วันต่อมา...
ขณะที่ฉันกำลังเดินลงไปยังด้านล่างเพื่อไปช่วยคนอื่นด้วยความเร่งรีบนั้น...
“พี่คิน” ก็ต้องชะงักไปเดินลงไปเจอพี่คินพอดี
“อ้าว เพิ่งตื่นเหรอเรา”
“ใช่ค่ะ” ฉันทำหน้ายู่ตอบกลับไปด้วยความรู้สึกผิด เพราะเมื่อคืนฉันกินยาแก้ปวดหัวไปทำให้นอนหลับยาวจนตื่นสายแบบนี้ แถมน้ำขิงก็ยังไม่ยอมปลุกกันอีก
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
“ก็วีตื่นสาย...” ฉันไม่อยากโดนมองว่าเอาเปรียบคนอื่นไง
“แค่ตื่นสายไม่เท่าไหร่ ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“พี่คิน อย่าให้ท้ายวี” ฉันบอก ก่อนจะอดยิ้มออกไปไม่ได้หลังจากที่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนพี่ชายให้ท้ายจนจะเคยตัว
“หึ” พี่คินก็ยิ้ม แต่แล้วฉันก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างทำให้ค่อย ๆ หันไปมองด้านข้าง
“...” แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อหันไปเจอสายตาคมของใครบางคนกำลังมองมายังฉันกับพี่คินอยู่นิ่ง
หมับ อยู่ ๆ พี่คินก็เอื้อมมือมาจับมือฉัน
“??” ฉันก็ทำหน้าเหวอ งงสุดขีด
“ไปกันเถอะ เดี๋
