้ว...”
“ไล่เธอออกน่ะเหรอ”
“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าตอบ
“หึ ฉันไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า...”
“...แต่มันก
