เจ้าของร่างสูงที่เวลานี้ไม่ได้สวมเสื้อกาวน์และไม่ได้สวมแว่นตาเหมือนเมื่อวานเดินจ้ำเอาจ้ำเอาโดยที่ไม่พูดไม่จาสักคำบรรยากาศตอนนี้เหมือนเมื่อวานไม่มีผิดเพี๊ยน เดินเงียบมาจนถึงลานจอดรถถึงยอมปล่อยมือฉัน
“รถพรีมอยู่ทางนั้นค่ะ”
ฉันชี้ไปที่รถ Mercedes-Benz สีขาวมุขแวววาวของฉันที่จอดอยู่ถัดจากตรงนี้ไม่กี่คัน
“ไปรถหมอ”
“เอางั้นก็ได้ค่ะ”
แม้ว่าฉันอยากจะถามเรื่องที่ค้างคาใจอยู่แต่ฉันก็ยังไม่กล้าถามทำได้แค่เดินตามหมอภีมไปที่รถ แต่ เอ๋…..ตรงนี้ไม่เห็นมีรถคันไหนจอดอยู่สักคันนอกจากจักรยานสีแดงเก่าๆคันนึง
“รถของคุณหมอล่ะคะ”
ฉันจำรถราคาสามสิบล้านคันนั้นได้เลยกำลังมองหา
“นี่ไงรถหมอ”
“ห่ะ!”
ฉันอุทานแล้วมองจักรยานสีแดงคันนั้นใหม่
“รถคันนั้นที่จริงไม่ใช่รถหมอเป็นรถของเพื่อนน่ะแค่ยืมมันขับ”
“อ๋อ”
ฉันเข้าใจขึ้นมาทันที ฉันก็ว่าอยู่ว่าถ้าเป็นอย่างที่แม่ของหมอภีมเล่าให้ฟังหมอภีมก็ไม่น่าจะซื้อรถ
