ปึ่ง!
เสียงปิดประตูห้องทำให้ฉันสะดุ้งฉันไม่เคยเห็นหมอภีมเป็นแบบนี้มาก่อน
วันนี้คนไข้เยอะเป็นพิเศษหรือเป็นเพราะเรื่องที่โทรมาแล้วฉันไม่ได้รับหมอภีมถึงได้ดูอารมณ์ไม่ดี
ทันทีที่ประตูห้องปิดเจ้าของห้องก็จัดการล็อกกลอนประตูแต่ไม่ได้ไปที่โต๊ะทำงานเหมือนทุกครั้งแต่พาฉันไปที่โซฟาแทน
“คุณหมอคะ”
พรึ่บบบ!!!
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรหมอภีมก็ดึงฉันลงไปนั่งที่ตักกระโปรงนักศึกษาทรงเอที่วันนี้ฉันใส่สั้นและรัดติ้วถกขึ้นมาจนเห็นขาขาวๆ
“คุณหมอคะคือว่าเมื่อคืนนี้พรีม…….”
เสียงหวานของฉันถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอหมอภีมสอดลิ้นเข้ามาแล้วบดขยี้ริมฝีปากฉันอย่างดูดดื่มลิ้นสากนัวเนียอยู่ในโพรงปากฉันไม่ถึงนาทีก็ทำเอาฉันกลืนน้ำลายไม่ทันกวัดขึ้นลงกวาดต้อนฉันราวกับไปเก็บกดอะไรมา
“พรีมจะเลิกกับหมอหรอ”
คนถามกลับไม่รอฟังคำตอบกดใบหน้าลงไปที่ซอกคอฉันทันทีสันจมูกโด่งคมลากถูไปตามซอกคอจนรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวริมฝีปากร้
