ผมเรียกเธอเสียงดังแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา
“พรีม พรีม ได้ยินผมมั้ยตอบผมหน่อยสิ”
ผมเริ่มกระวนกระวายกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปเพราะเสียงเมื่อกี้เหมือนเสียงแก้วหล่นแตก
“คุณหมอ”
กล้องค่อยๆ ให้ผมเห็นหน้าเธอ
“เป็นอะไรหรือเปล่าเมื่อกี้ผมได้ยินเหมือนเสียงแก้วแตก”
ผมรีบถามด้วยความเป็นห่วง
“พรีมลื่นล้มค่ะ”
“แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า”
ได้ยินแบบนี้ผมก็ยิ่งเป็นห่วงเธอมากกว่าเดิม
“ไม่เป็นอะไรค่ะแต่แก้วบาดมือพรีมค่ะคุณหมอ”
“ไหนขอผมดูแผลหน่อย”
เธอแพลนกล้องไปที่มือตัวเองจากที่ผมมองแผลไม่น่าจะลึกมากแต่ก็มีเลือดไหลออกไม่หยุด
“ลุกไหวมั้ย”
เธอส่ายหน้าให้ผมและทำเหมือนจะร้องไห้
“อยู่กับใคร”
“พรีมอยู่คนเดียวค่ะ”
ในตอนนั้นผมหันไปเห็นผ้าผืนนึงวางอยู่ขอบอ่างพอดี
“เอาผ้ากดที่แผลไว้ก่อนผมจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้ส่งโลเคชั่นมาให้ผมด้วย”
ผมลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบออกไปหาเธอทันทีโชคดีที่ผมยังไม่ได้กลับบ้านเ
