บทที่11

837 คำ
"ถ้าไม่ชอบขนมที่พรีมเอามางั้นพรุ่งนี้พรีมจะเอาสลัดผักรวมมิตรมาให้นะคะ" “ไม่ต้องเอาอะไรมาทั้งนั้น” พูดจบก็เดินต่อแต่อย่าคิดว่าฉันจะยอมแพ้ง่ายๆ “เดี๋ยวค่ะ” “มีอะไรหรือว่าจะเอาบิลมาเบิกค่ารักษาถ้าเป็นเรื่องนั้นคุณฝากบิลกับเลขบัญชีไว้ที่พยาบาลของผมได้เลยเดี๋ยวผมรีบจัดการให้ ขอโทษนะผมกำลังยุ่ง” พูดจบก็เดินหนีฉันอีกแล้วค่ะขืนปล่อยให้แบบนี้ฉันก็มาเสียเที่ยวน่ะสิ “คุณหมอคะที่พรีมมาวันนี้จริงๆพรีมแค่คิดถึงคุณหมอค่ะ” ฉันตะโกนตามหลังหมอภีมไปทำให้พยาบาลทั้งวอร์ดรวมทั้งคนที่มาโรงพยาบาลยืนเป็นสักขีพยานให้กับความคิดถึงของฉันก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆหันกลับมา แต่สีหน้าแบบนั้น......ท่าทางแบบนั้น......เขากำลังเขินฉันอยู่หรือเปล่านะ อร๊ายยย! “ตามผมมานี่” "ไปไหนคะ" หมอภีมลากฉันออกมาจากตรงนั้นแล้วพาฉันเข้ามาในห้องๆนึง อย่าบอกนะว่าเขาหลงเสน่ห์ฉันเข้าให้แล้ว “รู้ตัวมั้ยว่าเมื่อกี้ทำอะไรลงไป” มองหน้าฉันดุๆแต่หน้าเขาหวานเกินไปฉันเลยไม่กลัว “รู้สิคะทำไมพรีมจะไม่รู้” ก็พูดซะเสียงดังฟังชัดขนาดนั้นฉันต้องรู้ตัวอยู่แล้วสิ “แล้วทำแบบนั้นทำไมคุณเห็นที่นี่เป็นอะไร” คราวนี้ดูไม่พอใจฉันอย่างเห็นได้ชัด “ทำไมคะ พรีมก็แค่พูดเรื่องจริงพรีมไม่เห็นหน้าคุณหมอหลายวันแล้วคิดถึงก็เลยต้องมาหาไงคะ” “คิดถึงผมหรือคิดถึงอย่างอื่นของผมกันแน่” ฉันถูกหมอภีมจ้องตาเขม่น เขารู้ได้ยังไงว่าจริงๆแล้วฉันคิดถึงหน้าอกกว้างๆอุ่นๆของเขาทุกวัน “คุณหมอรู้ได้ยังไงคะ” ฉันถามพร้อมกับก้าวไปข้างหน้าสองก้าวซึ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าหล่อๆนั้นพอดี ฉันโปรยยิ้มหวานไปให้ “ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณมาหาผมด้วยจุดประสงค์อะไรแต่ผมขอบอกคุณไว้ตรงนี้ว่าผมไม่ได้……” “พรีมชอบคุณหมอค่ะ” ฉันชิงพูดก่อนที่หมอภีมจะพูดจบเชื่อมั้ยว่าหน้ากับหูคุณหมอตอนนี้แดงพอกัน “พรีมพูดจริงๆนะคะพรีมชอบคุณหมอค่ะ” ดวงตาเรียวรีของฉันจ้องลึกเข้าไปนัยส์ตาคมหวานของคนตรงหน้าเพื่อยืนยันคำพูด ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงมากในขณะที่อีกฝ่ายเอาแต่นิ่งเงียบ “คุณชอบผมที่อะไร” “ก็ชอบ…..ชอบทุกอย่างที่เป็นคุณหมอค่ะ” ฉันหยุดพูดไปแปปนึงก่อนจะคิดได้ว่านอกจากหน้าอกกว้างๆอุ่นๆและความหล่อเหลาระดับนายแบบแล้วฉันยังชอบใบหน้าสุดแสนจะเย็นชาของคุณหมอด้วย “ไม่มีใครชอบทุกอย่างในตัวคนๆนึงหรอก” “มีสิคะก็พรีมไงคะ” ฉันเดินอ้อมไปด้านหน้าทันทีที่หมอภีมหันหลังให้ ถึงฉันจะพึ่งรู้จักเขาแค่ไม่กี่วันแต่ฉันก็มั่นใจว่าครั้งนี้หัวใจฉันเลือกไม่ผิดคนแต่นอกจากหมอภีมจะมองไม่เห็นความจริงใจของฉันยังตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่เย็นชาสุดๆ “คุณกลับไปเถอะผมจะทำงานส่วนบิลค่ารักษารบกวนเอาไปฝากไว้ที่พยาบาลข้างหน้าพร้อมเลขบัญชีเดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้วันนี้เลย” พูดแล้วก็หันหน้าเข้าหาคอมพิวเตอร์ เขาจะเย็นชากับฉันเกินไปหรือเปล่า “พรีมกลับก็ได้ค่ะ” ฉันหันหลังออกมาทันทีรู้สึกหัวใจเคว้งขว้างล่องลอยอยู่ในอากาศเหมือนไม่มีจุดหมายแต่ก่อนที่ฉันจะเปิดประตูออกไปหัวใจที่ยังคงเต้นแรงอยู่ก็บอกว่าฉันควรจะพยายามให้มากกว่านี้ “คุณชอบผมที่อะไร” “ก็ชอบ…..ชอบทุกอย่างที่เป็นคุณหมอค่ะ” ฉันหยุดพูดไปแปปนึงก่อนจะคิดได้ว่านอกจากหน้าอกกว้างๆอุ่นๆและความหล่อเหลาระดับนายแบบแล้วฉันยังชอบใบหน้าสุดแสนจะเย็นชาของคุณหมอด้วย “ไม่มีใครชอบทุกอย่างในตัวคนๆนึงหรอก” “มีสิคะก็พรีมไงคะ” ฉันเดินอ้อมไปด้านหน้าทันทีที่หมอภีมหันหลังให้ ถึงฉันจะพึ่งรู้จักเขาแค่ไม่กี่วันแต่ฉันก็มั่นใจว่าครั้งนี้หัวใจฉันเลือกไม่ผิดคนแต่นอกจากหมอภีมจะมองไม่เห็นความจริงใจของฉันยังตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่เย็นชาสุดๆ “คุณกลับไปเถอะผมจะทำงานส่วนบิลค่ารักษารบกวนเอาไปฝากไว้ที่พยาบาลข้างหน้าพร้อมเลขบัญชีเดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้วันนี้เลย” พูดแล้วก็หันหน้าเข้าหาคอมพิวเตอร์ เขาจะเย็นชากับฉันเกินไปหรือเปล่า
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม