พอเดินมาถึงร้านผักหมอภีมหยุดถามเจ้าของร้านที่เป็นคุณป้าวัยสักสี่สิบกว่าๆ
“กะหล่ำปลีขายยังไงครับป้า”
“กิโลละสามสิบห้าจ๊ะ”
“มีหัวเล็กกว่านี้มั้ยครับ”
หมอภีมจับกะหล่ำปลีขึ้นมาพลิกซ้ายพลิกขวาเหมือนกำลังชั่งน้ำหนักด้วยมือตัวเอง
“นี่ก็เล็กแล้วนะพ่อหนุ่ม”
“ผมใช้นิดเดียวครับถ้าซื้อหัวใหญ่ไปกลัวมันจะเน่าก่อน”
ใบหน้าหล่อเหลาของคุณหมอเวลานี้จริงจังจนค่อนออกไปทางซีเรียสทั้งที่กะหล่ำก็ไม่ได้หัวใหญ่อะไรขนาดนั้นแถมราคาก็ยังถูกแสนถูก
“มันก็มีหัวเล็กกว่านี้แต่ข้างนอกมันไม่สวยนะพ่อหนุ่มจะเอามั้ยล่ะ”
คุณป้าก้มลงไปหยิบกะหล่ำขึ้นมาจากถุงที่วางอยู่ข้างล่าง
“อันนี้ก็ได้ครับ”
“งั้นป้าคิดแค่ยี่สิบบาทก็พอทีแรกป้าว่าจะเอากลับไปทำกับข้าวที่บ้าน”
คุณป้าใส่ถุงให้เสร็จสรรพ
“ไม่มีแบงค์ยี่สิบหรอป้ามีเงินทอนไม่พอมีอยู่แค่หกสิบเอง”
หมอภีมให้แบงค์ร้อยไป
“ไม่มีครับ”
“งั้นรอแปปนึงนะเดี๋ยวป้าไปขอแลกเขาก่อน”
แล้
