หมอภีม
ตอนนี้ผมอยู่โรงแรมแห่งหนึ่งพึ่งเดินทางมาถึงเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วความจริงผมว่าจะไม่มาแล้วด้วยซ้ำ เป็นงานเลี้ยงปกติของทุกปีที่หัวหน้าแผนกจะจัดขึ้นให้กับลูกน้องซึ่งผมไม่ชอบงานอะไรแบบนี้เพราะมันน่าเบื่อแต่ที่ผมต้องมาเพราะคนที่ออกปากเชิญผมด้วยตัวเองคือคนที่มีอำนาจสูงสุดอย่างผอ.ของโรงพยาบาลผมเลยปฏิเสธไม่ได้
นั่งไปได้สักพักผมก็หยิบมือถือขึ้นมาดูเวลาเผื่อว่าพรีมจะโทรมาหาผมแต่ปรากฎว่าไม่มีสักสาย เธอคงจะกำลังยุ่งอยู่เพราะเห็นว่าเป็นพิธีกรในงาน จริงๆ ผมแอบเสียดายอยู่เหมือนกันนะที่ไม่ได้เห็นตอนที่พรีมในลุคส์นั้น คงจะสวยมาก
ตอนนี้เกือบจะเที่ยงคืนแล้วแต่ทุกคนก็ยังดูสนุกกันอยู่คงมีแค่ผมที่ยิ่งนั่งนานก็ยิ่งรู้สึกเบื่อ
“ไม่สนุกหรอเห็นทำหน้าเซงๆตั้งแต่มาแล้ว”
หมอในแผนกด้วยกันนั่งลงข้างผม เธอชื่อมิวเป็นหมอที่มีฝีมือในการผ่าตัดคนนึงเราอายุเท่ากันแต่เธอเข้ามาทำงานทีหลังผม
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก”
