“อะไร”
น้ำสียงเย็นชาเอ่ยขณะที่สายตาอยู่ที่กระดาษตรงหน้ามือก็เขียนอะไรไม่รู้นักหนาไม่เสร็จสักที
“พรีมรู้ว่าคุณหมอจำได้”
เขาว่ากันว่าคนเป็นหมอความจำดีไม่ใช่หรือไงอีกอย่างหน้าหมอภีมมันก็ฟ้องว่าเขาไม่ได้ลืมหรอก
“จะให้ผมตอบอะไร”
“ก็ตอบตามที่คุณหมอรู้สึกไงคะ”
คราวนี้หมอภีมเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะแล้วจ้องฉันนิ่งมากนิ่งจนฉันเริ่มกลัวคำตอบ
“ผมจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อวานคุณถามอะไร”
พูดจบก็ก้มหน้าลงไปที่โต๊ะเหมือนเดิม สาบานว่านี่คำตอบของคนที่เรียนจบหมอมาจริงๆ
“เรียบร้อยแล้วไปรับยาที่ช่องรับยาได้เลย”
พูดแล้วก็หันหน้าเข้าหาคอมพิวเตอร์ค่ะ
ฉันนับหนึ่งถึงสิบในใจแล้วเดินออกมาทันที
ฉันรู้ว่าเขาไม่ชอบฉันแต่แกล้งทำเป็นจำไม่ได้มันไม่เกินไปหน่อยหรอ!
“พรีม”
น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้ฉันต้องหันไปมอง
“พี่น็อต”
ฉันเผลอเรียกชื่อพี่น็อตออกไปทั้งที่คิดว่าชาตินี้ฉันจะไม่เรียกชื่อนี้อีกแล้ว
“พรีมมาทำอะไ
